zondag, mei 18, 2014

Goed nieuws uit Oekraïne

Neen, niet alles is kommer en kwel in Oekraïne. Op politiek vlak misschien wel, maar op muzikaal vlak heeft het land wel wat te bieden. Zo bracht de Oekraïense groep Flëur onlangs een prachtige single uit: Znaki. Flëur is een Russischtalige groep uit Odessa die opgebouwd is rond de twee componistes Olga Pulatova en Olena Voinarovska. Ze spelen grotendeels akoestische muziek op piano, gitaar, cello, viool, dwarsfluit, percussie en andere instrumenten. De resulterende muziek noemen ze droompop. Ze genieten in het westelijk deel van Europa enige faam door hun samenwerking met het Franse sprookjeslabel Prikosnovenie, dat trouwens zijn naam heeft ontleend aan de debuut-cd van Flëur. Maar na drie cd's zijn ze zich meer gaan afstemmen op Oost-Europa en Rusland, waardoor hun muziek hier vooral online beschikbaar is.

Download Flëur op Kroogi



Een ander opmerkelijk initiatief is 'Folk For The People', een compilatie van folkgroepen ten gunste van de slachtoffers die gevallen zijn tijdens de Euromaidan-protesten in Oekraïne. Het initiatief komt van Mich Rozek, drummer van de Belgische tribal folkgroep Rastaban die zelf ook Oekraïense roots heeft. 35 groepen hebben een bijdrage geleverd voor de compilatie, waaronder veel Oekraïense folkgroepen maar ook internationale groepen als Faun, Orfeo, Kelten Zonder Grenzen en Daemonia Nymphe.



Bandcamp: beluister en download 'Folk For The People - A benefit compilation for the victims of repression in Ukraine'

zaterdag, mei 17, 2014

Lacrimosa verbreekt tradities met nieuwe cd-cover

Binnenkort komt er een nieuwe live-dubbel-cd van Lacrimosa uit. De derde al, na 'Live' (1998) en 'Lichtjahre' (2007). Vandaag maakt Lacrimosa de cover van de nieuwe cd bekend, die 'Live in Mexico City' zal heten. Aandachtige Lacrimosa-exegeten - zoals er onder andere bij Dark Entries van rondlopen - zullen een paar veranderingen opmerken met de regels die Lacrimosa zichzelf in het verleden heeft opgelegd. Ten eerste is het de eerste keer dat een full-cd van Lacrimosa een titel krijgt van meer dan één woord. Jawel hoor, kijk het maar na. Ten tweede prijkt er een foto op de cover en geen tekening, iets wat ze in het verleden enkel bij singles deden. Bon, zolang als ze hun muziek in ere houden blijven we echter uitkijken naar deze cd, die op 18 juli uitkomt.

Lacrimosa

donderdag, mei 15, 2014

Gratis live-download van The Imaginary Suitcase

We hebben onze bewondering voor Laurent Leemans' soloproject The Imaginary Suitcase niet onder stoelen of banken gestoken, vooral niet voor zijn laatste cd 'Driftwood'. Om zijn publiek te bedanken voor het succes van zijn afgelopen tournee, dat hem zowat overal in België gebracht heeft, schenkt Leemans ons een live-opname van zijn concert in Luik als gratis download. Het houdt onder andere een cover in van 'The Three Shadows' van Bauhaus, naast een hele schare nummers uit zijn vorige cd's. Enig minpunt: het fantastische nummer 'Zombie for you' staat er niet op, maar dat kan je hieronder nog eens beluisteren. De plaat - getiteld 'Live in the Ardent City' - valt voor 0 euro te downloaden op de Bandcamp-pagina van het project: http://theimaginarysuitcase.bandcamp.com/. Daar kan je trouwens ook alle vorige platen van The Imaginary Suitcase beluisteren. Doen!




Autopsia: Humanity Is The Devil 1604-1994

Nog niet zo lang geleden bespraken we voor jullie de heruitgave van 'Palladium' van Autopsia, een Servisch-Tsjechische groep die in pessimisme moeilijk te overtreffen valt. Dat 'Palladium' terug op CD uitkomt, lijkt logisch, omdat het als één van de meesterwerken van de groep beschouwd wordt. Maar voor andere uitstekende platen van de groep is er blijkbaar geen ruimte meer op de krimpende CD-markt. Vandaar dat ook Autopsia hun toevlucht neemt tot Bandcamp. Ze hebben er net 'Humanity Is The Devil 1604-1994' opgezet, en die kun je vanaf nu dus gratis streamen of voor een aanvaardbare prijs downloaden. Voor liefhebbers van de combinatie van dark ambient en neoklassiek.

"Alles bij elkaar gezien zijn we niet bekommerd om muziek. Ons thema is de dood en de wroeging om de dood. De muziek zit in de wroeging." - Autopsia

Autopsia op Facebook


dinsdag, mei 06, 2014

Laibach: Spectre (een plaat waar je eindeloos over kan filosoferen)

Er waart een spook door Europa, het spook van Laibach. Had Laibach tot nog toe een vrij autoritaire en zelfs totalitaire uitstraling, dan kiezen ze nu onomwonden de kant van het verzet tegen de gevestigde machten. Want de heersende ideologie is tegenwoordig de ideologie van het verzet tegen het establishment, of zo heeft Laibach het toch geïnterpreteerd.

‘Laibach neemt een duidelijk standpunt in het politieke spectrum, en valt zijn (enigszins comfortabele) politieke ‘vrijheid’ en neutraliteit af’, was ongeveer de boodschap die de groep bracht bij de uitgave van SPECTRE. Een vreemde zet op het eerste zicht, maar wie wat dieper denkt begrijpt dat Laibach haar voormalige strategie van dubbelzinnigheden en verwarring gewoon toepast op een nieuw actiegebied.

Wie aan ‘verzet’ denkt, denkt misschien in de eerste plaats aan linkse oppositiegroepen als de andersmondialisten, indignados, Occupy (Wall Street, Frankfurt) en tal van linkse revolutionaire partijen. Maar de revolutionaire wind die de afgelopen jaren door de wereld waaide is zeker niet beperkt tot links. Wat doe je met de Tea Party, die zich duidelijk aan de uiterst rechtse kant van het politieke spectrum bevindt? (Ik vermoed dat de zin ‘I want torture, arms and corporations. No control, president or parliament’ op het nummer ‘Bossanova’ naar deze beweging verwijst.)

Ook in Europa kregen bewegingen als ‘les bonnets rouges’ in Bretagne of het ‘Hoojvorkenprotest’ in Italië - hoewel niet zo gemakkelijk in te schakelen in de links-rechts-dichotomie - een duidelijke steun uit extreemrechtse hoek. En wat men algemeen onder de noemer van de ‘Arabische lente’ heeft samengevat was vaak een coalitie van islamisten, liberalen en linksen. Ook de protesten tegen Poetin in Rusland vormden een grote heterogeniteit.

In de nieuwe verzetsbewegingen speelt het internet een belangrijke rol. Denk aan wikileaks, anonimous… of aan de protesten in Turkije (waar Twitter en YouTube zelfs een tijdje werd afgesloten) of in Rusland. In het manifest dat Laibach samen met deze cd uitbrengt kan men lezen dat ‘SPECTRE opereert als een supranationaal partij-organisatie (de collectieve geest, de wereldwijde samenzwering…) naar het model van de sociale netwerken en informationeel totalitarisme…’

Ook de traditionele premisse als zouden revolutionaire bewegen vaak vanuit de armste lagen van de bevolking vertrekken is voor relativering vatbaar (alhoewel dit nooit echt het geval is geweest: Marx en vele andere revolutionairen erkenden de nood aan een geschoolde ‘voorhoede’ in het revolutionaire proces en ook in Al Qaida zijn de voornaamste aanvoerders vaak afkomstig uit de hogere lagen van de bevolking en goed geschoold). Recente revolutionaire bewegingen in Thailand en Venezuela gingen eerder uit van de middenklasse, terwijl de armste delen van de bevolking (het ‘lompenproletariaat’, om opnieuw Marx te citeren) de regering bleven steunen.

Wat betekent het dus als Laibach nu oproept tot verzet, tot revolutie, tot opstand? Niet zo veel natuurlijk, want net zoals ze in het verleden met succes de fascistische, communistische en kapitalistische ideologieën ontleedden en hun inhoud verdraaiden, zijn ze er nu op uit om de tegenstrijdigheden binnen en tussen alle bewegingen die zich tot het ‘verzet’ rekenen bloot te leggen.

Dit komt het best tot uiting in een andere geniale zet van de groep bij het uitbrengen van SPECTRE: de oprichting van een nieuwe partij. De SPECTRE-partij heeft ‘de bedoeling om een mogelijkheid te bieden voor een georganiseerde en gesynchroniseerde internationale beweging die de wereld wil veranderen waar het nodig en mogelijk is.’ Een betere wereld… Wie kan daar nu tegen zijn?

Maar hier komen we terug op de vertrouwde strategie van Laibach. Ja, ze zagen er vroeger uit als een groep die het nazisme en het stalinisme verheerlijkte, maar wie verder keek dan zijn neus lang was kwam er snel achter dat dit maar een maskerade was. Er zat helemaal geen boodschap of ideologie achter Laibach. Integendeel, wat ze deden was die ideologieën vakkundig deconstrueren en hun interne tegenstrijdigheden blootleggen. En dat doen ze nu ook met de wereldwijde protestbewegingen.

Ik ga niet elk nummer op deze cd bespreken, maar wil toch even stilstaan bij ‘Eurovision’. ‘Europe is falling apart’, klinkt het met veel zekerheid op dit nummer. Nu heeft Laibach al een zekere faam om altijd het ergste te voorspellen en dan achteraf te zeggen dat ze het toch al op voorhand gezegd hadden. Maar Europa is wel degelijk in crisis. Verschillende landen zitten in een zware economische crisis (Griekenland, Spanje, Portugal…), of tellen bewegingen die overwegen om uit de Europese Unie te treden (Frankrijk, Nederland, het Verenigd Koninkrijk).

Maar ook de Europese instellingen hebben een probleem van geloofwaardigheid. Binnenkort gaan we stemmen voor een Europees Parlement waarin het belangrijkste debat dat is tussen de pro-Europeanen (alle traditionele partijen) en de ‘eurosceptici’ (extreemrechts en voor een deel ook extreemlinks). Er is een probleem met een parlement dat geen duidelijke meerderheid of oppositie kent, en dat in principe zelf de rol van wetgevende macht niet volledig kan opnemen (alle wetsvoorstellen moeten vanuit de Europese Commissie komen, een commissie die enorm veel macht heeft maar helemaal niet verkozen wordt en enkel een compromis is tussen de lidstaten die elk een afgevaardigde uitvaardigen).

Daarbuiten is SPECTRE een naar Laibach-normen vrij toegankelijke plaat geworden, misschien wel de meest toegankelijke die ze ooit gemaakt hebben. Een nummer als ‘Eat Liver’ is verrassend poppy. Wie hunkert naar de industriële broehaha uit de begindagen zal zich zonder twijfel ergeren aan deze nieuwe koers, maar ik heb er geen enkel probleem mee. Het is ook duidelijk dat Ivan Novak, de huisideoloog van Laibach, de drijvende kracht was achter de nieuwe cd en zijn concept. Maar ook Mina Špiler - die bijna de nieuwe frontvrouw van Laibach geworden is - en haar groepsmaat Matevž Kolenc uit Melodrom speelden een belangrijke rol.

Deze cd bevat ook nog een paar bonustracks. ‘Love On The Beat’ (Serge Gainsbourg) en ‘See That My Grave Is Kept Clean’ (Blind Lemon Jefferson) zijn wat mij betreft covers waar we het even goed zonder hadden kunnen doen. ‘The Parade’ en ‘Just Say No!’ zijn dan weer nummers die perfect in het algemene concept van de cd pasten, maar die blijkbaar niet weerhouden zijn. Deze cd is in wezen perfect met zijn tien originele nummers.

U merkt het, de nieuwe Laibach is weer aanleiding tot eindeloos gefilosofeer, en dat is ook de reden waarom ik er nu al aan verknocht ben. Ik heb het al eerder gezegd: Laibach brengt conceptuele kunst in muziekvorm. Laibach stelt alles in vraag, maar geeft geen antwoorden… Deze cd is een doordenker, en dat mag heus wel in de o zo oppervlakkige (muziek)wereld van vandaag.




Diary of Dreams: Elegies in Darkness

Diary of Dreams heeft een nieuwe cd uit, en dat is op zich al een evenement. De groep behoort immers tot het beste wat de zwarte scene vandaag te bieden heeft, en ze staan er om bekend om vrij consistent goede cd’s af te leveren. Ook muzikaal is hun aanbod consistent. Grote stijlveranderingen of muzikale experimenten heeft de groep nooit gekend, wat maakt dat hun verschillende cd’s in principe inwisselbaar zijn.

Toch zijn er platen die een voorkeur genieten. ‘Freak Perfume’ (2002) wordt vaak als een hoogtepunt beschouwd, en was zeker hun grootste commercieel succes met hits als ‘The Curse’ en ‘Traumtänzer’. Het succes van het album valt minstens gedeeltelijk te verklaren door het groter gebruik van dansbare ritmes en elektronica, dat soms bij de futurepop aanschuurt. Zelf geef ik de voorkeur aan ‘End Of Flowers’ (1996), de tweede cd en één van de zwaarmoedigste platen is in mijn verzameling (en er zitten nogal wat zwaarmoedige platen in die verzameling).

In de tijd van ‘End Of Flowers’ stond Diary of Dreams nog bekend als het zijproject van de bassist van The Garden Of Delight: Adrian Hates. Zonder The Garden Of Delight te willen vexeren kunnen we stellen dat Hates zijn voormalige groep in populariteit oneindig heeft weten te overtreffen, en veel mensen zich zelfs niet meer bewust zijn van zijn toenmalige bijdrage aan de gothrock-groep.
In den beginne en voor het grootste deel van zijn oeuvre deed Adrian Hates alles alleen, maar sinds Nigredo (2004) hoort minstens Gaun:A - de gitarist met de prachtige hanekam - tot de vaste samenstelling van de groep. Later zijn daar nog verschillende andere namen bij gekomen, waaronder Torben Wendt, die zich ondertussen weer concentreert op zijn hoofdproject Diorama. Tegenwoordig bestaat de groep naast Hates en Gaun:A nog uit Flex op gitaar en Dejan op drums. Het feit dat er nu twee gitaristen in de groep spelen geeft al aan dat deze cd iets meer gitaargericht is.

Dat Diary of Dreams een typisch geluid heeft en een consistente carrière heeft uitgebouwd hoeft echter niet te betekenen dat het allemaal eenheidsworst is. Eigenlijk wordt de hele diversiteit van het oeuvre van Diary of Dreams hier breed uitgesmeerd, en die loopt van dansbare elektronische nummers (‘Dream of a Ghost’), sombere gitaargerichte songs (‘a dark embrace’, ‘the battle’) tot zachte ballades (‘Die Gassen der Stadt’, ‘deamon’), al zijn verschillende nummers ook gewoon een mix van dit alles (de geweldige single ‘a day in december’, ‘The Game’). Ook bevat deze cd meer Duitstalige nummers dan vroegere cd's van de groep (‘Malum’, ‘StummKult’…).

Naast de gebruikelijke bombast, die op deze cd misschien nog eens extra aangedikt werd, vallen ook de meer complexe ritmes op, met meerdere lagen opeengestapelde percussiegeluiden. Ook de gitaargeluiden zijn merkwaardig, en beperken zich zeker niet tot het aanslagen van akkoorden en het spelen van solo’s. Je moet er goed op letten, want sommige gitaargeluiden zijn heel subtiel en vallen niet meteen als gitaar te herkennen.

De versie die hier voor mij ligt is de special edition. Er staan drie nummers meer op dan op de reguliere cd (goed voor 74 minuten muziek in plaats van 60). En neen, dat zijn geen overbodige nummers, maar nummers die kwalitatief even hoogstaand zijn als de rest van de cd. Rep je als je deze versie nog op de kop wil tikken, want special editions van Diary of Dreams staan erom bekend snel uitverkocht te zijn.

Samengevat: Diary of Dreams heeft opnieuw een uitstekende cd afgeleverd, maar misschien zelfs meer dan dat. Deze cd zou wel eens een mijlpaal kunnen zijn. Omdat het alles verzamelt wat de groep in zijn carrière heeft gedaan, omdat de composities zo uitgekiend zijn, omdat het een samenhangend geheel vormt en omdat alles tot in de puntjes afgewerkt is. Deze hoort zeker bij de betere cd's van Diary of Dreams.