Het Liège New Wave Festival is een erg sympathiek, kleinschalig festival, dat plaatsvindt in het Cultureel Centrum van Engis. Verleden jaar waren we hier ook al, en ondanks een mooie affiche moesten we vaststellen dat deze erg mooie zaal maar half gevuld was. Dit lag wellicht aan de naweeën van COVID. Gelukkig komt er dit jaar een pak meer volk opdagen. Helaas zijn er wat technische problemen waardoor het festival met anderhalf uur vertraging begint, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door de schitterende optredens.
Het Luikse duo Her Descent mag de dans openen. Ze zijn een beetje de vreemde eend in de bijt, want waar de andere groepen op de affiche gitaargedreven postpunk bedrijven, maken zij atmosferische dark ambient. De groep bestaat uit twee dames. Venema speelde eerder al toetsen bij Fading Bliss en Moribund, en speelt hier ook cello. Catherine brengt daarbovenop donkere poëzie met spaarzame woorden. De percussie is duister en repetitief, en dit adembenemend geheel wordt ondersteund door obscure zwart-wit-projecties. Tussen de poëtische mantra’s door krijgen we ook kinderliedjes en een knipoog naar Current 93. ‘The Lighthouse’ sleept minutenlang onheilspellend aan, en is een reflectie over wat zeemeerminnen ons leren over de verhoudingen tussen man en vrouw. Sterk en origineel optreden van dit veelbelovend duo!
Driving Dead Girl is een kwintet uit Brussel dat chaotische postpunk maakt. Sommige leden zien eruit alsof de groep uit de jaren tachtig stamt, maar bassist en toetsenist zijn duidelijk een stuk jonger. In werkelijkheid ontstonden ze in 2003. Hun stijl is heel onstuimig, energiek, met pulserende baslijnen, aritmetisch stuiptrekkende drums, spetterende gitaren en ijle synths. Het is duidelijk dat de twee gitaristen soms maar wat raak spelen, zonder enige ander doel dan kabaal te produceren. De zang van Dimitri Rondeau wil wel eens omslaan in geschreeuw, en de pret is volledig als toetsenist Samuel Vlodaver meebrult. De groep geniet zichtbaar van het lawaai dat ze genereren, en het publiek geniet mee. Een optreden als een mokerslag.
Hoewel de optredens al meer dan een uur vertraging hebben, zorgt Dresscode voor nog meer vertraging als hun gitarist weigert om aan de set te beginnen eens de soundcheck afgelopen is. Respectloos naar publiek, organisatoren en andere groepen op de affiche. Dat proberen ze gelukkig goed te maken eens ze op het podium staan. Hun set is opwindend en dansbaar, met een mix van elektronica en gitaar. Sinds een jaar speelt de groep met een live drummer, en die slaat raak. Vooral de zanger slooft zich uit. Hij vertelt ons hoe fantastisch we zijn, roept al vanaf de eerste liedjes op om in de handen te klappen, springt in het publiek, haalt af en toe een luidspreker boven … We noteren ook een heel mooie versie van ‘Enjoy The Silence’ van Depeche Mode, met enkel gitaar en zang. Kiekenvel.
Vox Populi is cult. Ze ontstaan in 1980, maar houden het in 1981 al een eerste keer voor bekeken. In 1985 blazen ze de groep nieuw leven in. Het leidt tot hun enige wapenfeit, een ep met vijf nummer: ‘Baby Burn, Burn Baby’ in 1988. De plaat is goed genoeg om tot op vandaag herinnerd te worden door de fans, ook al split de groep opnieuw in 1989. Een reünietournee in 2005 doet heel wat zalen aan, maar is ook slechts voor een jaar bedoeld. Deze reünie in 2023 zou langer moeten duren, en zelfs nieuw werk moeten voortbrengen. Vox Populi rockt nog steeds als de besten, met sterke postpunk die beïnvloed werd door Killing Joke, Bauhaus, Sisters of Mercy en Vox Populi. Dat leid ik toch tenminste af uit de t-shirts van de bandleden. De invloeden merken we ook aan covers van Bauhaus, Placebo, Gary Numan, The Sound, The Cult en Killing Joke. Vox Populi valt op door de venijnige gitaren van JP Devox, actief in verschillende groepen, en door de vaart die ze achter hun nummers zetten, in die mate dat de zanger opmerkt dat ze niet te snel moeten spelen. Hoewel het geluid wat te luid stond, was dit eveneens een geweldig optreden.
The Essence is de enige buitenlandse groep op de affiche, zowaar uit het verre Nederland. Uit Rotterdam zelfs, om precies te zijn. En ondanks hun internationale reputatie is het hun eerste optreden ooit in België! Ze ontstonden in 1983 onder de naam Movement. De groep wordt na een paar demo’s getekend op een Brits label, maar dat vraagt om de naam te veranderen. Onder de naam The Essence brengen ze in 1985 hun debuut ‘Purity’ uit. Later volgen ‘A Monument Of Trust’ in 1987 en ‘Ectasy’ in 1988, die allebei internationale hits bevatten. The Essence zijn sterren en hun clips worden zelfs op MTV uitgezonden. Dat de muziek wat aan het toen razend populaire The Cure doet denken, zonder daarom aan originaliteit in te boeten, heeft zeker meegespeeld. Ironisch genoeg was The Essence populairder in landen als Spanje en Frankrijk, waar hun optredens nog steeds veel volk trekken, dan in thuisland Nederland. Het verklaart misschien waarom zanger Hans Diener het publiek vlot in het Frans aanspreekt.
Hans is het enige originele lid, maar zowel bassist Mark als zijn broer en prachtdrummer George spelen al sinds begin jaren 90 bij de groep. The Essence speelt nummers van over heel hun carrière, inclusief heel wat nummers uit het donkere conceptalbum ‘Nothing Lasts Forever’ uit 1991. Er komt zelfs een nieuw nummer aan bod, het wat hardere ‘Pearl Song’, waarbij we meteen weten dat The Essence aan een nieuwe plaat werkt. De monsterhit ‘A Mirage’ wordt aangekondigd als ‘Un Espejismo’, want door het overweldigend succes in Spanje nam de groep ook een Spaanse versie op van het nummer. Hier kregen we uiteraard de originele versie. Alhoewel: de arrangementen zijn natuurlijk aangepast om de nummers als trio te spelen, met af en toe vooraf opgenomen synths. De groep doet het alleszins uitmuntend, en alhoewel een deel van het publiek niet tot het einde blijft, zien we andere aanwezigen gewoon een heel optreden lang de teksten meezingen.
The Essence was een prima afsluiter voor een kleinschalig festival dat het vooral van lokale groepen moest hebben. Wij zagen het als een gelegenheid om nieuwe dingen te leren kennen, want van de meeste groepen hadden we voordien nog niet gehoord. Dat waarderen we enorm, want we kijken altijd uit naar nieuwe groepen, en hebben enkel goede dingen leren kennen. We zijn ook blij dat mensen – nu de lockdowns langzaam aan een verre herinnering worden – terug buiten komen om livemuziek te beleven. Kortom: wij komen in de toekomst graag terug naar Engis voor meer van dit.
Setlist The Essence: Grab It / Out Of Grace / Taking On The World / Bleed / How You Make Me Hate / Everything / Mary My Prayer / Like Christ / U 4 Life / A Mirage / Pearl Song / The Death Cell / Shiva / All Is Empty // Bis: The Cat / Endless Lakes + Surrender / Only For You
Geen opmerkingen:
Een reactie posten