De jaren 80 hebben nog niet al hun geheimen vrijgegeven. Neem nu The Ultimate Dreamers. Ze maakten van 1986 tot 1990 de podia in Lessen en omstreken onveileig, maar tot een plaat kwam het toen nooit. Tot nu. Na een duik in zijn archieven vond zanger Frédéric Cotton - ook bekend van de Fantastique.Nights-concerten en de Club New Wave-fuiven in Brussel - voldoende nummers om een plaat uit te brengen, en die wordt nu uitgegeven door Wool-E Discs en Dans Les Profondeurs. Bovendien wordt de groep voor de gelegenheid hervormd en zal hij in de komende maanden verschillende concerten spelen, te beginnen met het voorstellingsconcert in de CaliClub in Drogenbos op 2 oktober.
Dag Frédéric. The Ultimate Dreamers komen uit Lessen, de stad van de surrealisten René Magritte en Louis Scutenaire. Kun je de sfeer beschrijven die halverwege de jaren tachtig in Lessen heerste, en in het bijzonder de toegang die je had tot muziek en vooral new wave?
Dag Xavier! Lessen was een klein provinciestadje waar niet veel te beleven was. Muzikaal was het behoorlijk woestijnachtig en we waren slechts een kleine groep vrienden die geïnteresseerd waren in undergroundmuziek. Er was maar één platenzaak en hoewel de eigenaar deed wat hij kon, gingen we liever naar Brussel of Gent om platen te kopen of concerten bij te wonen. Onvermijdelijk, in het zwart gekleed en met een bizar uiterlijk als we waren, werden we door enkele kleine lokale geesten gezien als weinig betrouwbare mensen. Een klassiek verhaal, denk ik.
Het is in deze context dat The Ultimate Dreamers het daglicht zagen. Hoe is de groep ontstaan?
We zaten nog op de middelbare school toen we het No Position-project opstartten, met Joël op drums, Laurent op bas en ikzelf op synth en zang. Twee andere jongens speelden ook synths. We speelden maar twee concerten en toen namen Joël, Laurent en ik, die een meer donkere smaak hadden, afscheid om The Ultimate Dreamers te creëren.
Als ik het goed heb begrepen, begon de band als een meer op synth gericht trio en evolueerde toen naar meer gitaren. Kun je ons meer details geven over deze evolutie?
Inderdaad. In het begin gebruikten we een ritmemachine, synths maar ook een zeer aanwezige bas. Het was een formule die veel mogelijkheden bood. Daarna nam Laurent, die een multi-instrumentalist is, de drums over en we vertrouwden de bas toe aan een nieuwkomer: Bertrand. Even later nam ik de gitaar in de handen, waardoor we evolueerden naar een harder geluid, een beetje meer rock.
Ik begrijp dat jullie jullie eigen underground festival in Lessen hebt georganiseerd. Hoe is dat verlopen?
Dat klopt. Omdat er niets gebeurde in Lessen, besloten we om ons klein festival zelf te organiseren. We maakten duidelijk beginnersfouten en hadden de voorzienbare problemen met SABAM (met m als maffia), de politie, de gemeente, enz. Er zijn 3 edities geweest van dit Summer End Festival, met bands als Designed To Die, Heaven’s Above, Courtisan Holy of Nijinsky, als ik het me goed herinner. Een paar mensen praten me er nog over aan.
The Ultimate Dreamers stopte in 1990. Wat leidde tot het einde van de band?
Net als andere bands zijn we niet uit elkaar gegaan. We spreken liever van een lange pauze dan van een einde. Laurent verliet ons als eerste om zich te wijden aan andere projecten die hij tegelijkertijd leidde, met name met een luidruchtige popgroep (het was het begin van de jaren 90) genaamd Mosaic Eyes, die enig succes had. In het verlengde daarvan besloot Bertrand om familiale redenen te stoppen. Nadat ik een paar vervangers zonder succes had getest, raakte ik een beetje ontmoedigd en concentreerde ik me op mijn studies. Joël ging aan zijn zijde verder met vele zeer uiteenlopende projecten: groepen, een label en zelfs een worstelcarrière!
Nu brengen jullie een compilatie uit van The Ultimate Dreamers: ‘Live Happily While Waiting For Death’. Als ik het goed begrijp heb je tijdens de lockdown de tijd genomen om in je archieven te zoeken naar de laatste overblijfselen van de groep. Klopt dat?
Het is bijna dat. In 1990 maakte ik een kleine ‘best of’-cassette die ik tussen mijn cd's had liggen, in de buurt van mijn hifi-systeem. Een paar jaar geleden had Dimitri (van Wool-E Discs) vernomen dat ik in de jaren 80 deel uitmaakte van een groep en vroeg me om te kunnen luisteren, maar ik ben daar toen niet op ingegaan. Tijdens de coronacrisis gebeurde er zoveel dat ik uiteindelijk besloot de tape te digitaliseren. Ik plaatste een paar fragmenten op facebook, met geamuseerde en geïnteresseerde reacties tot gevolg, en stuurde ze naar Dimitri. Hij stelde al snel voor om een album uit te brengen, tot mijn grote verbazing. Ik ben toen op zoek gegaan naar de originele opnames...
Hoeveel nummers heb je tijdens je onderzoek gevonden en hoe heb je gekozen welke nummers geschikt waren voor de uitgave van de plaat?
Ik vond 25 cassettes die ik snel digitaliseerde en beluisterde. Het was als een reis door het verleden. Ik heb het aantal nummers niet geteld maar het moeten er tussen de 50 en de 100 zijn. Ik deed een eerste schifting en daarna maakten Dimitri en ik een fijnere selectie met een aandeel van Bertrand en Joël. Ten slotte hebben we de cassettes in een studio laten digitaliseren, waarna we de geselecteerde stukken konden restaureren en masteren.
Daarnaast heb je de groep gereanimeerd. Twee van de voormalige bandleden vergezellen je met een nieuwkomer om de plaat live te promoten. Hoe heb je deze mensen bij elkaar weten te krijgen?
Bertrand en ik zagen elkaar nog regelmatig en ik had nog contact met Joël en Laurent. In eerste instantie hebben we de plaat besproken. Toen ontstond het idee van een voorstellingsconcert. Ten slotte vonden we al snel terug het plezier om samen te spelen. Na een paar weken nam ik contact op met Sarah, wiens keyboards ik erg leuk had gevonden in de Brusselse post-punkgroep The Panties. Ze ging op mijn aanbod in. We repeteerden samen en de chemie was er. De Ultimate Dreamers waren terug.
Het geluid van de plaat is erg jaren 80. Hebben jullie sommige nummers bijgewerkt om ze live een moderner geluid te geven?
Ons huidig repertoire bestaat uit onze oude composities, sommige op de plaat, andere niet omdat het geluid niet goed genoeg was. Door deze stukken opnieuw te spelen, evolueerden ze natuurlijk naar een modernere klank, zonder dat dit een uitgesproken doel was. Maar het is de realiteit en het is best goed.
Tegenwoordig ben je vooral bekend als de organisator van Fantastique.Nights-concerten en de Club New Wave-fuiven. Was het een natuurlijke evolutie voor jou om van muzikant naar concertorganisator te gaan?
Misschien. Zoals ik al eerder zei, begon ik eigenlijk al vroeg met concerten organiseren. Ik ging ermee verder toen ik student was in Bergen en daarna in Brussel. Na een paar rustige jaren ben ik rond 2000 weer begonnen toen ik het team van het fanzine Khimaira en het webzine LeFantastique.net (vandaar de naam Fantastique.Nights) vervoegde als columnist en daarna als muziekmanager. Concerten hebben me altijd gefascineerd. De fuiven hebben vooral een financieel belang. Ze maken het mogelijk om concerten te blijven organiseren.
Tijdens de pandemie werd je ook een publiek figuur als professor en directeur van het medisch-chemisch laboratorium van de ULB. Hoe heb je dit ervaren?
We hebben allemaal een ongelooflijke periode doorgemaakt die de hele planeet op veel manieren heeft opgeschud. Als gezondheidsprofessional in de academische wereld was het soms erg stressvol, maar ook erg intens. Op een gegeven moment, geconfronteerd met de herhaaldelijke fouten van bepaalde ministers, voelde ik de behoefte om te reageren. Ik schreef een opinieartikel in de krant Le Soir, die voor veel ophef zorgde, vooral aan Franstalige kant, en ik werd op de mediascène geslingerd. Dit is een situatie die uiteindelijk veel problemen met zich meebrengt. Niet alleen Van Ranst heeft gevaarlijke gekken aangetrokken. Door The Ultimate Dreamers terug te vinden, kon ik ontsnappen aan de domheid van allerlei soorten samenzweerders (helaas vrij talrijk in de donkere scene).
Als we jouw ervaring als organisator combineren met je medische expertise, moet je wel een mening hebben over de hervatting van concerten en uitgaansgelegenheden terwijl het virus nog actief is. Vertel!
Als organisator was ik erg voorzichtig omdat de opeenvolgende golven voorspelbaar waren. Annuleringen zijn demotiverend en kostelijk. Nu heb ik meer vertrouwen omdat de algemene bevolking goed beschermd is dankzij de vaccinatie. Maar de crisis is nog niet voorbij. Nog te veel mensen weigeren nuttige maatregelen met vaak domme argumenten. We zullen misschien nog kleine golven zien maar niets vergelijkbaars met wat we in 2020 hebben meegemaakt. Tijdelijk kan het Covid Safe Ticket of het COVID-certificaat nog heel handig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten