Ik heb de afgelopen tijd een paar kansen gemist om Gary Numan aan het werk te zien, en dat alhoewel ik hem live absoluut fantastisch vind. Zowel op Sinner’s Day als op het Wave-Gotik-Treffen – twee festivals waarop ik aanwezig was – begonnen de optredens van Numan pas na één uur 's ochtends. Ik zeg niet dat dit voor mij onhaalbaar is, maar ik weet dat dit op mijn gezegende leeftijd zou betekenen dat ik daarna verschillende dagen moet recupereren. En dat doe ik dus liever niet.
Gelukkig wordt nu een optreden georganiseerd op een meer gangbaar uur. En dat werd tijd. Gary Numan heeft in 2021 een nieuwe plaat uitgebracht: ‘Intruder’. Het is een conceptplaat waarin de mensheid met een virus vergeleken wordt dat de aarde vernietigt. Om te overleven moet de aarde zich dus bevrijden van de mensheid.
Ik heb de teksten van die laatste plaat er nog eens op nagelezen, en ze zijn werkelijk gitzwart. Wie nog enige hoop voor de mensheid over heeft, loopt best met een brede boog om Numan heen. Ik, daarentegen, krijg er maar niet genoeg van. De apocalyptische doembeelden dateren trouwens al van voorganger ‘Savage’, die handelde over hoe de planeet heropgebouwd moet worden nadat de klimaatverandering de hele beschaving ten gronde heeft gericht.
Dat Gary Numan – ook Goth Gary genoemd – niet de vrolijkste is, is bij deze klaar. Iedereen kent Gary omwille van zijn hits uit de late jaren 70: ‘Cars’, ‘Are ‘Friends’ Electric’ en ‘Down In The Park’. Die nummers worden zelfs nog regelmatig op de radio gedraaid. Maar het moet me van het hart: wat Gary de afgelopen 25 jaar gemaakt heeft is eigenlijk kwalitatief superieur.
Numan heeft zich sinds 1996 immers laten inspireren door het industrieel geluid van Nine Inch Nails, een groep die Gary Numan trouwens op zijn beurt hoog plaatst bij de eigen invloeden. Het resultaat zijn stuk voor stuk grandiose platen, tot op de dag van vandaag. En dus trokken we met hoge verwachtingen naar de AB.
Numan had weer een eigen voorpogramma meegebracht. Ik moet toegeven dat ik verleden keer – in 2017 alweer – niet zo onder de indruk was van Jayce Lewis, al zag ik wel de gelijkenis met de muziek die Numan maakt. Dat is deze keer anders. I Speak Machine is een project van synth-nerd Tara Busch en filmmaker Maf Lewis. Hier op het podium zien we echter enkel Tara Busch in een gewaagd strak overalletje.
Wat Busch hier ten beste brengt is zonder meer indrukwekkend. De muziek is donkere elektronica met experimentele ritmes en beats. De vocale prestaties zijn subliem, onder meer als ze tussen de strofes door heel hoog schreewt in combinatie met autotune, iets wat ik hier voor het eerst hoor. De teksten zijn heel donker, wat uiteraard perfect past bij de muziek. Met andere woorden: ik was overdonderd.
Na een korte pauze is het aan Gary Numan. De intro loopt en de muzikanten komen één voor één op. Ze zijn deze keer niet in grijze apocalyptische vodden gehuld, maar gewoon in het zwart. Enkel Numan zelf gaat nog in het grijs pak gekleed dat speciaal ontworpen was voor de ‘Savage’-tour, al is zijn make-up wel nieuw sinds ‘Intruder’.
‘Intruder’ – het titelnummer van de nieuwe plaat – is een goed startpunt. En het valt meteen op. Wat? Numan zegt het zelf als het eerste nummer afgelopen is: ‘my voice is a bit shit’. Goed, het bewijst wel dat de zang live is, in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt. Al maakt Numan ook wel gebruik van vooraf opgenomen stemmen, zoals we nog zullen horen.
‘Halo’ is afkomstig van ‘Jagged’ uit 2006, en toont aan dat Numan niet enkel uit de laatste cd zal plukken. ‘Metal’ is zelfs één van die hitjes uit de jaren 70 waarop het publiek vanaf de eerste noot uit de bol gaat. Het werkt dus nog steeds, al zal Numan snel weer naar zijn duistere laatste spruit keren met ‘The Gift’. De tekst bestaat uit duizend vragen, en ook de muziek straalt onzekerheid uit.
Maar ook de andere platen uit de ‘nieuwe periode’ van Numan komen aan bod. ‘Bed Of Thorns’ komt van ‘Savage’ (2017), ‘Pure’ is het titelnummer van de plaat uit 2000. Dat het er heus niet om gaat om de beats te laten knallen, bewijst ‘Is This World Not Enough’, waarin Numans overtuigd atheïsme weer aan bod komt, een thema waar de man keer op keer naar teruggrijpt.
‘Down In The Park’ laat de nostalgici nog eens uit de bol gaan, terwijl ‘Everything Comes Down To This’ en ‘Dead Sun Rising’ afkomstig zijn van mijn twee favoriete Numan-platen, respectievelijk ‘Splinter’ uit 2013 en ‘Dead Son Rising’ – met een ‘o’ – uit 2011. Vooral ‘Dead Sun Rising’ is een aangename verrassing. Ik had dit nummer niet echt verwacht en kreeg een krop in de keel toen het gespeeld werd.
Verder noteren we alweer een vlammende versie van ‘Cars’, waarop de stemproblemen van Numan weliswaar hard opvallen, en een donkere aanslepende versie van ‘A Prayer For The Unborn’, een nummer over de moeite die Numan en zijn vrouw hebben gehad om een kind te krijgen via in-vitrofertilisatie (IVF). Ook hier zal Numans afkeer van godsdienst wel een grond in vinden, want sommige religieuze groepen in Amerika willen IVF onmogelijk maken.
Het is het einde van de eerste set, maar Numan en zijn muzikanten moeten toch nog eens terugkomen, ook al voelen we dat Gary al tot het uiterste is gegaan van wat zijn stem verdraagt. De bisnummers beginnen met een zeer dansbare versie van ‘The Fall’, alweer van het zeer geslaagde ‘Dead Son Rising’. Finale afsluiter is – u raadt het nooit – ‘Are ‘Friends’ Electric’. Deze versie sleept heerlijk lang aan en het gaat zonder woorden dat zowel bij de muzikanten als bij het publiek alle remmen los gaan.
Ondanks hoorbare stemproblemen heeft Numan er weer een prachtoptreden van gemaakt. Op bepaalde momenten – zoals ‘Pure’ – konden de vooraf opgenomen stemmen heel wat van het nummer redden, elders viel het gewoon op. Maar toch moedig van Numan om zelfs in deze omstandigheden het publiek te geven waar het voor gekomen was: een flinke portie gitzwarte apocalyptische muziek die als voeding dient voor onze donkere zielen.
Setlist: Intruder / Halo / The Gift / Bed Of Thorns / Is This World Not Enough / Films / Pure / Resurrection (intro) / Down In The Park / Everything Comes Down To This / Dead Sun Rising / Cars / My Name Is Ruin / The Chosen / A Prayer For The Unborn
Bis: The Fall / Are ‘Friends’ Electric
Foto's: Luc Luyten
Lees onze concertverslagen van Gary Numan uit 2017 (Savage) en 2014 (Splinter).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten