1978 was een bewogen jaar. The Cure en Bauhaus zagen het levenslicht en zetten een stap van punk naar meer atmosferische new wave. Ze kregen navolging in België, en meer bepaald in Limburg: zowel Siglo XX als De Brassers ontstonden datzelfde jaar. De eersten maakten internationaal carrière gedurende de jaren 80, de anderen gingen na een paar woelige jaren ten onder aan repressie en drugs. Toch bestaan beide groepen na 40 jaar nog steeds. Siglo XX doet een aantal reünieoptredens, De Brassers treden nog regelmatig op en plannen voor hun verjaardag de uitgave van een boek en single. De ketters van het Vlaamse platteland zijn helden geworden. Ze hebben gezegevierd, hun vijanden opgehouden te bestaan. We hadden een gesprek met Brassers-gitarist Willy Dirckx over het bewogen bestaan van de groep.
De Brassers bestaan 40 jaar. Dat is vrij lang, en zelfs onwaarschijnlijk lang als we bedenken wat de groep als traject afgelegd heeft. Hoe is het mogelijk dat de groep nog steeds bestaat?
Je zou het een historische onmogelijkheid kunnen noemen. Aanvankelijk hadden we een kort maar krachtig bestaan - van 1978 tot 1982 - en pas in 1998 zijn we in een licht aangepaste bezetting opnieuw beginnen spelen. Maar intussen is dat ook al 20 jaar geleden. We blijven bezig omwille van de magie van muziek en de vriendschap.
Jullie komen uit Limburg, net als Siglo XX, Struggler, Gruppenbild… Wat maakte van Limburg zo’n vruchtbare voedingsbodem was voor de cold wave?
Eind jaren 70 begin jaren 80 was de tijdsgeest somber: koude oorlog, politiegeweld, extreemrechtse complotten, hoge werkloosheid met ook de mijnsluitingen in Limburg … Dat weerspiegelde zich bij De Brassers in een koude doemsound en nummers als ‘En toen was er niets meer’ en ‘Kontrole’.
Oorspronkelijk waren de nummers van De Brassers in het Nederlands, pas later kwamen er ook Engelstalige nummers bij. Het was niet zo vanzelfsprekend om dat toen te doen, alvast niet in het alternatieve circuit. Hoe reageerden mensen op jullie Nederlandstalige nummers?
Nederlandstalige teksten voor een punkband waren heel opmerkelijk want tot dan bedienden vooral kleinkunstenaars (en Raymond) zich van het Nederlands. Pas later kwamen Gruppenbild, Arbeid Adelt! en Aroma di Amore. De Brassers worden nog steeds het meest herinnerd omwille van de Nederlandstalige beginperiode. Zo hebben we zelfs een plaats gekregen op de prestigieuze expo ‘Lang leve de muziek’ die in oktober in Gent opent.
De Brassers hadden het aan de stok met de autoriteiten in Hamont. ‘They Wanted Us Away’ alludeert daaraan. In welke vorm hebben jullie druk van bovenaf gevoeld?
Dat ging van politiecontroles van ons toerbusje, over razzia’s in ons café De Kwiet tot huiszoekingen bij de groepsleden en gerechtszaken inclusief gevangenisstraffen. Lokale verenigingen riepen de beleidsverantwoordelijken op actie te ondernemen en schooldirecties stuurden brieven naar ouders om hen te waarschuwen dat hun kinderen in de entourage van De Brassers rondhingen.
Heel veel draaide rond het café De Kwiet – een voormalig hippiecafé dat gaandeweg door punkers werd overgenomen - waar ook Struggler en The Suspects mee verbonden waren. Mensen kwamen van wereldstad Antwerpen naar boerengat Hamont voor De Kwiet, tot de keet door het stadsbestuur gesloten werd. Wat was het belang van dit café?
Hamont was een plattelandsdorp waar je enkel met karnaval eens over de schreef mocht gaan. De Kwiet zou je dan als een soort cultureel eiland kunnen zien, een broeinest van tegencultuur en daar werden mensen uit Antwerpen, Brussel en Nederland door aangetrokken. Dat heeft een tijdje geduurd maar nadat we graffiti op de kerk hadden gespoten, zijn de ‘gestelde lichamen’ - politiek, politie, kerk en verenigingsleven - gezamenlijk in actie geschoten en dat heeft geresulteerd in de sluiting van het café en de oprichting van een door de gemeente gesubsidieerd en gecontroleerd jongerencafé. Op die manier werd de jongerencultuur gerecupereerd.
In 1982 gingen jullie uiteen. Wat waren de redenen om ermee te stoppen?
Het werd allemaal te veel: drugs, problemen met justitie, relaties, de impact daarvan op ons functioneren. Waardoor we meer met onszelf bezig waren dan met de groep of muziek maken.
Jaren later, in 1998, kwamen jullie terug samen om te spelen op Eurorock. Sindsdien geven jullie regelmatig optredens. Zijn jullie tevreden over die wedergeboorte?
Op vraag van Eurorock zijn we in 1998 opnieuw beginnen repeteren en zijn we - eerder spaarzaam - opnieuw beginnen optreden. We speelden op Pukkelpop, enkele keren in de AB en in Berlijn, stonden op de affiche gestaan met PIL, Wire en The Stranglers … Maar we blijven ook en vooral een garageband voor wie het samen jammen een uitlaatklep is geworden. Dit kunnen we vooralsnog niet missen, dus doen we gewoon door.
In 2005 brachten jullie met ‘Slijk’ nog nieuw werk uit. Hebben jullie de intentie om nog nieuw werk uit te geven, of zal De Brassers vooral een monument blijven aan de muziek en de muziek en de tijdsgeest van de vroege jaren 80?
We hebben nummers klaar voor een nieuwe single. Daar zullen we de komende maanden werk van maken.
Binnenkort vieren jullie de veertigste verjaardag van De Brassers. Er is een evenement voorzien waarop een boek en een single met vier onuitgegeven live-uitvoeringen zal uitgebracht worden. Wat mogen mensen daarvan verwachten?
Het Brassersboek 1978-2018 wordt op 27 oktober voorgesteld in café Les Brasseurs in hartje Brussel. We treden zelf niet op maar er komen enkele vrienden plaatjes draaien: Dop Massacre, Zwangere Guy en Borokov Borokov.
Het boek bevat schitterende analoge foto’s uit de beginperiode van onze toenmalige fotograaf Francis Vos (RIP) en voor de recente periode foto’s van o.m. Alex Vanhee, Creeping Mac Kroki, Stephan Peleman. Daarnaast zijn er teksten over De Brassers van onder meer Marc Didden, Stijn Meuris, Jan Delvaux, Didi de Paris, de Nederlandse auteur Fred de Vries, onze eigen Marc Haesendonckx … Bovendien zit in het boek een 7” vinylsingle met vier onuitgegeven nummers uit een optreden in Oisterwijk (NL) in 1980. Het wordt dus een boek om te kijken, te lezen en te luisteren en dit voor de weggeefprijs van 20 euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten