In schoonheid eindigen, dat wou Simi Nah met haar nieuwe cd 'La terre est noire'. Of dat gelukt is? En of! De plaat is een waar juweeltje geworden. Een donker juweeltje, dat wel, met veel verwijzingen naar de depressie, slapeloosheid, pijn, dood en zelfmoord.
Dag Simi Nah. Ik wil je feliciteren voor ‘La terre est noire’, je nieuwe cd. Hij is geweldig. Ik zou zelfs durven zeggen dat dit het beste is wat je ooit gemaakt hebt. Hoe evalueer je de plaat zelf?
Dag Xavier. Dank voor het compliment. Ik geef toe dat ik zelf ook dat gevoel heb. Ik ben gegroeid, ben gerijpt. Ik heb de afgelopen jaren veel plezier gehad aan mijn optredens, maar ik heb ook afgezien. Dus ja, deze plaat verzamelt al deze hevige gevoelens, waardoor het wellicht het diepste werk is dat ik gemaakt heb.
De plaat is erg somber, met veel verwijzingen naar de dood en zelfs naar zelfmoord. Ik heb het gevoel dat het een heel persoonlijke plaat is. Wat heeft je ertoe gebracht om zo’n ‘zwarte’ plaat te maken?
Zoals ik daarnet al zei is het misschien die vreemde mix van plezier en innerlijk lijden. Ik besef dat ik een ingewikkelde persoon ben, ondanks de schone schijn. Niet gemakkelijk om te vatten. Ik heb constant nood aan verandering. Monotonie maakt me depressief en routine maakt me gek… Ik kom uit een heel complexe periode waarin ik s’ochtends soms wakker werd met enkel ‘zwarte’ gedachten in mijn hoofd… zoals de dood. Het schrijven van de plaat heeft me de mogelijkheid geboden om er niet aan ten onder te gaan en om mijn angsten te overwinnen.
Het is somber, maar je verliest er die pop-invalhoek niet door die je al heel je loopbaan meedraagt. Dat is iets dat je gemeen hebt met Milène Farmer, waar je al vaak mee vergeleken bent. Wat denk je ervan?
Ach, die vergelijking met Mylène Farmer… Eigenlijk stoort die me helemaal niet. Ze maakt erg mooie dingen en de vergelijking kan alleen maar positief zijn. Nu is er geen enkele wil bij mij om op haar te lijken. Ik schrijf woorden achter elkaar in mijn eigen moedertaal, ik speel met woorden net zoals de woorden met mij spelen, en ik hou van donkere en zachte stemmen… Dus ja, onvermijdelijk zijn er raakpunten.
Nadat ik de plaat gehoord had was ik verrast om te horen dat het je laatste zou zijn, en vooral dat je niet eens zou optreden om de plaat te promoten. Vanwaar deze beslissing?
Dat is ingewikkeld… Deze plaat is voor mij een manier om er een punt achter te zetten. Om in schoonheid te eindigen, als je wil. Het leven is vluchtig, efemeer. Alles is ‘F.M.R.’, en soms is het beter om te stoppen dan om af te takelen. Samen met Kenny, mijn partner in crime, hebben we besloten om ons leven radicaal om te gooien. Op dit eigenste moment leven we in een klein dorpje in Frankrijk waar enkel de vogels voor ons symfonieën uitvoeren.
Je hebt drie singles uitgebracht in de aanloop naar de plaat, waarvan de eerste reeds in juni 2017. Ik vermoed dat de weg lang is geweest om te plaat uit te brengen. Hoe lang hebben jullie eraan gewerkt en waarom duurde het zo lang?
Omdat mijn persoonlijke problemen misschien enerzijds geholpen hebben om teksten te schrijven, maar me ook sterk geremd hebben zolang ik niet wist waar ik heen wou, noch in mijn hoofd, noch op muzikaal vlak… De tijd heeft verschillende atmosferen opgeleverd die je ook op de plaat terugvindt. De somberste zijn het laatste geschreven.
Met ‘La terre est noire’ keer je ook terug naar het Frans als taal. Ik hou erg van je woordspelingen en van je omgang met de Franse taal. Waarom was deze terugkeer belangrijk?
Ik heb deze manier van schrijven nooit echt verlaten. ‘Be My Guest’, dat niet echt een persoonlijk album was, was gewoon een uitzondering. De twee platen die ervoor kwamen waren bijna volledig in het Frans. Voor ‘La terre est noire’ was hetgeen ik wou vertellen veel te theatraal om de taal van Shakespeare te gebruiken. Ik heb dus de taal van Molière gebruikt om me uit te drukken.
Aangezien dit het einde is van je muzikale loopbaan, dacht ik dat het interessant zou zijn om je carrière nog eens te overlopen. Je eerste plaat – ‘Cherchez la femme’ uit 2004 – was gebaseerd op de relaties met je moeder en je dochter, een onderwerp dat je nog steeds bezig houdt. We merken ook dat je muzikale stijl vrij consequent is gebleven tot op vandaag… Hoe kijk je terug op je debuut?
Een debuut blijft een debuut, en bij elk begin ben je nog op zoek naar jezelf. ‘Cherchez la femme’ was effectief een diepgravende conceptplaat over de zoektocht naar persoonlijkheid tussen mijn moeder en mijn dochter. Ik ben intussen naar iets anders overgestapt. De muzikale productie was nog erg naïef en verlegen, alhoewel we reeds de terugkeer van de new wave en de gothic anticipeerden, die in 2004 nog niet actueel was.
Je tweede plat ‘5’ wou een reflectie zijn op de wereld van de mode. Je hebt geprobeerd om ontwerpster te worden en bent daarvoor zelfs naar Parijs verhuisd, waar je een erg moeilijke periode doorgemaakt hebt. De plaat is eerder kritiek tegenover de modewereld, niet?
Ja, absoluut. Zie je, dit is nog een aspect van mezelf die moeilijk te interpreteren is. Ik wou toen ik jong was aanvankelijk ontwerpster worden, maar door gebrek aan middelen – mijn moeder heeft me alleen grootgebracht en kon de studies die hier destijds voor bestonden niet op haar eentje bekostigen – heb ik nooit mijn droomstudies kunnen volgen. Ik heb alles laten vallen om naar Parijs te gaan in de hoop om het gewoon al doende te leren, maar die droom draaide al snel uit op een nachtmerrie. Dat opent je ogen, en je bedenkt je later dat talent misschien niet te koop is, maar populariteit wel. De modewereld manipuleert de bevolking en dringt zijn keuzes op. De tijd van Coco Chanel ligt ver achter ons. Zo ver dat hij de grenzen van China bereikt heeft in massaproductie...
Was het ook in Parijs dat je die befaamde ontmoeting hebt gehad met Gavin Friday van Virgin Prunes? Wat is er gebeurd?
Hahaha, ja! Hoe weet je dat? Ik heb één van hun optredens bijgewoond rond 1986, als ik me goed herinner, in het Elysée Montmartre in Parijs. Na het optreden heb ik me door weet ik welk mirakel in de achterzaal teruggevonden en ben ik de loges binnengegaan. Vraag me niet hoe, ik heb er geen gedacht van! Gavin Friday had net een ruzie of een hoogoplopend gesprek gehad met Guggi en was in tranen. Ik heb hem benaderd om hem zo goed ik kon te troosten. Nadat hij zijn tranen afgedroogd had heeft hij zijn ogen opnieuw geschminkt en ik heb ervan geprofiteerd om hetzelfde te doen door zijn khôl oogpotlood te lenen. Hij heeft gezegd dat ik het als aandenken mocht houden. Kun je je inbeelden dat ik het nog steeds bezit?
De eerste twee platen bevatten een reflectie over de rol van de vrouw in de maatschappij. Wat betekent de feministische beweging van vandaag voor je?
Helemaal niets! Ik ben helemaal geen feministe, niets meer dan dat. Ik hou er niet van om aan dergelijke ideeën woorden te plakken. Ik ben eerder voor respect voor iedereen, man of vrouw. Maar dat is vrees ik een te lang debat. De rol van ‘de vrouw’ op mijn eerste platen was eerder van sentimentele aard, eerder dan een algemene rol in de samenleving. Dit gezegd zijnde heb ik meer affiniteit met dieren dan met vrouwen of mannen.
‘Be My Guest’ is een plaat met covers van new wave-klassiekers met ‘guests’ als Dirk Ivens, Dirk Da Davo, Nikkie Van Lierop, Luc Van Acker… De plaat was ontegensprekelijk een succes, maar critici zegden dat het gemakkelijk was om met deze formule succes te oogsten…
Slechte kritieken blijven kritieken. Het negatieve is net zo positief als het positieve. Volg je me? Het succes van dat album was in mijn ogen de spontaniteit van het project. Niets was vooraf gepland, alles is vanzelf gegaan. Het was een echt plezierige plaat om te maken, maar tegelijk ook degene die het meeste werk gevergd heeft, zowel voor de productie als voor de organisatie. Ik en Kenny hebben alles zelf gedaan. Opnames, arrangementen, de mix, de hoes, de promo… En om niets aan het toeval over te laten hebben we ons eigen label Why2k Music opgericht om de plaat uit te brengen. De ‘gemakkelijke formule’ was dus toch een gekkenwerk.
Ik heb een stelling en wil je mening erover weten: ‘de crisis in de muziekindustrie maakt dat commerciële beschouwingen veel belang verloren hebben en dat de artistieke uitgangspunten opnieuw het belangrijkste geworden zijn. Aan het eind van de rit komt dit de kwaliteit van de werken die vandaag uitgegeven worden ten goede’. Wat denk je?
Ik ben daar verdeeld over. Toen ik mijn soloproject opstartte konden we van onze muziek leven. Zoals je zelf aangegeven hebt neemt de opname van een plaat tijd in, veel tijd. Je moet je er aan kunnen wijden met heel je ziel om goede resultaten te behalen. Ik ken in de huidige situatie heel wat artiesten die verplicht zijn om een tweede bezigheid te hebben om te kunnen overleven, en dat is in mijn geval niet goed gelukt. Want ja, ook ik was verplicht om ‘iets anders’ te doen om deel te kunnen uitmaken van deze maatschappij die bepaald heeft dat muziek maken geen deel uitmaakt van de norm. Dat heeft me erg geraakt. Ik slaagde er niet in om elke keer de overgang te maken tussen een wereld die ‘normaal’ genoemd wordt en een ‘artistieke’ wereld. Vandaar de lange tijdspannes tussen de platen. Nu is het misschien ook die intense frustratie die ons ertoe gebracht heeft om nu onze beste plaat te maken.
Welke plannen heb je nu? Een verrijzenis van Coma, de eerste groep van Kenny en jij?
Sereen leven. Luisteren naar ‘Le chant des loups’, het gehuil van de wolven… en de herten… De rest zal wel volgen.
Bedankt voor dit interview.
Jij ook bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten