donderdag, september 12, 2019

10 jaar Der Klinke: het interview

Der Klinke blaast tien kaarsjes uit. Dat doen ze met een geschenk aan hun fans: een nieuwe plaat 'Decade' met daarop een aantal herwerkte versies van nummers uit hun eerste decennium, een aantal remixen en zelfs een handvol nieuwe nummers. De plaat moet een hoofdstuk afsluiten. Oorspronkelijk zou het zelfs de zwanezang van de groep moeten worden, maar door het reacties van de fans en een aantal geslaagde optredens besloot de groep om alsnog verder te gaan. Zanger Geert 'Chesko' Vandekerkhof vertelt ons alles, van de begindagen tot de laatste perikelen, in dit jubileuminterview.

10 jaar Der Klinke. Dat is wel heel wat, en jullie hebben een hele evolutie doorgemaakt. Hoe voelen jullie zich als jullie op die 10 jaar terugkijken?

Ja, er gebeurt veel op 10 jaar in een mensenleven en toch voelt het soms alsof alles pas gisteren was. We kijken met veel trots terug op alle nummers die we in die 10 jaar hebben uitgebracht.

Voor het jubileum brengen jullie een nieuwe plaat uit: ‘Decade’. Naast vier nieuwe nummers en een paar remixen bestaat die grotendeels uit nieuwe opnames van nummers uit jullie oeuvre. Was het echt nodig om die nummers opnieuw op te nemen? Voldeden de originele versies niet?

Met ‘Decade’ beginnen we aan een nieuw hoofdstuk in ons levensverhaal en we hebben gewoon een handvol nummers geselecteerd van die voorbije 10 jaar die we met ons willen meenemen in deze nieuwe episode. Deze nummers hebben we opnieuw gemixt en geproducet zodat ze allemaal van dezelfde kwaliteit zijn. Er is echter niets heropgenomen.

In den beginne was er De Klinke in Oostende. Vertel eens hoe die fascinerende plek ontstaan is?

Welja, het was 1985 toen we verhuisden naar een huis met een tuin… en deze tuin had dan ook nog eens een tuinhuis dat een beetje een aparte woning was… een echt huisje met een verdiep… Dus reeds van de eerste dag heb ik deze in beslag genomen, en omdat ik eind dat jaar 16 werd, werd er een cafeetje van gemaakt om die verjaardag te vieren. Iedereen vond dit zo fantastisch dat het niet bij die ene avond gebleven is maar het bijna elke vrijdagavond, zaterdagavond, en zondagnamiddag “open” was. Omdat de voordeur aan de straatkant een gewone deur was waar je dus niet hoefde te bellen maar de klink moest gebruiken heb ik dit “De Klinke” genoemd.

Uit De Klinke ontstond in 2009 Der Klinke. Hoe is dat in zijn werk gegaan?

De Klinke heeft in de jaren 80 4 jaar bestaan, tot in 1989. Relaties, verhuizen, enz… Mijn vader overleed in 2007, ik woonde toen alleen en besloot in 2008 toen maar terug naar m’n ouderlijke woonst te verhuizen zodat mijn ma hier ook niet alleen zou zitten. Wat ooit De Klinke was, was toen al serieus in verval, maar ik heb het toch volledig verbouwd en zo kon in 2009 een echte reünie van De Klinke plaatsvinden. Velen waren toen ook bezig met muziek waaronder ook Melissa Vandewalle die een instrumentaal nummer had gemaakt waar ik tekst op schreef, inzong, en dat was ons eerste nummer, ‘Clear Mind’. De start van alles.


Op ‘Square Moon’ – jullie debuut uit 2011 – was de groep nog niet voltallig. De plaat werd vooral door jou, je vriendin Heidi Van Tiggelen en Melissa Vandewalle gemaakt, al kwam gitarist Marco Varotta er ook al op voor. Het geluid is vooral elektronisch. Hoe is de plaat ontstaan?

Na ‘Clear Mind’ kwam ‘Castle in The Dark’, en pas toen begon ik zelf ook muziek te schrijven. Toen kwam Manu Coulier erbij die vooral de videoclips voor zijn rekening nam. Niet onbelangrijk, want het is hierdoor dat we voorbij “De Klinke” bekend werden. Heidi heb ik leren kennen in 2010. We waren twee handen op één buik, voelden elkaar altijd goed aan, dus zij was wat mijn klankbord en zij heeft de muziek voor ‘Perfectly Dead’ geschreven, de opener van ‘Square Moon’. Alle andere nummers waren ofwel van mij alleen, ofwel van Melissa en mij. Marco is er ook pas bijgekomen in 2010 omdat we dit anders niet echt live zouden kunnen brengen.

Jullie hebben wat problemen gehad met platenmaatschappijen bij de uitgave van ‘Square Moon’. De plaat moest oorspronkelijk verschijnen op het Portugese Pray Silence, maar verscheen uiteindelijk op het Duitse Echozone. Wat is er gebeurd?

Och, dat ganse label bleek nep te zijn… geleid door iemand die in de psychiatrie zit in Portugal en dus niet veroordeeld kan worden. Hij had een heel festival uit de grond gestampt waarvoor al heel wat mensen over gans Europa tickets gekocht hadden toen plots bleek dat de locatie niet verhuurd was. De stad wist van niets… Door samenwerking met andere bands die ook op zijn label zaten zoals The Spiritual Bat, Attrition en anderen, hebben we dit ontdekt. Dat kwam vooral omdat hij zogezegd enkele maanden ervoor een verzamel-lp had uitgebracht, waar dan heel wat exemplaren van verkocht waren ook, maar geen enkele van de groepen kreeg deze te zien. Die plaat bestond dus niet… Dus ja, we hadden een probleem, want ondertussen was ook de release een beetje gepland op datum van het eerste Rewind Festival van Filip Delens in de Vooruit waar we op de affiche stonden. Ik heb toen zelf nogal wat rondgemaild, en plots kwam er antwoord van Echozone dat zij het wel zagen zitten de plaat uit te brengen.

‘Square Moon’ zag het ontstaan van de groep zoals die nu bestaat, want toen de plaat uitkwam waren Sam Claeys op bas en Chris ‘Hazy’ De Neve al onderdeel van de live-bezetting. Zij vormen de nucleus van de groep die sindsdien bestaat. Hoe is de groep kunnen uitbreiden?

In De Klinke kwamen toen ook Sam en Hazy van Red Zebra en nadat zij het ook zagen zitten aan dit uniek verhaal mee te werken, konden we beginnen werken aan optredens. Vooral ook voor die release in de Vooruit. Manu was er toen na een uit de hand gelopen discussie in verband met de website reeds uitgestapt. Tja, we zijn beiden schorpioen en dus nogal koppig. En Melissa is de avond voor het optreden in de Vooruit, toen we een try-out in een Oostends café deden, gestopt. Vanaf toen was het dus Marco, Sam, Hazy, Heidi, en ik.

De tweede plaat ‘The Second Sun’ volgde al vrij snel op het debuut, al was het deze keer wel met de voltallige groep. Gitaar, bas, drums… Al klinkt het eerlijk gezegd nog voornamelijk elektronisch. Hoe zijn jullie erin geslaagd het geluid zo snel uit te breiden?

Met de komst van de nieuwe muzikanten werd de livesound vanzelfsprekend heel anders dan de plaat, dus met de opnames van ons tweede album ‘The Second Sun’ heb ik besloten die bas en gitaar er meteen bij te betrekken. ‘The Second Sun’ verscheen in 2012, een jaar na ‘Square Moon’, maar ‘Square Moon’ werd vooral in 2009 – 2010 opgenomen. Dus ik heb twee jaar lang nog nummers zitten maken, en deze zijn vooral deze tweede plaat geworden.

‘The Gathering Of Hopes’ uit 2014 is een stap verder in het geluid van Der Klinke, naar een echt groepsgeluid met een evenwicht tussen synths en gitaren. Zijn jullie het daarmee eens?
Bwah ja, natuurlijk, toen kon ik nummers componeren wetende dat ze niet overvol moeten zitten want er moet nog bas en gitaar bij komen… hahaha. Elk nummer werd dan ook met z’n allen samen afgewerkt en Hazy en ik hebben samen het album geproducet.

‘The Gathering Of Hopes’ is een prachtige plaat die onder meer jullie hit ‘The Doll’ bevat. Toch viel de verkoop blijkbaar tegen. In de tekst bij ‘Decade’ wijten jullie dat aan de cover, een montage met de kinderen van de groepsleden… Kunnen jullie daar meer over vertellen?

Dank u. Ja, Sam en ik vinden deze ook nog steeds onze favoriet. Maar inderdaad, die hoes past niet echt in de darkwave, gothic scene. Wij waren daar te koppig voor, en onze koppigheid konden we met al die koppen ook illustreren. Het was ook een beetje een fuck you naar de media, radiozenders, want van Studio Brussel kregen we een antwoord als ‘jullie zijn allemaal ouder dan 30 en daar hebben onze luisteraars dan geen boodschap aan’. Maar vanzelfsprekend is er ook de symboliek. The Gathering of Hopes… al onze kinderen, kleinkinderen, samen… onze hoop… wij vonden het allemaal een fantastisch idee, behalve Marco die geen kinderen heeft hahahaha. Maar bij nader inzien had het allicht beter geweest hadden we die hoes in zwart/wit gezet.


Het heeft even geduurd voor jullie met een opvolger voor ‘The Gathering Of Hopes’ kwamen, naar verluid door persoonlijke problemen en personeelswissels. ‘The Unexpected’ heeft vriend en vijand verrast. De plaat werd algemeen verwelkomd als jullie beste ooit. Kan er uit een moeilijk periode iets moois voortkomen, dan?

Altijd… mijn eerste vrouw, Natasja, zei me ooit dat echte kunst ontstaat uit het lijden van de ziel. Dit is me altijd bijgebleven. Gelijk heeft ze. Na mijn relatie werd door leugens ook mijn vriendschap met Heidi volledig kapot gemaakt. Sam zijn dochter moest strijden tegen kanker. Marco zat in een verbouwing en trouwde, mijn moeder begon te dementeren, kortom… een leven kan serieus veranderen op korte tijd. Ik heb in die plaat echt mijn ziel gestoken. Had ik dit niet gedaan was ik er misschien niet meer. Niet alleen ‘The Unexpected’. Ook met mijn nevenprojecten ‘Hidden in Treetops’ en ‘Story Off’ heb ik een volledig album geschreven als soort van verwerkingsproces. Wie deze drie na mekaar beluisterd zal me beter leren kennen.

De cover van ‘The Unexpected’ was wel raak. Een heel mooie foto zelfs, maar beseffen jullie dat zelfs Dark Entries al met de facebook-censuur geconfronteerd is door het delen van die cover?

Iedereen toch ? Hahaha, ja kunnen wij niets aan doen natuurlijk. Van zodra iemand een foto rapporteert als zijnde aanstootgevend wordt in de metadata ervan een code gestoken waardoor deze steeds opnieuw onmiddellijk gecensureerd wordt. Jammer dat we anno vandaag met zo’n censuur zitten. De hoes is zelfs een kunstwerk. De Sloveense kunstenaar, fotograaf, Janez Vlachy, heeft reeds over heel de wereld geëxposeerd, en deze foto is steeds één van de blikvangers. Kunt u zich voorstellen hoe het is als groep als op de dag van de release van een album waar je 3 jaar aan gewerkt hebt uw facebookpagina plots wordt geblokkeerd en zelfs offline gehaald omwille van die hoes ?

Als we eerlijk zijn is er behoorlijk wat incest in de West-Vlaamse new wave scene. Ik kan het aantal projecten en zijprojecten van de leden van Der Klinke niet bijhouden. Red Zebra, The Bollock Brothers, Story Off, Hidden In Treetops, Mask, Elements, ’N Tales, The Dead Poets… Het moet niet gemakkelijk zijn om de agenda’s te coördineren als iedereen in verschillende groepen actief is…

Dat is een teken dat we allemaal goede muzikanten zijn toch ? Niet alleen goed maar ook heel passioneel. Ik ben niet schizofreen maar ik heb wel mijn nevenprojecten nodig want ik kan niet alles kwijt in Der Klinke. Er zijn andere facetten van mijn persoonlijkheid, van mijn zijn. Je vergeet zelfs nog Chaos Generator waar ik ook deel van uitmaak, hahaha. Agenda’s coördineren is inderdaad wat we met z’n allen moeten doen. Meestal is alles wel mogelijk maar onze weekends zitten hierdoor echt wel heel snel propvol. Voor Hazy was het combineren helaas niet meer mogelijk dus ik kan u nu in primeur meegeven dat hij, nadat hij er ook al bij onze laatste twee optredens niet meer kon zijn, besloten heeft ons te verlaten. Het is een beetje de reden ook waarom ik uw interview niet meteen kon beantwoorden.

De groep heeft intussen een vaste bezetting – met Chesko, Hazy, Sam Claeys, Marco Varotta en Sarah Parmentier – die al jaren meegaat. Hoe verklaren jullie de standvastigheid van de groep?

Welja, nu dus nog met vier hahaha. Zolang we ons goed voelen, het kunnen combineren met ons dagdagelijks leven, en ons amuseren met wat we doen blijven we samen hé.

Ik heb begrepen dat er sprake was om van ‘Decade’ de laatste plaat van Der Klinke te maken, een afscheid in schoonheid zeg maar, maar dat jullie daarop teruggekomen zijn. Gelukkig maar. Waarom dachten jullie hier te eindigen en wat kunnen we nog van Der Klinke verwachten de komende jaren?

Tja, The Unexpected was een fantastische plaat, de cd is ook uitverkocht. Maar optredens bleven uit en dan vraag je je toch af of het allemaal nog zin heeft. Je kan tijd en geld investeren in alles, want dat is wat je doet met een hobby, maar soms hoop je toch op wat meer erkenning. Dat een videoclip ook nog wordt gedeeld de maand na de release enz.. Tien jaar vond ik een mooi getal om alles af te ronden. Maar ons optreden in een stampvolle B52 eind vorig jaar heeft me indedaad doen inzien dat we verdomme heel veel fans hebben... en daarvoor doe je het toch wel. Dus ja… laat ons nog maar even verder doen dan hahaha. Ik hoop eind dit jaar nog een single uit te brengen dewelke ook op gelimiteerde vinyl single zal verschijnen en dan wie weet volgend jaar een nieuw album?

Der Klinke: bandcamp / facebook / website

Geen opmerkingen: