donderdag, september 12, 2019

40 jaar Struggler: het interview

Struggler blaast 40 kaarsjes uit, en dat willen we vieren. We nodigen de groep op een Dark Entries Night uit op 20 september, die zoals steeds gratis doorgaat in de Gentse Kinky Star. Maar we legden ook ons oor bij stichtend lid René Hulsbosch, in de hoop wat mooie anecdotes uit de voorbije 40 jaar te horen. René had nog meer goed nieuws voor ons: in 2020 zal Struggler een nieuwe plaat uitbrengen! We kijken er naar uit, maar kijken eerst nog eens achterom…

40 jaar Struggler. Ongetwijfeld is er veel gebeurd in die tijd. Laten we even teruggaan naar de prille begintijd: Hamont en Café De Kwiet. Het café had met De Brassers reeds een legende gebaard dat de goegemeente in angst haar nagels deed bijten. Een jaar na De Brassers ontstond Struggler. Vertel ons eens over het ontstaan van jullie band?

We beginnen in 1976. Ik speelde in de band "Kasjmir". Het was rond die periode dat punk hier begon door te sijpelen. Het trok sterk mijn aandacht waardoor ik punksongs begon te schrijven. Eind '77 waren er diverse nummers klaar. De zoektocht naar een bandnaam en leden kon starten. Mijn zus Mathy kwam met "The Struggle For Life" aanzetten waaruit "Struggler" gedestileerd werd. Pas in Maart '79 was de groep compleet en 5 weken later speelden we ons eerste optreden.

We herinneren ons drie groepen die met De Kwiet verbonden waren: De Brassers, The Suspects en Struggler. Hoe was jullie relatie met de andere groepen?

Dat zat goed, we deelden dezelfde kroeg en traden samen op. Laat ons zeggen dat er een stimulerende wisselwerking ontstond.

In 1980 volgde de singles: ‘Nightfever’ en ‘Wanted’ met het nummer ‘Dont’ Care’. ‘Night Fever’ en ‘Don’t Care’ zijn nog steeds klassiekers die jullie op optredens spelen. Hoe hebben jullie de impact van het singles ervaren?

Wanted/Don't Care - geschreven anno '77, opgenomen in '79 - werd uitgebracht begin '80. Het was de eerste D.I.Y. single in wat toen Punktown Hamont genoemd werd met een door Marc Didden goede beoordeling in Humo. Datzelfde jaar nog werd "Nightfever" uitgebracht en beoordeeld in Belpop als een nachtnummer met een beat als die van PIL en een melodie die Siouxsie And The Banshees vergaten te bedenken. Dit maakte dat Struggler breder onder de aandacht kwam en vele optredens volgden.

Jullie gingen op tournee met Siglo XX, die andere Limburgse legende uit de Belgische wave. Hoe verliep dat?

Dat verliep uitermate vlot en geslaagd. Het betreft de straatlawaai tour, aangename herinneringen aan overgehouden. Kunnen we dat nog eens overdoen?

In 1982 kwamde lp ‘It was a long conversation but at the end we didn’t shake hands’ uit, de plaat waarmee jullie meteen naar het voorfront van de Belgische wave gekatapulteerd werden. Hoe kijken jullie terug op het succes van die plaat?

Het was een hele belevenis, we hadden 3 dagen voor de opnames en de mix. Na de eerste opnamedag stopte de bassist onder dwang van het ouderlijke huis zodat ik zelf ook de baspartijen moest inspelen. Zoals de titel aangeeft werden in die periode de eerste tekenen van de downward spiral zichtbaar. Van succes was niet echt sprake, het is eerder nu dat men vraagt om een re-release en de prijzen op het net zijn dan ook monsterlijk hoog. We deden nog wel optredens maar gaandeweg brokkelde ook dat af, de weg naar meest vergeten band in Belgie werd ingezet.

Hoewel jullie tussen 1985 en 1996 niet erg actief waren, zeggen jullie dat de groep nooit gestopt is. Wat is er in die jaren gebeurd?

Het was de periode van nevenprojecten. Toch bleven we met Struggler verder repeteren en de nummers bestaand en nieuw werden ellenlang uitgesponnen. Het was de start van de interne vervreemding, een relationele bug die, zo bleek, zich onherstelbaar verder ontwikkelde. We traden niet meer in elkaars comfort zone, de communicatie was dood. Nooit is iemand uit de band gezet, op een gegeven moment voelt men blijkbaar aan niet meer binnen het concept te passen. Zeg maar een welgekomen natuurlijk gegeven. Het zou duren tot 1991 vooraleer nieuwe impulsen zich opdrongen. Vanaf dan en vanuit het nevenproject B.D.C. werd regelmatig opgetreden. Ook deden we dubbeloptredens, 1 set B.D.C en 1 set Struggler, al werd daar geen ruchtbaarheid aan gegeven.

In 1988 werd de groep herleid tot de nucleus van René Hulsbosch, Yosef en Ronnie Sevens. Zij zijn tot nu toe de kern van de groep, al worden ze thans aangevuld door Kris Oversteyns op synth en publieksfavoriet Alain Hulsbosch, de zoon van René, op gitaar. Kunnen we zeggen dat de groep sinds 1988 een stabiele samenstelling heeft?

Niet '88 maar '91 was het jaar waarin we elkaar vonden. Kris en Alain zitten vanaf 2014 in Struggler. We werken samen hard aan de structuur van de nummers. Potentieel gezien zijn we nu veelzijdiger, zit er geen limiet meer op de identiteit en is de invalshoek breder. Ook weten we de verticale structuur uit het verleden om te buigen naar een mooi en wijd horizontaal geheel. We are on solid ground now.

In 1999 verscheen, onder meer aangestuurd door jullie optreden op Eurorock, de live-ep ‘Life Update+’ met vier nummers. Jullie hebben de plaat trouwens onlangs heruitgebracht in een beperkte vinyl-oplage. Wat maakte dat jullie toen opnieuw nieuw werk wilden uitgeven?

Op een gegeven moment wil je registreren waar je voor staat. Het is zo blijkt Struggler eigen nooit vast te roesten in een bestaande sfeer of sound, vandaar de "Life Update+" mini cd. Ook waren het de enige opnames die nooit op vinyl verschenen waren, een uitgelezen kans om dat nu dus tijdens ons 40-jarig bestaan heruit te brengen.

In 2017 kwam dan het zeer goed ontvangen ‘The Gap’ uit. Het geluid was een stuk scherper dan voordien, en ook oudere nummers kregen een meer energetische aanpak. Voelden jullie de nood om het Struggler-geluid grondig te vernieuwen?

Nee hoor. De energie en scherpte die "The Gap" uitstraalt is het gevolg van de drang en lust waarin de groep zich nu bevindt, een automatische procesflow als het ware. De nieuwe nummers voor de komende release in 2020 zullen daar nog verder in gaan. Het is niet zo dat het alleen onszelf maar zal verbazen. Wait and see/hear.

Hoe hebben jullie de underground-scene weten evolueren in de 40 jaar dat Struggler heeft bestaan?

Als een vorm van inkrimping. De wereld van Multi media, MP3, streaming en al de digitale bronnen lijken zich meer op snelheid, overaanbod en massaproductie te focussen. Door niet toe te treden lijkt de stelregel "onbekend is onbemind" met dodelijke precisie toe te slaan.

Tenslotte: welke ervaring uit 40 jaar Struggler blijft jullie het meeste bij?
Zonder twijfel de hedendaagse cultuur waarin we ons nu bevinden. De volwaardige invulling van een band te zijn waar iedereen een sterke inbreng in toont maakt mij een tevreden man. Alsof de natuurlijke habitat eindelijk gevonden is.



Geen opmerkingen: