In 2017 bracht Lacrimosa ‘Testimonium’ uit, een plaat die absolute schoonheid met absolute duisternis wist te laten samensmelten. Met meesterbrein Tilo Wolff hadden we een aangenaam gesprek over heden en verleden van zijn project.
We zijn helemaal omvergeblazen door de nieuwe Lacrimosa-cd ‘Testimonium’. Het is donker en mooi. Je hebt de cd aangekondigd als een hommage aan de artiesten die in 2016 gestorven zijn. De opener ‘Wenn unsere Helden sterben’ bevat inderdaad verwijzingen naar David Bowie, Prince en zelfs George Michael… In welke zin heeft hun overlijden je geïnspireerd om deze plaat te maken?
Weet je, ik ben opgegroeid met Prince en later, toen ik in contact kwam met alternatieve muziek, met het werk van David Bowie uit de jaren 70. Aldus hebben beide muzikanten me verliefd laten worden op muziek en hebben ze allebei mijn manier om muziek te beluisteren en te begrijpen vorm gegeven voor zovele jaren. Als ze nu plots op een paar maanden van elkaar sterven, en zoveel andere grote artiesten die ik erg respecteer in hetzelfde jaar, dan sterft ook een deel van mijn kindertijd en mijn jeugd. Dit verlies en verdriet moest uitgedrukt worden in… muziek natuurlijk. ‘Testimonium’ is daar het resultaat van!
De cd brengt een erg geconsolideerd Lacrimosa-geluid dat erg gelijk loopt met zijn voorganger ‘Hoffnung’. Lacrimosa staat nochtans bekend om bij elke cd te evolueren in geluid. Probeer je nog steeds je geluid te veranderen, en zo ja: welke nieuwe elementen bracht je aan op ‘Testimonium’?
Op dit album heb ik me eerder op de composities zelf geconcentreerd. Ik was bij het maken van de plaat in een soort van trance. Ik kon aan niets anders denken. Deze muziek was zo begeesterend en tegelijkertijd achtervolgde het me. ‘Testimonium’ is waarschijnlijk mijn meest onderbewuste plaat.
De evolutie in geluid was erg prominent op ‘Revolution’, waar ik nog steeds veel van hou. Je hebt toen dingen uitgeprobeerd die werkelijk ongehoord waren in de wereld van Lacrimosa. Hoe kijk je daarop terug?
Inderdaad, na ‘Sehnsucht’- de eerste plaat die ik maakte nadat ik een pauze had genomen om een andere groep te steunen - wou ik opnieuw een nieuw geluid bereiken zoals ik dat in 1995 gedaan had met ‘Inferno’ en in 1997 met ‘Stille’. Maar deze keer was het de bedoeling een geluid te scheppen dat Lacrimosa nog verschillende jaren en platen zou dragen, want na al die tijd wou ik een zekere standvastigheid bereiken. De reden hiervoor is heel simpel: als ik naar Mettalicas zelfgetitelde ‘black album’ luister, wil ik me meer platen met dit soort muziek aanschaffen. Maar er is niets anders zoals dat. De platen ervoor en erna zijn - grotendeels - ook erg goed, maar ze zijn heel anders. Dus na zoveel verscheiden platen te hebben gemaakt met Lacrimosa wil ik mijn favoriete dingen bij Lacrimosa combineren en daar een tijdje aan vasthouden.
Kunnen we even naar een vroegere mijlpaal kijken? ‘Elodia’ uit 1999 is een favoriet van menig fan en bevatte het meest orkestrale geluid tot dan toe. Als ik goed geïnformeerd ben was het een zeer harde tijd voor jou. Welke herinneringen heb je aan het maken van ‘Elodia’?
Ja, het was een zeer harde tijd. Enerzijds was ik niet in topvorm - op zijn minst gedurende een bepaalde periode waarin ik aan de plaat werkte - en anderzijds was de productie een hel! Het werd allemaal veel te duur, deels door de vakbond van het orkest. Ik kon mijn facturen niet meer betalen en op een bepaald moment kon ik zelfs de muzikanten en de studio niet meer betalen. Het hele project dreigde in het water te vallen terwijl ik persoonlijk helemaal blut was.
Terug naar de nieuwe plaat. Je hebt een erg mooie video uitgebracht voor ‘Nach der Sturm’. Veel artiesten denken dat video’s belangrijk zijn om een plaat te promoten. Wat denk jij daarover? Komen er nog video’s uit ‘Testimonium’?
Ja, vrienden van ons hebben een heel artistieke clip gemaakt voor het titelnummer ‘Testimonium’, voor de volle 10 minuten van het nummer. Je kan het bekijken op onze YouTube-zender. De clip is erg intens maar is natuurlijk geen promovideo. Zelf hou ik niet van het bekijken van video’s als ik zie dat ze enkel voor promotiedoeleinden gemaakt zijn. Ik wil vermaakt worden en wil dat mijn emoties geprikkeld worden. Het maken van video’s is altijd een uitdaging op verschillende vlakken.
We hebben je de laatste jaren zien samenwerken met verschillende andere artiesten. We hebben de zeer succesvolle samenwerking gehad met Mono Inc. op hun hit ‘Children of the Dark’, maar ook eentje met Tk Kim, waarbij je trouwens ook met de vroege Lacrimosa-gitarist Philippe Alioth werkte. Hoe waren deze ervaringen voor jou?
Dat was geweldig! Ik hou ervan om met goede en inspirerende artiesten samen te werken omdat het resultaat altijd iets is dat je niet alleen had kunnen maken. En vooral het samenwerken met mensen uit je eigen geschiedenis en verleden is erg interessant. Je ondervindt hoe ze geëvolueerd zijn, wat er gebeurt als je weer samen komt, of de chemie nog werkt, of je elkaar nog kunt inspireren… Weet je, we leven allemaal in ons eigen wereldje, met onze eigen fantasieën en ons eigen begrip van de wereld. Het is mooi om daarop verder te werken met anderen, om je diepste gevoelens samen te delen door nieuwe kunst te maken. Het is als een reis door vreemde werelden waarna een beklijvend souvenir achterblijft.
In 2016 zag het langverwachte nieuwe album van Snakeskin het licht: ‘Tunes for my Santiméa’. Het is heel verschillend van de twee vorige Snakeskin-platen. Ik heb het gevoel dat je wat naar de dance-scene wou uitreiken met nummers als ‘Alive’ en ‘Take Me Now’. Kan je ons meer vertellen over je doelen met deze cd?
Ik ben een grote fan van het Eurovisie Song Festival en deze nummers zijn een beetje geïnspireerd door de muziek dat ik daar hoor. Anderzijds vind ik dat deze plaat erg dicht bij Lacrimosa staat. Denk aan het titelnummer of ‘Le seul vrai’. Maar vooral is er tussen deze plaat en de vorige zo’n 10 jaar verstreken en dat is zeer waarschijnlijk de voornaamste reden voor de ontwikkeling. Het is net alsof je ‘Angst’ uit 1991 zou vergelijken met ‘Fassade’ uit 2001.
Om te eindigen: in 2016 hebben we het eerste optreden van Lacrimosa in België gekend in zeven jaar. Het was erg succesvol en jullie hebben zelfs een video voor ‘Die unbekannte Farbe’ uitgebracht uit het concert. Zal er ook een optreden in België zijn tijdens de Testimonium-tour?
Neen, helaas was het onmogelijk om voor ‘Testimoniun’ opnieuw een optreden in België te organiseren. Maar ik zou erg graag terugkomen want de Belgen zijn één van onze beste publieken aller tijden!
Vorige interviews:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten