Lacrimosa: Live in Mexico City

Lacrimosa heeft een nieuwe live-cd uit. Het is een beetje verrassend, want de groep heeft al twee live-dubbelaars op zijn actief en de laatste dateert nog maar van 2008, slechts twee platen geleden. En toch zijn er redenen om er nog eentje aan toe te voegen. De Revolution-Tour was, zoals we zelf hebben mogen vaststellen, een unieke gebeurtenis. In Keulen begeesterde Tilo Wolff c.s. het publiek drie uren lang, met zowel de nummers uit ‘Revolution’ als met een hoop klassiekers. Heel wat mensen zullen deze nieuweling dan ook met plezier beluisteren.

Maar ik geloof dat de titel ook één van de redenen voor de uitgave aanduidt. Dit is ‘Live in Mexico City’, en de groep is daar ontzettend populair. Een populariteit die trouwens ook in andere Latijns-Amerikaanse landen bestaat. Op de dvd die bij deze eerste uitgave zit - en enkel bij de eerste editie, die vermoed ik al uitverkocht is - kan men zien hoe Lacrimosa bij de aankomst in de luchthaven in Mexico door de politie beschermd moet worden om door de massaal aanwezige fans naar de auto te worden geleid. Begin uw haren niet uit te trekken als u de dvd-versie niet meer te pakken krijgt, die dvd bevat slechts vier nummers en is een voorproefje van de video van het volledig concert die volgend jaar uitkomt.

‘Revolution’ was een cd die buitengewoon geëngageerd klonk. Op het concert in Keulen konden we horen hoe Tilo Wolff honderduit vertelde over hoe we meer aandacht voor elkaar moeten hebben, hoe we onze maatschappij minder hard kunnen maken door aan onszelf te werken. Ik vond dat toen bijzonder schoon, maar helaas is die boodschap niet zo nadrukkelijk aanwezig op deze live-registratie. Misschien vond Tilo dat niet passen voor zo’n grote massa, of vond hij het moeilijk om het naar een Spaanstalig publiek over te brengen. De bindteksten beperken zich dan ook tot vele ‘gracias!’ en andere dankbetuigingen aan het publiek.

En dat publiek is geweldig. Ze brullen massaal mee op Duitstalige liedjes, wellicht zonder volledig te begrijpen wat ze zingen. Dat is volstrekt uniek. En als Tilo op het einde van ‘Durch Nacht und Flut’ in het Spaans begint te zingen, is het hek van de dam. Dit verstaan ze wel, en het verklaart waarom dit nummer systematisch een kiekenvelmoment is bij concerten in Latijns-Amerika. Lacrimosa heeft deze keer trouwens ook microfoons geplaatst om het publiek mee op te nemen, zodat u de sfeer in de concertzaal ook in uw huiskamer kunt beleven.

En zo komen we natuurlijk tot het belangrijkste: de nummers. Uiteraard krijgt u opnieuw een hoop klassiekers: Alles Lüge, Stolzes Herz, Schakal, Not Every Pain Hurts en Copycat staan ondertussen al voor de derde keer op een live-cd. Alleine zu zweit, Der Morgen Danach, Durch Nacht und Flut en Lichtgestalt voor de tweede keer. Al de rest is nieuw, en dat zijn toch maar liefst 11 nummers. Mooi de helft van de plaat. Alles werd piekfijn uitgevoerd en de oudere nummers krijgen ook vaak aangepaste arrangementen. Zeggen dat dit gewoon een kopie is van de vorige lives van Lacrimosa is dus niet aan de orde.

‘Live in Mexico City’ is een uitstekende cd. Zo u zoals ik alles in huis haalt wat de groep uitbrengt, dan hebt u het al. Maar dan komt de hamvraag. Stel dat u slechts één live van Lacrimosa wil kopen, en u vraagt mijn advies… Tja, dat is een delicate zaak. Wellicht zou ik in dat geval toch gaan voor ‘Lichtjahre’, die nog meer nummers bevat uit klassiekers als ‘Elodia’ en ‘Lichtgestalt’ en ook wat heel vroege nummers die de setlist niet gehaald hebben in Mexico. Anderzijds telt ‘Live in Mexico City’ dan weer een hoop nummers uit ‘Revolution’, en die zal ik alvast blijven koesteren.

Lees ons interview met Tilo Wolff: ‘De jonge Tilo zou nooit geloven dat Lacrimosa zou uitgroeien tot een wereldwijd succes.’

Lees ons concertverslag ‘¡Viva la Revolución!’, Essig-fabrik Keulen, 13/10/2012

Lacrimosa

Perverted by Language: Boxers

Mijn eerste herinnering aan Perverted by Language dateert al van 2008. Toen speelde de groep op de Fantastique.Night als opener voor Red Zebra en For Against. Ik was meteen onder de indruk van deze nieuwkomer - het moet één van hun eerste optredens geweest zijn - die de belofte in zich hield van extra kwaliteitsvolle postpunk.

Later speelde dit ensemble ook op de Dark Entries Night, een optreden dat hen zo beviel dat ze de opnames op internet gezet hebben als een ‘officiële bootleg’. Dat schept natuurlijk een band, net als de verschillende interviews die ze ons webzine gegund hebben. (Jarenlang was ook hun eerste demo ook vrij te beluisteren op het wereldwijde web, maar omdat de groep erg ontevreden was over de opnames - die de intensiteit van een live-uitvoering niet wisten te benaderen - vielen deze ten prooi aan genadeloze zelfcensuur.)

Na meer dan acht jaren componeren en optreden komt nu eindelijk het officiële debuut van de groep uit: Boxers. Het resultaat mag er zijn: 10 nummers heerlijk intelligente en melodische postpunk. De eerste link waar ik in 2008 aan dacht was het clichématige Joy Division. Maar dat is niet helemaal accuraat. Het samengaan van twee gitaren op een stevige basis van drum en bas doet me vandaag eerder denken aan The Church of vooral - en dat is de referentie die u moet onthouden - aan The Chameleons. (De naam Perverted by Language is natuurlijk een verwijzing naar één van de betere platen van The Fall. Ikzelf ben niet zo’n fan van het gekauw van Mark E. Smith, en zou dit dus niet als ijkpunt nemen.)

De plaat valt met de deur in huis. ‘There’s an intimacy in the distance you keep’ zingt Jezz met zijn baritonstem bovenop spetterende gitaar- en baslijnen en gedreven drums. Een uitstekend begin. 'Elephantine' doet het bij aanvang iets trager maar groeit eveneens uit tot een levendige song met schitterende gitaren. Ook ‘The Idealist’ is een topper, met alweer dezelfde ingrediënten. ‘Amandine’ doet een beetje denken aan Faith & The Muse. Mischien is het de stem van bassiste Élise Boënnec - het enige nummer waarop zij zingt, trouwens - die wat wegheeft van Monica Richard. Of misschien ligt het aan de begeleiding, die wel wat doet denken aan Faith & The Muses meer gitaarerichte liedjes (al hoor ik er zelfs wat Cocteau Twins in). Het is boeiend om te horen hoe dit nummer zich ontpopt van een vrij rustig nummer tot een ware gitaarorgie. Iedereen zal ermee instemmen dat dit één van de hoogtepunten op deze cd is. Ik ga niet alle nummers afgaan, maar je mag er op rekenen dat ‘Boxers’ de kwaliteit vrij constant weet te houden en dat er geen overbodige nummers op deze schijf staan.

Het was lang wachten op het debuut van Perverted by Language, maar het loonde de moeite. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de dame en heren beretrots zijn op hun creatie. ‘Beter als de nieuwe U2’ is een leuze die ze met veel vreugde ronsbazuinen. En hoewel we de nieuwe U2 niet gehoord hebben stemmen we hier zonder meer mee in. Bescheidenheid mag dan wel sieren, onbescheiden zijn is potsierlijk, leuk en in dit geval niet eens misplaatst.

Perverted by Language

Baby Fire: The Red Robe

Toen de Frans-Russische schrijver en diplomaat Romain Gary besloot om een einde aan zijn leven te maken droeg hij een rood kleed, opdat de mensen die zijn lijk zouden vinden zo min mogelijk zouden afgeschrikt worden door de bloedplekken die de kogel door zijn hoofd veroorzaakt had. In een afscheidsnota schreef hij dat zijn zelfmoord niets te maken had met de wanhoopsdaad van zijn ex-vrouw Jean Seberg - de tragische actrice en zwarte rechtenactiviste - 14 maanden eerder. Ooit had hij aan een journalist verklaard dat ouder worden een verschrikkelijk iets moest zijn, ‘maar aangezien ik in het onvermogen ben om ouder te worden heb ik een pakt gemaakt met die man daarboven, ken je hem? Ik heb een pakt gemaakt waarin staat dat ik nooit oud zal worden.’

‘The Red Robe’ - het titelnummer van de nieuwe cd van Baby Fire - is geïnspireerd op het einde van Romain Gary. En zo zit de hele cd vol getormenteerde teksten over gruwel, pijn en dood. Deze teksten snijden werkelijk door je heen, en sleuren wat er nog van jou heel blijft mee in de meest pikzwarte duisternis. Opmerkelijk zijn de vele dieren - wolven, honden, slangen, katten en andere monsters - die de personages op de cd kwellen. En dan het licht… dat verbrandt. En uitdooft.

Je weet meteen waarom deze groep haar muziek omschrijft als ‘haunted rock’. Baby Fire is oorspronkelijk opgevat als een vrouwengroep. Diabolita - ook bekend als Dominique Van Cappellen-Waldock, zangeres van Keiki, Von Stroheim en In Heaven - had Baby Fire in 2010 opgericht als een soloproject, maar kon niet weerstaan aan de verleiding om drumster Cha (uit Lady Fucked Up en Lem) in het project op te nemen. Samen nemen ze in 2011 het debuut ‘No Fear’ op. Het nieuwe ‘The Red Robe’ zal echter het laatste wapenfeit van Cha zijn in de groep. De overtuigde feministe Diabolita heeft zich er weer mee moeten verzoenen om een man te betrekken. Maar ze had slechter kunnen vallen dan bij Alinovsky, een man die de drumstokjes nog gehanteerd heeft in Tuxedomoon, Digital Dance en The Durutti Column.

Diabolita en Cha maken samen erg minimalistische muziek. Ik ben nooit zo’n grote fan geweest van de ‘less is more’-filosofie - ik heb het altijd meer gehad voor de ‘less is a bore’-repliek van Robert Venturi - maar ik moet toegeven dat het in dit geval wel werkt.

Er komt dan ook regelmatig ‘more’ aan te pas, want het skelet van gitaar en drums wordt vaak aangekleed met theremin, orgel, achtergrondzang, de viool van Seesayle of de gitaar van Raphaël Rastelli (Diabolitas kompaan in Keiki). Tony Barber, ooit nog bassist van The Buzzcocks, heeft bovendien absoluut fantastisch werk verricht als producer.

Maar de meest opmerkelijke bijdrages zijn die van Eve Libertine (Victory) en Penny Rimbaud (The Lit Light), twee leden van de legendarische anarchopunkgroep Crass. Libertine en Rimbaud wonen nog steeds in de ‘Dial House’, een soort commune waar iedereen welkom is om te verblijven, te debatteren, acties op te zetten en… om muziek te maken. Want sinds een paar jaar bezit de Dial House ook een eigen studio, en daar werd deze 'The Red Robe' opgenomen. Libertine zakte zelfs naar België af voor de twee voorstellingsoptredens van de nieuwe cd.

Kunnen we dan stellen dat Baby Fire iets in zich heeft van Crass? Ja en neen. Baby Fire speelt geen monotoon gedreun maar gevarieerde, kwetsbare en hypnotiserende muziek. Ze voeren geen ideologische kruisvaart maar zijn gericht op het introspectief ondervragen van het individu met zijn twijfels en zijn angsten. Wel delen ze de DIY-ethiek en de nood om het uit te schreeuwen in een zielloos conformistische maatschappij. De twijfel of het iets zal uithalen krijg je er bij Baby Fire zomaar bij.

dead is dead when all is said and done
and all had been said
and all had been done

Baby Fire

Een glimp van het opnameproces in de Dial House (muziek: At The Very Heart Of The Darkening Of The Light)



Video voor The Wolf


The Wolf by BABY FIRE from Lady Diabolita on Vimeo.

Dark Ages, een nummer uit het debuut 'No Fear', live met Eve Libertine van Crass



Baby Fire + Eve Libertine @ Kinky Star from Lady Diabolita on Vimeo.
Lees ons interview uit 2011 met de groep!

Een pilletje tegen verliefdheid

Beste Mijnheer de Dokter,

Ik wil mij tot u richten met een dringend maar misschien verrassend verzoek. Al jaren verstrekt u mij deskundig advies omtrent al mijn kwaaltjes en pijntjes, en voor elk van mijn problemen weet u de juiste medicijnen voor te schrijven die mij er in een minimum van tijd weer bovenop brengen. Uw kast zit afgeladen vol met middelen die al vaak hun nut bewezen hebben, en ik zou er nogmaals een beroep op willen doen. Niet dat er voor elke kwaal een pilletje bestaat… maar als ze er zijn, waarom zou men er geen gebruik van maken? Juist, toch?

Het probleem waar ik nu mee geconfronteerd word is echter van een volledig nieuwe aard, en ik ben er niet zeker van of u me deze keer kunt helpen. Ik ben de laatste tijd met name nogal verliefd. Het object van mijn verliefdheid is een bijzonder lieftallig meisje, knap en aardig en zo hartelijk dat ik er mijn verstand bij verlies. Ik zie haar graag en ik vermoed dat ze mij ook graag ziet. We hebben samen al menig avond doorgebracht en enorm genoten van de gesprekken die we gevoerd hebben. Ik denk dat ook zij daar zo over denkt, want elke keer als ik haar tegenkom, komt ze naar mij toe en pikt ze het gesprek weer op waar we het een eerdere keer stopgezet hebben. Ze lacht zo lief en terwijl ze praat blinken haar oogjes in mijn richting. Allebei herinneren we ons elk detail van hetgeen de andere bezighoudt en spelen we handig op elkaar in. We zitten met andere woorden op dezelfde golflengte en ik heb een vermoeden dat mijn gevoelens voor haar ook door haar ervaren worden, al weet ik dat niet zeker.

Nu wou ik u vragen of u geen pilletje hebt tegen verliefdheid. U vindt dit wellicht een vreemd verzoek. Wat is er immers fout met al het voorgaande? Is verliefdheid soms geen goddelijk gevoel? Zijn er geen duizenden neen tienduizenden of zelfs miljoenen en miljarden mensen die hartstochtelijk verlangen naar wat ik nu meemaak? Dat is vast en zeker zo, maar er is een klein probleem. Het meisje in kwestie heeft al een vriend, en bijgevolg is de aanvankelijke euforie van het verliefd zijn omgeslagen in diepe neerslachtigheid. Nog steeds lig ik dag en nacht aan haar te denken, maar nu met knagende onzekerheid of zelfs zekerheid dat er niets van gaat komen. Want waarom zou zo een hartelijk en warm iemand als zij nu een vriend verlaten waar ze al lang een goede relatie mee heeft? Waarom zou ze iemand verlaten aan wie ze trouw gezworen heeft en met wie ze goed overeenkomt? Zou ze daar überhaupt toe in staat zijn? Ik denk het niet. En zeker niet voor iemand als ik! Daarom zou het beter zijn indien u me een pilletje zou kunnen geven waarmee ik heel deze historie gewoon zou kunnen vergeten en weer mijn gewoon leventje zou kunnen aanvangen.

Zoals eerder vermeld twijfel ik er sterk aan of u mij kunt helpen. Misschien bestaan er helemaal geen pilletjes waarmee men verliefdheid kan oplossen. Of misschien denkt u dat mijn probleem niet ernstig genoeg is en dat ik maar moet wachten tot het overgaat. Hebben niet veel mensen hetzelfde meegemaakt, en zijn die er ook niet zonder hulp doorgekomen? Ik kan u er alleen maar op drukken dat mijn probleem wel degelijk ernstig is, en dat ik er dringend een oplossing voor moet vinden. Ik hoop dan ook van harte dat u me snel kunt helpen.

Met nederige groet,

Joop (de milde misantroop).

(Geschreven op 25 oktober 2004, exact tien jaar geleden)