We schrijven maart 2018. Na vele keren vragen heb ik Peter De Koning – de man achter TraumaSutra – kunnen overtuigen om op te treden op een Dark Entries Night. Peter was toen nog een gewaardeerde collega, die sindsdien op vriendschappelijke wijze gestopt is met bijdragen aan Dark Entries. We waren steeds verwonderd over het ontelbare aantal muzikale projecten waar de man bij betrokken was.
Peter had reeds op het podium gestaan van een Dark Entries Night, met zijn ander alter ego: intens. Waar intens een eerder klassieke muzikale taal spreekt, is TraumaSutra de uitlaatklep geweest voor bevreemdende experimenten. Daarnaast is Peter actief (geweest) in projecten als het wondermooie Dark Poem en het geschifte doch zeer interessante Hedera helix.
Peter creeërt met TraumaSutra muziek met alles wat hem in handen komt: kinderspeelgoed, bloempotten, metalen platen, erkende en minder erkende percussie-instrumenten, kannen water, de menselijke stem en noem maar op. Niet zelden maakt hij bovendien gebruik van een panoplie aan effecten die de oorspronkelijke geluiden onherkenbaar maken.
Ook TraumaSutra laat zich door heel wat samenwerkingen kenmerken. De bekendste is Hybryds, waar Peter al sinds jaar en dag een gezonde dosis extra waanzin aanlevert bij de composities van Maghtea. Een andere is TraumaTerrestrial, samen met Rinus van de Melkwegboer alias Ultraterrestrial. Of nog: Liquid Trauma met Peter Van Bogaert van Liquid G.
En dan is er natuurlijk deze samenwerking met Peter Geysels, een klassiek geschoold muzikant, virtuoos in het bespelen van de kaval. De kaval is een blaasinstrument afkomstig uit Turkije en de Balkan. Het is vergelijkbaar met een dwarsfluit, maar is aan beide kanten open, wat het een heser geluid geeft. Het instrument wordt vaak verbonden met de herders en hun cultuur in de Balkan en Anatolië.
En zo keren we terug naar onze Dark Entries Night in 2018. Want dat was voor zover ik weet de eerste keer dat TraumaSutra live speelde met Peter Geysels (ook Ultraterrestrial kwam toen het duo toen vergezellen). Het werd een fascinerend optreden in het voorprogramma van het eveneens erg gewaardeerde Onrust, al werd het geheel wel wat ontdaan door technische problemen.
Ik had alvast een glimp opgevangen van een heel interessant project. Een paar weken later konden de heren het optreden overdoen in betere omstandigheden, maar daar kon ik helaas niet bij zijn. Toen ik hoorde dat dit uiteindelijk op cd zou uitkomen, was ik dus zeer benieuwd. Het heeft zowat twee jaar geduurd, en uiteindelijk komt het gezamenlijke werk enkel digitaal uit, en sinds augustus is deze ‘L’Appel du Vide’ dus voor eenieder beschikbaar.
De samenwerking tussen een avantgardistisch experimenteel geluidskunstenaar en een ambachtelijk virtuoos op een traditioneel instrument mag op het eerste zicht merkwaardig zijn, maar TraumaSutra bewandelt al langer de lijn van de contradicties: tussen chaos en structuur, tussen muzikaliteit en lawaai, tussen eenvoud en complexiteit.
Bovendien bespeelt Peter Geysels zijn instrumenten op een erg experimentele manier, zodat ze soms volledig opgaan in de buitenaardse klanken die TraumaSutra produceert. Het is trouwens niet de eerste keer dat Geysels meewerkt in een dergelijk project, want we herinneren ons ook een samenwerking met het dark ambient project For Greater Good (en een eerste samenwerking met TraumaSutra op de remix-cd van ‘Pilgrim’ van Ashtoreth & Grey Malkin).
Als u tot hier gelezen hebt, dan hebt u begrepen dat ‘L’Appel du Vide’ er is voor liefhebbers van onconventionele klanken en muziek. En op dat vlak zit de plaat ook erg goed ineen: op sommige ogenblikken overheersen de elektronische geluiden, op andere kan je niet rond de kaval van Geysels heen. Ritmes zijn doorgaans traag en onzeker, maar dat brengt juist een hypnotiserende sfeer die een meerwaarde is bij het beluisteren van deze plaat.
Ik wist dat deze cd al lang klaar was, maar het verrast me wat om te zien dat dit alles opgenomen werd tussen 2014 en 2016, dus reeds lang voor onze Dark Entries Night. Twee van de nummers op deze plaat vonden trouwens al de weg naar compilaties uit respectievelijk 2016 en 2018.
Op alle details proberen letten zal u tot waanzin leiden, en het is beter dit werk zonder overdreven aandacht op u af te laten komen. Afgezien daarvan is ‘L’Appel du Vide’ ook een bijzonder duister werk, zodat ik dit niet zomaar aan de doorsnee beoefenaars van mindfulness zal aanraden. Tenslotte is het ook erg gevarieerd, met in elkaar overlopende sferen en geluiden die weinig herhaling bevatten.
Ik weet niet hoe groot het doelpubliek voor deze uitgave dan nog wordt, maar ik geloof wel dat een klein deel van muziekminnend Vlaanderen hier een boodschap aan heeft. Wie zich wil laten meevoeren op ontoegankelijke, ongestructureerde doch meeslepende klankvelden, moet zeker zijn oor lenen aan ‘L’Appel du Vide’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten