Op 1 april 1998 - exact twintig jaar geleden - verhing Rozz Williams zich. Voor zover hij toen nog geen icoon was, is hij het dan definitief geworden. Christian Death was zijn geesteskind, ook al heeft hij de groep in 1985 verlaten. Valor Kand ging verder met de groep en blijft tot op de dag van vandaag touren, en ja, hij gedenkt met de huidige tournee - die eigenlijk een soort best of is van meer dan 35 jaar Christian Death - ook Rozz Williams.
Verleden woensdag stond Christian Death op de planken van Le Garage Créatif in Luik, een leuk zaaltje dat ik nog niet eerder bezocht had. Niet voor niets start de set met een uitgestrekte atmosferische intro op beelden die uit een catalogus van grafzerken en -kisten lijkt te komen. Op de achtergrond klinken orgels, donder en regen. Het helpt om is de sfeer te komen.
Valor is de eerste die het podium opklimt, gehuld in een Egyptisch masker en een pluimenhoed. Hij soleert wat terwijl bassiste Maitri en drummer Mike het podium opkomen. Eens de groep voltallig is, snijden ze ‘The Nascent Virion’ aan, oorspronkelijk de B-zijde van de single ‘Zero Sex’ - over aids - en vooral het eerste nummer waarop Maitri meespeelde in 1991. Daarop volgt meteen ‘The Serpent’s Tail’ uit de volgende plaat ‘Sexy Death God’ (1994), waarop de bassiste bewees dat ze in de groep een grote creatieve inbreng zou hebben, die tot op vandaag verderloopt.
Uiteraard staat de laatste cd ‘The Root Of All Evilution’ uit 2015 nog steeds in de kijker. Vier nummers worden eruit gespeeld. Valor spuit tijdens zijn bindteksten zijn venijn over de toekomstige wereldregering, de 1% die zijn macht en rijkdom steeds uitbreiden, die alles onder controle probeert te hebben...
Bij mij doet het een belletje rinkelen. Valor verkondigde in interviews dat hij zich had ingewerkt in complottheorieën zoals die rond de Illuminati, een duistere groep die achter de schermen de touwtjes in handen houdt en de wereld tracht te destabiliseren om hun macht te vergroten. Ze zijn respectievelijk verantwoordelijk voor zowel de eerste als de tweede wereldoorlog, voor zowel de Russische revolutie als de val van het oostblok, voor zowel de holocaust als de stichting van Israël... Een beetje veel en vaak tegenstrijdig, maar Valor blijkt werkelijk een aanhanger te zijn van deze theorieën.
Vandaar nummers als ‘We Have Become’, ‘Secrets Down Below’ en vooral ‘Illuminazi’, maar ook een ouder nummer als ‘Out Of Control’ wordt vandaag in deze context gespeeld. De groep werkt momenteel trouwens aan een opvolger, die op het thema zal voortborduren.
‘American Inquisition’ uit 2007 komt tweemaal aan bod, met ‘Seduction Thy Destruction’ en ‘Worship Along The Nile’. De plaat was een reactie op de aanslagen van 11 september en de daaropvolgende oorlogen in Irak en Afghanistan. En hou u vast: Valor blijkt ook een aanhanger van de theorie dat 9/11 een ‘inside job’ was, uitgedokterd door de mensen die in Amerika de touwtjes achter de schermen vasthouden.
De groep is thans gereduceerd tot een stevig trio met gitaar, bas en drum. Vroeger heeft Christian Death in bezettingen van zes muzikanten gespeeld en hun platen bevatten soms groots uitgewerkte arrangementen. Er wordt dan ook voor gekozen om met een backing track te spelen waarop strijkers - eenmaal neemt Valor ook zelf een viool in de hand -, orgel en elektronische effecten vooraf opgenomen zijn. Maar ook met vooraf opgenomen gitaren en zelfs zang, en dat zou ik toch achterwege gelaten hebben.
Anderzijds komt dit live heel sterk over. De groep speelt veel strakker dan twee weken geleden in Eernegem en het geluid staat als een huis. En zeker als er geëindigd wordt met een paar klassiekers, kan het publiek weinig anders dan zwichten. ‘Sick Of Love’ hoort zeker tot de favorieten van menig doorwinterde fan. Valor kondigt het einde van het optreden aan, maar herpakt zich gelukkig snel en begint een preek af te steken.
Dat Christian Death de negativiteit niet wil verheerlijken, maar dat je negativiteit moet meegemaakt hebben om het positieve in het leven te zien, dat de foto’s van grafkisten in het begin van de show er voor een welbepaalde reden zijn, dat de show ook een herdenking is, dat het volgende nummer opgedragen is aan iemand die erg lief en gevoelig was, iemand die besloten had dat hij niet van deze wereld hield... Er wordt een foto van Rozz Williams in een rouwkleed op het podium gehesen, en de groep snijdt ‘Romeo’s Distress’ aan, gezongen door Maitri.
Aan de reacties in het publiek te zien ben ik niet de enige die in de wolken is met deze keuze. Er wordt nogmaals geveinsd dat het optreden afgelopen is, om dan een paar fans mee op het podium te trekken en de genadeslag toe te dienen: een heerlijk strakke versie van ‘This Is Heresy’. Dat Valor zich in de tekst vergist is bijna een zegen, want zo duurt het nummer nog wat langer. Ik ben over het algemeen geen groot aanhanger van langer werken, maar deze groep mag wat mijn betreft nog niet op pensioen vertrekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten