Diary of Dreams heeft een nieuwe cd uit, en dat is op zich al een
evenement. De groep behoort immers tot het beste wat de zwarte scene
vandaag te bieden heeft, en ze staan er om bekend om vrij consistent
goede cd’s af te leveren. Ook muzikaal is hun aanbod consistent. Grote
stijlveranderingen of muzikale experimenten heeft de groep nooit gekend,
wat maakt dat hun verschillende cd’s in principe inwisselbaar zijn.
Toch zijn er platen die een voorkeur genieten. ‘Freak Perfume’ (2002)
wordt vaak als een hoogtepunt beschouwd, en was zeker hun grootste
commercieel succes met hits als ‘The Curse’ en ‘Traumtänzer’. Het succes
van het album valt minstens gedeeltelijk te verklaren door het groter
gebruik van dansbare ritmes en elektronica, dat soms bij de futurepop
aanschuurt. Zelf geef ik de voorkeur aan ‘End Of Flowers’ (1996), de
tweede cd en één van de zwaarmoedigste platen is in mijn verzameling (en
er zitten nogal wat zwaarmoedige platen in die verzameling).
In de tijd van ‘End Of Flowers’ stond Diary of Dreams nog bekend als
het zijproject van de bassist van The Garden Of Delight: Adrian Hates.
Zonder The Garden Of Delight te willen vexeren kunnen we stellen dat
Hates zijn voormalige groep in populariteit oneindig heeft weten te
overtreffen, en veel mensen zich zelfs niet meer bewust zijn van zijn
toenmalige bijdrage aan de gothrock-groep.
In den beginne en voor het grootste deel van zijn oeuvre deed Adrian
Hates alles alleen, maar sinds Nigredo (2004) hoort minstens Gaun:A - de
gitarist met de prachtige hanekam - tot de vaste samenstelling van de
groep. Later zijn daar nog verschillende andere namen bij gekomen,
waaronder Torben Wendt, die zich ondertussen weer concentreert op zijn
hoofdproject Diorama. Tegenwoordig bestaat de groep naast Hates en
Gaun:A nog uit Flex op gitaar en Dejan op drums. Het feit dat er nu twee
gitaristen in de groep spelen geeft al aan dat deze cd iets meer
gitaargericht is.
Dat Diary of Dreams een typisch geluid heeft en een consistente
carrière heeft uitgebouwd hoeft echter niet te betekenen dat het
allemaal eenheidsworst is. Eigenlijk wordt de hele diversiteit van het
oeuvre van Diary of Dreams hier breed uitgesmeerd, en die loopt van
dansbare elektronische nummers (‘Dream of a Ghost’), sombere
gitaargerichte songs (‘a dark embrace’, ‘the battle’) tot zachte
ballades (‘Die Gassen der Stadt’, ‘deamon’), al zijn verschillende
nummers ook gewoon een mix van dit alles (de geweldige single ‘a day in
december’, ‘The Game’). Ook bevat deze cd meer Duitstalige nummers dan
vroegere cd's van de groep (‘Malum’, ‘StummKult’…).
Naast de gebruikelijke bombast, die op deze cd misschien nog eens extra
aangedikt werd, vallen ook de meer complexe ritmes op, met meerdere
lagen opeengestapelde percussiegeluiden. Ook de gitaargeluiden zijn
merkwaardig, en beperken zich zeker niet tot het aanslagen van akkoorden
en het spelen van solo’s. Je moet er goed op letten, want sommige
gitaargeluiden zijn heel subtiel en vallen niet meteen als gitaar te
herkennen.
De versie die hier voor mij ligt is de special edition. Er staan drie
nummers meer op dan op de reguliere cd (goed voor 74 minuten muziek in
plaats van 60). En neen, dat zijn geen overbodige nummers, maar nummers
die kwalitatief even hoogstaand zijn als de rest van de cd. Rep je als
je deze versie nog op de kop wil tikken, want special editions van Diary
of Dreams staan erom bekend snel uitverkocht te zijn.
Samengevat: Diary of Dreams heeft opnieuw een uitstekende cd
afgeleverd, maar misschien zelfs meer dan dat. Deze cd zou wel eens een
mijlpaal kunnen zijn. Omdat het alles verzamelt wat de groep in zijn
carrière heeft gedaan, omdat de composities zo uitgekiend zijn, omdat
het een samenhangend geheel vormt en omdat alles tot in de puntjes
afgewerkt is. Deze hoort zeker bij de betere cd's van Diary of Dreams.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten