Eind oktober 2020 kwam ‘Puin van dromen’ uit, het debuut van Winterstille. De plaat biedt een mengeling van folk, chanson en gothic. Winterstille zal op 12 november zijn cd voorstellen in zaal De Krop in Kampenhout, en op 13 november het Porta Nigra Autumn Passage openen in Aarschot. Reden genoeg om eens dieper te graven naar de achtergronden van de verschillende nummers op ‘Puin van dromen’. Winterstille bestaat trouwens uit twee van uw dienaren bij Dark Entries: Xavier Kruth aan de zang en Gerry Croon die de arrangementen schreef.
Drink nog een glas
Een drinklied, maar van een eerder melancholische natuur. Een man gaat op café, drinkt een paar biertjes, praat met vreemden en gaat dronken en nog steeds eenzaam terug naar huis. Alcohol heeft zijn leven een beetje lichter gemaakt, ook al is het maar voor kort.
If I Would Only Know (Wist ik maar)
Dit nummer is gebaseerd op ‘Het lijden van de jonge Werther’ van Goethe. Het is eigenlijk gewoon een samenvatting van het verhaal, en sommige zinnen komen rechtstreeks uit het boek. Een jonge man is hopeloos verliefd op een vrouw die hij niet kan krijgen. Hij schrijft erover naar en vriend en pleegt uiteindelijk zelfmoord. ‘It’s not just me. All people see their dreams vanish, see their hopes crushed, to the ground.’
Boze wolven
De boze wolven in de tekst zijn gewoon een metafoor voor onze dagelijkse angsten: eenzaam zijn, oud worden, andere mensen ontmoeten, reacties op facebook… en wellicht ook de vrees om iemand lief te hebben zonder schroom. Wees dus niet bang voor de boze wolven. Gert Kleinpunk heeft een mooie huisgemaakte clip gemaakt voor het nummer.
Sans rien dire (Zonder iets te zeggen)
Ik was te ambitieus voor dit nummer. Ik wou eerst een requiem voor de revolutie schrijven, dan een slaapliedje voor de arbeidersklasse. Het werd uiteindelijk een slaapliedje voor een kind, zonder diepere betekenis (vandaar de titel: zonder iets te zeggen). De volwassene die het kind te slapen legt vertelt dat dromen altijd mooier zullen zijn dan de realiteit. Slaap wel dus en maak mooie dromen… In de tekst hoort men afwisselend de volwassene die spreekt en het kind dat droomt.
Partizanen van de volle maan
Ik heb dit nummer geschreven nadat ik naar de film ‘Hair’ gezien had, een musical die het verhaal vertelt van hippies die weigeren om deel te nemen aan de Viëtnamoorlog. Het nummer gaat over een hippiecommune dat niet wil deelnemen aan de gewone wereld, met zijn oorlogen, haat en schijnheiligheid. Ze verkiezen om in hun dromen te leven. (De titel is een verwijzing naar het nummer van dezelfde naam van de Russische groep Akvarium.)
The Shores of Normandy (De stranden van Normandië)
The Shores of Normandy is een nummer over de landing in Normandië in 1944, vanuit het standpunt van een geallieerde soldaat die deelnam. Ik had een erg interessant artikel over de invasie gelezen en ik zag dat als een opportuniteit om er een tekst over te schrijven. Het is ook beïnvloed door de bekende anti-oorlogsnummers van Eric Boggle, zoals 'Green Fields of France' en 'The Band Played Waltzing Mathilda', wat ook de reden is dat je Ierse en Schotse invloeden in de muziek hoort.
Eric Boggle zingt over de Eerste Wereldoorlog, die gemakkelijker te classificeren valt als een nutteloze verspilling van jonge levens in de naam van een fanatieke elite. De Tweede Wereldoorlog is meer ambigu, want ik geloof dat het correct was om tegen de nazi's te vechten. Maar aangezien ik niet wou dat mijn nummer een verheerlijking van oorlog zou zijn, het ik besloten om het hoofdpersonage te laten sterven op het strand, zodat we eraan herinnerd worden dat oorlog altijd een verschrikkelijk iets is dat miljoenen levens verstoort. De arrangementen van Gerry zijn groots op dit nummer, en we hebben ook een aantal authentieke geluidsfragmenten van de landing in Normandië verwerkt in de muziek.
Und sie tanzten (En ze dansten)
Gerry schreef de muziek voor dit nummer reeds in 2004. Zodoende is dit het oudste nummer op 'Puin van dromen', en het is uiteraard zwaar beïnvloed door het vroege werk van Lacrimosa, en in mindere mate door groepen als Goethes Erben en Sopor Aeternus. Gerry vroeg me of ik een tekst in het Duits kon schrijven voor het nummer. Ik besloot om dieper in te gaan in het thema van het lied, dat een hommage wil zijn aan de goth scene uit de jaren 90. Toen ik in Waregem was om het W-festival van 2019 bij te wonen, ben ik ook even voorbij de plaats gereden waar vroeger The Steeple stond, een fantastische plek waar heel wat fuiven en concerten plaatsvonden. Het is nu vervangen door appartementsgebouwen. Dat is het basisidee van de tekst: iemand herinnert zich de grote fuiven die geen deel meer uitmaken van zijn of haar leven. Het lied bevat referenties naar Lacrimosa en Goethes Erben, en zelfs naar wat obscure groepen uit de DDR. Aangezien we veel positieve feedback kregen op het nummer, besloten we om er een video voor te maken. Die namen we op in een oude steenbakkerij in Boom en in de Sint-Stephanuskerk in Nederokkerzeel, waar een oud Wauters orgel uit het begin van de 18de eeuw een prominente plaats heeft.
Vrij zinnig lied
Dit begon als een antwoord op een vriend die in een artikel beweerde dat de vrije menselijke wil niet bestaat, iets waar ik het grondig mee oneens ben. Uiteindelijk werd het een diepere reflectie op individualisme. In het eerste deel van het lied beweren de hoofdpersonen dat je kan worden wat je wil in het leven, dat je al je dromen kunt waarmaken. In het tweede deel van het lied worden ze ermee geconfronteerd dat ze hun doelen niet bereikt hebben, en dat zij als individuen de volledige verantwoordelijkheid hiervoor moeten dragen. Dit zijn twee tegenstrijdige aspecten van het individualisme: de belofte dat je alles in het leven kunt bereiken en de beschuldiging aan het individu als je dat niet kunt bereiken. Tegelijkertijd is het nummer ook een individualistische oproep om je nooit te conformeren aan de massa.
Egmont Park
Ik heb dit nummer geschreven nadat ik een televisieshow zag over Charles Aznavour. Ik ben erg beïnvloed door de Franse chanson en zangers als Aznavour, Yves Duteil en Renaud. In dit programma zong Aznavour zijn nummer ‘Comme ils disent’, dat in de jaren 70 werd geprezen omdat het het taboe rond homoseksualiteit doorbrak. Maar ik zag het vooral als een verhaal over grootstadseenzaamheid. Mijn eenzaamheidslied gaat over een oud vrouwtje dat naar een park gaat – ik vond het leuk om hierbij te referen naar het wondermooie Egmontpark in Brussel – en daarbij wildvreemden aanspreekt over haar leven en – wellicht nog belangrijker – haar dromen. ‘Wat maakt het uit of ze waar zijn of niet, deze dromen zijn alles wat ik heb.’
Als ik mijn leven overschouw
Een heel existentieel nummer over iemand die zijn leven overschouwt en bewust is dat hij zijn dromen niet heeft waargemaakt. Hij haalt troost uit de idee dat zijn leven ooit zal overgaan. De prachtige orkestratie door Gerry maakt dit nummer tot een hoogtepunt op onze plaat.
Winterstille: website / bandcamp / facebook
12/11/2021: Cd-voostelling 'Puin van dromen, zaal De Krop, Kampenhout, 20u
13/11/2021: Porta Nigra festival, De Klinker Aarschot, 16u
Foto's: Luc Luyten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten