donderdag, september 12, 2019

Fantastique.Night LVII met Kælan Mikla, Some Ember & Turquoise: een bezwerende heksensabbat

Het is best verwonderlijk hoe snel Kælan Mikla groot geworden is. Natuurlijk had hun titelloze debuut uit 2016 al voor wat sensatie gezorgd in minimal wave-middens, maar het IJslandse trio – dat overigens in zijn eigen moedertaal zingt – bleef toch vooral een tip voor ingewijden. Succesvolle tournees met King Dude en Drab Majesty, maar vooral de uitnodiging van Robert Smith om te spelen op het Meltdown Festival dat hij cureerde, en een paar weken later op het officiële veertigjarige verjaardagsconcert van The Cure in Hyde Park hebben de groep in de schijnwerpers gezet. En zo kon het trio gisteren in een goed gevulde Magasin 4 in Brussel optreden.

De avond begon met Turquoise, een Brusselse groep die naar eigen zeggen synthshoegaze maakt. De muziek is best atmosferisch en bevat elementen uit new wave en postpunk. De groep beschikt over een gitarist die de nummers goed omkadert met pakkende melodieën, en vooral over een goede zangeres die het overigens grotendeels in het Frans doet. Wij hebben altijd extra sympathie voor mensen die in hun eigen moedertaal zingen. De groep – die binnenkort zijn eerste ep uitbrengt – maakte een goede beurt, al was het geheel toch ook wat te poppy naar de smaak van sommigen.

Travis Dylan is een man van goud. Of zo ziet hij er toch uit. Kledij en make-up geven de man een goudachtige uitstraling, maar ook zijn muziek heeft een hoog karaat. De sfeer wordt meteen wat grimmiger, want Some Ember – zo heet de groep van Dylan – zoekt duidelijk de donkere sferen op. Zijn laatste plaat ‘Submerging The Sun’, waar hij vanavond uitvoerig uit put, omschreef hij als een dagboek van klimatologische rouw, intieme kwetsbaarheid en transcendentale droefheid. Dylan werd vroeger live bijgestaan door verschillende muzikanten, maar doet het nu volledig alleen. Respect. Over zijn minimalistische synths heen zingt hij erg emotioneel, zelfs getormenteerd, en dat maakt indruk. Ook hij zingt trouwens in zijn moedertaal, maar als Amerikaan is dat gewoon het Engels. Zijn set eindigt Dylan met nummers van zijn laatste ‘Submerged-ep’, een aanvulling op de eerder genoemde plaat met meer industrieel klinkende nummers.

De sfeer blijft uiteraard somber als Kælan Mikla het podium betreedt. Het meisjestrio uit Reykyavik heeft net een nieuwe plaat uit – ‘Nótt eftir nótt’ oftewel ‘Nacht na nacht’ – en het spreekt voor zich dat daar heel wat uit gespeeld wordt. Toetseniste Sólveig Matthildur – we gaan ervan uit dat ze een cruciale rol speelt in de groep – mag de zang verzorgen op de atmosferische intro. De nieuwe plaat gaat nog een stap verder in de melancholie die ook het titelloze debuut uit 2016 kenmerkte. Het was niet noodzakelijk of vanzelfsprekend dat de groep die richting uitging. Kælan Mikla liet immers voor het eerst van zich horen op een slam poëzie-wedstrijd in de bibliotheek van Reykyavik. Toen ze die wedstrijd wonnen besloten ze om het project verder uit te werken, en Kælan Mikla was geboren.

De groep experimenteerde aanvankelijk met punk en deathrock, die ze uiteraard combineerden met poëzie in het IJslands. In 2014 nam ze een plaat op met Sólveig Matthildur op drums, Margrét Rósa op bas en Laufey Soffia aan de zang. De plaat werd echter in de kast gestoken en Matthildur liep over naar de synths, wat de groep een heel andere, meer melancholische draai gaf. De plaat uit 2014 – ‘Mánadans’ – werd trouwens na het succes van de optredens op Meltdown en met The Cure toch uitgegeven. Het is een erg goede plaat, die de groep zelf omschrijft als een ‘deathrock meesterwerk’, al is het begrijpelijk dat hier tijdens het optreden niet uit geput werd. Daar concentreerde de groep zich op haar twee minimal wave-platen, en die zijn toch het voornaamste uithangbord van het trio.

Het geheel is live nog donkerder dan op plaat, zo lijkt het wel. De sobere lichtshow heeft er wellicht iets mee te maken, maar de meisjes maken er ook werkelijk een soort heksensabbat van, voorgegaan door zangeres Laufey Soffia. Haar bezwerende gebaren en mimiek worden versterkt door verschillende stemregisters: hoog, laag, zacht, luid, maar het is vooral als mevrouw begint te krijsen dat je kippenvel krijgt. De meisjes hebben het publiek helemaal in hun ban, ook al verstaan we helaas geen bal van de teksten. Kælan Mikla heeft ontegensprekelijk indruk gemaakt.



Geen opmerkingen: