dinsdag, maart 08, 2022

Sinner's Day Special, Klein Strand Oostende, 25/08/2021: Het eerste zwarte festival na de lockdown

Is de coronapandemie voorbij? Wellicht nog niet helemaal, maar het gewone leven herwint langzaam zijn rechten en zelfs de zwaar getroffen cultuursector krabbelt terug recht. Het was nog lange tijd bang afwachten of de Sinner's Day Special nog zou doorgaan. Ik heb voor de zekerheid regelmatig de website gecheckt om te zien of ik wel welkom zou zijn in Oostende, en het leek me bijna een wonder dat er uiteindelijk een grootschalig festival kon doorgaan.

Zelf heb ik mijn kaart pas in juni besteld, toen ik mijn uitnodigingen voor de vaccinatie kreeg. Ik kon immers niet wachten om daarna van mijn herwonnen vrijheid te genieten. Tegen begin juli zou ik mijn twee spuitjes hebben gekregen, ruim op tijd dus om eind augustus aan een festival deel te nemen. Al bleek dat corona ook nog veel schade ging blijven aanrichten in de bevolking na mijn vaccinatie, waardoor het festival toch onzeker bleef.

Bij de inkom moest ik keurig mijn COVID-pas laten zien, en eenmaal ik binnen was leek ik in een andere wereld te stappen. Geen mondmaskers meer, iedereen kon met iedereen omgaan en ik zag veel mensen voor de eerste keer in anderhalf jaar. Ongetwijfeld waren enkel al die ontmoetingen een reden waarom velen present hadden getekend. Want één ding is duidelijk: het zwart volkje was in grote getalen afgekomen.

Een tweede observatie is dat de gemiddelde leeftijd toch wel over de veertig of zelfs vijftig zit. Ik zit zelf ook in die leeftijdcategorie, dus ik klaag er niet over. Maar toen ik jong was heb ik wel durven geloven dat onze subcultuur de generaties zou overstijgen, dat een aantal mensen in de marge van de samenleving zich altijd weer aangetrokken zouden voelen tot new wave en gothic. Niet dus, of toch slechts weinig, al kun je wel jongere wavers zien als je reist naar Oost-Europa en zeker naar Latijns-Amerika.

Dit neemt niet weg dat velen er nog steeds gothic uitzien. De buikjes zijn wat minder strak, de rimpels zichtbaar en een enkeling heeft al wat haar verloren, maar zwart blijft onze kleur, menigeen heeft nog steeds een origineel kapsel, geverfde haren, make-up en extravagante kleren en schoenen. En dit voelt als thuiskomen voor een oude zwartzak als mezelf.

De affiche dan. Ook die heeft afgezien van corona. Heel wat groepen hebben moeten afzeggen, wat wellicht ligt aan reisbeperkingen allerhande. Ik kan me inbeelden dat de organisatoren regelmatig met hun handen in het haar hebben gezeten om steeds opnieuw vervangers te zoeken elke keer een groep wegviel. Op de oorspronkelijke affiche prijkten immers namen als Die Krupps, Linea Aspera (later Zanias), The Dance Society en Starcontrol. Allemaal weggevallen en grotendeels vervangen door Belgisch talent.

Dat de affiche grotendeels rood-geel-zwart kleurt stoort me geenszins, het bewijst alleen maar dat ons land zijn bijdrage aan de wave ruimschoots heeft gedaan. De eerste groep is een nieuwe Belgische groep, maar de leden zijn oudgedienden. Peter Slabbynck van Red Zebra heeft immers een verbond gesloten met Geert 'Chesko' Vandekerkhof van Der Klinke om samen prettig gestoorde electro te maken. De deal was nog niet rond of Sam Claeys - en die speelt zowel in Red Zebra als in Der Klinke - voegde zich ook bij de groep.

De wereldpremière van Pesch - want zo heet hun nieuwe groep - was al lang aangekondigd, voor 2020 al. Na verschillende verdagingen en een optreden voor een kleiner publiek komt het er nu toch van. Ik was aanvankelijk wat sceptisch, nog niet helemaal overtuigd door de nummers die ik al gehoord had, maar live kwam dit zeer goed over. Men had Nel Mertens van Luminous Dash gevraagd om het optreden visueel wat aan te kleden, maar het is vooral de Slabbynckse humor - hij stapte bijvoorbeeld het podium van het Klein Strand van Oostende op met de woorden 'we hadden nochtans gevraagd om al dat zand weg te halen, maar goed' - dat het zeer genietbaar maakte.

Nog meer Belgische trots met The Names. In 2018 zag ik hun fenomenaal optreden naar aanleiding van hun 40-jarig bestaan en in 2015 kon ik frontman Michel Sordinia langdurig interviewen. Ik hou enorm van de dromerige wave die de heren maken, en hoewel ook hier duidelijk is dat de groepsleden een jaartje ouder zijn: het geluid staat als een huis en de stem van Sordinia klinkt nog altijd ijl en breekbaar. Ze brengen vooral nummers uit hun beginperiode, toen ze van 1980 tot 1984 het schone weer maakten bij Factory Records (van onder meer Joy Division).

The ObsCURE kent u wellicht al als de meest overdonderende Cure-coverband van de lage landen. Dat zanger Dirk Vreys ook de moeite neemt om Robert Smith visueel nabij te komen helpt daarbij. Ook Dirks zoon op de bas - zijn eerste concert met de groep - was een aangename verschijning. Ik had The ObsCURE al op W Fest 2019 gezien, en betreurde toen dat er niets gespeeld werd uit de 'Pornography'-periode. Dit werd dan vandaag ruimschoots goedgemaakt.

'Primary', 'The Hanging Garden', 'Charlotte Sometimes', 'A Hundred Years'... Na een tijdje kwam de aap uit de mouw: de groep trachtte de volledige 'Concert'-plaat uit 1984 te spelen. Het zal ze net niet lukken om alles te spelen, maar de talrijke Cure-fans in de menigte waren ongetwijfeld in de wolken met dit initiatief.

Ook de volgende groep was Belgisch, maar was hier toch een beetje de vreemde eend in de bijt. Ramkot komt uit Gent, won de 'De Nieuwe Lichting'-wedstrijd van Studio Brussel en verovert de rockscene in snel tempo. Het is dan ook rechttoe rechtaan Studio Brussel-rock. Ik wil het zeker niet afbreken, ze kwamen origineel uit de hoek met hoekige riffs en talrijke ritmeveranderingen. Maar of deze kleurrijke jongelui hier op de juiste plaats zaten, betwijfel ik toch. Waren de wave-groepen op toen men voor de zoveelste keer naar een vervanger moest zoeken?

Wie de vorige act wat te zonnig en feestig vond, kon gelukkig rekenen op Suicide Commando om het strand weer in totale duisternis onder te dompelen. Keiharde beats en weinig opbeurende boodschappen over de dood en het aantal zelfmoorden in de wereld zijn alweer ons deel. Drie kwartier lang wordt de boodschap erin gedreund, en Johan Van Roy doet dat zo deskundig dat hij als eerste het publiek massaal aan het dansen krijgt.

Whispering Sons kreeg als Belgische post-punk trots ook een uitnodiging naarmate de buitenlandse groepen moesten afzeggen. Dat de groep populair is kan je aflezen aan de vele t-shirts van de groep in het publiek, die in aantal enkel overtroffen worden door t-shirts van Front 242. Zelf was ik in het verleden ook erg onder de indruk van de groep, die in het overaanbod aan post-punk toch een originele noot wist te brengen en de grenzen van het genre opzocht.

Doch vandaag kon het me minder bekoren. Misschien lag het aan het feit dat ik een groot deel van het optreden zat aan te schuiven voor een maaltijd. Een duidelijk minpunt op het festival. De wachttijden aan de voedselstands lopen op tot meer dan een uur. Een punt van kritiek dat intussen ook nederig toegegeven is door de organisatoren, die zich voornemen om dit euvel recht te trekken tijdens de vier dagen W Fest die volgen op de Sinner's Day Special.

Tegen de tijd dat The Young Gods het podium bestegen heb ik echter een deugddoende maaltijd genuttigd. Ik heb eigenlijk tot mijn scha en schande nagelaten om me ooit ernstig te verdiepen in dit Zwitsers trio. Ze brengen een absoluut uniek soort industrial, bestaande uit repetitieve motieven op synth, gitaar en drum. Wat een indrukwekkend geluid weten ze met zo weinig middelen te creëren! Bezwerend en intens. Als ik terugkijk op de dag was dit voor mij het beste optreden. Bovendien is The Young Gods de enige groep die niet enkel in het Engels zingt vandaag, en dat verdient ook een pluim.

Naast The Young Gods is VNV Nation de enige buitenlandse groep op de affiche. Als de groep even op zich laat wachten wordt er gegrapt dat Ronan Harris nog in de file voor de maaltijd zit. VNV Nation is omstreden. Je houdt ervan of je haat hen. Ik hoor bij de liefhebbers, maar ik denk dat ik daarmee de enige ben in de Dark Entries-redactie. En wat mij betreft hou ik zelfs het meest van de melige nummers, zoals 'Illusion' en 'Nova', die gisteren uiteraard de revue passeerden.

Er wordt Ronan Harris soms verweten arrogant te zijn op het podium. Daar valt vandaag niets van te merken. Hij neemt de rol van entertainer op zich die het publiek een fantastische tijd wil bezorgen, iets waar hij ook glansrijk in slaagt. In het nummer 'Control' wordt een indrukwekkend interactief deel ingebouwd waarin Harris zich als een echte volksmenner ontpopt. Enig minpunt: het vroege werk van VNV Nation kwam maar weinig aan bod.

Dan de toppers. Sinner's Day Special kwam tot stand toen bleek dat The Neon Judgement bereid was eenmalig nog eens op te treden. Toen ze daar de andere goden van de Belgische electro aan toe konden voegen - Front 242 - wisten de organisatoren dat ze materiaal hadden voor een fantastische dag en begonnen ze ook andere groepen te programmeren. Voor mij is dit echter problematisch, daar ik voor de trein als vervoermiddel gekozen heb.

Mijn laatste trein - het station van Oostende is op tien minuten wandelen van het Klein Strand - vertrekt om 11 uur. Normaal gezien zou ik nog het volledige optreden van Front hebben kunnen meemaken, maar er is wat achterstand ontstaan door technische problemen. Daardoor begint Front 242 met een serieuze vertraging. Ik kan evenwel nog een vijftal nummers meepikken en wat ik zie is een groep die er zin in heeft en het publiek geeft waar het om vraagt: dreunende bassen en vlammende beats.

Het lijkt wel of heel het strand aan het dansen slaat, en de twijfel over hoe lang ik van dit optreden kan genieten zonder mijn trein te missen slaat toe. Doch er is geen ontkomen aan: ik moet de dag erna werken en zal moeten vertrekken, al zullen de basdreunen van Front 242 me gelukkig nog begeleiden in mijn wandeling naar het station.

En Neon Judgement dan? Sorry mensen, maar dit heb ik niet gezien en ik kan er dus ook niets zinvol over schrijven. Ik heb ze in het verleden vaak gezien in een minder exclusieve setting en dat was steeds dik in orde. Tenzij de heren gisteren met een verrassende multimediashow op de proppen kwamen, vermoed ik dat het optreden wel overeenkomt met mijn eerdere ervaringen.

Ik lees online veel kritiek op de organisatoren, en een deel van de kritieken zijn ook terecht. Vooral de catering liet te wensen over, maar er zijn ook klachten over de parking en andere zaken. Doch het is ook duidelijk dat Sinner's Day de kritieken in acht neemt en probeert recht te zetten. Steeds kom je terug op dezelfde vraag: wil je nog dat iemand grootschalige wave-optredens houdt in ons belgenlandje? Om u te wijzen op de risico's die dat inhoudt mag ik nog eens verwijzen naar Eurorock of Shadowplay. Ik kies er dus voor om Sinner's Day te steunen, ondanks de minpunten.

Voor mij was deze dag wel degelijk een fantastische ervaring. Ik voelde me terug herenigd met de scene waar ik zo van hou, heb veel mensen teruggezien, heb weer wat cd-tjes aan mijn verzameling kunnen toevoegen, en vooral: ik heb de hele dag van hoogstaande optredens kunnen genieten. Ik kom dus zeker eind oktober naar de driedaagse van Sinner's Day waarop een hele schare internationale bands geprogrammeerd zijn (hopelijk kunnen ze deze keer wel allemaal komen) naast alweer een flinke portie Belgische wave.

Sinner's Day

Geen opmerkingen: