Sex Gang Children is een onoverkomelijke groep als je interesse hebt in lekker geschifte en experimentele postpunk. Hoewel ze al sinds 1982 bestaan, kwam verleden jaar hun vierde volwaardige studioplaat uit: Viva Vigilante. We kregen de kans om zanger Andi Sex Gang aan de tand te voelen, en dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Andi is op dit eigenste moment naarstig aan het werken aan zijn nieuwe solo-cd ‘Achilles In The Eurozone’, die begin volgend jaar uitkomt, maar maakte wat tijd om onze vragen te beantwoorden.
In mijn bespreking van ‘Viva Vigilante’ schreef ik dat Sex Gang Children elk decennium met een ongelooflijk goede plaat komt opzetten: ‘Song and Legend’ in de jaren tachtig, ‘Medea’ in de jaren negentig, ‘Bastard Art’ in het eerste decennium van het nieuwe millenium en uiteindelijk ‘Viva Vigilante’ in het huidig decennium. Is dit gewoon een toeval? Moeten we weer tien jaar wachten op de volgende cd?
Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht… Misschien is het een ‘onderbewust’ toeval. Wat de volgende Sex Gang Children betreft: het gaat om het gevoel, net zoals bij alle dingen in het leven. Als het goed voelt, doen we het. Misschien volgend jaar, misschien binnen tien jaar. Laat me tegen dan bij je terugkomen.
Je moet lang gewerkt hebben aan 'Viva Vigilante'. Ik herinner me – denk ik – nog een versie van ‘Die Traube’ tijdens een fantastisch optreden in Waregem in 2005. Hoe lang heeft het geduurd en waarom werd de uitgave uitgesteld?
Die plaat ontstond met eb en vloed gedurende een lange tijd. Het was niet even neerzitten en ‘een nieuwe plaat schrijven’. Ik was al aan verschillende soloprojecten bezig toen we begonnen werken aan de eerste nummers van het Viva album, en die nummers werden een deel van het live repertoire van Sex Gang Children. We namen die nummers eerst op in de live line-up, ook al was de rest van de plaat nog maar in een ontwerpfase. En die line-up veranderde zodat de plaat even op pauze werd gezet. Toen het goed aanvoelde zijn Kevin, Matthew en ik terug naar de studio gekeerd en hebben we de plaat met een fris gevoel heropgenomen, met een atmosfeer die meer naar de barok neigde.
Op datzelfde concert heb je ook ‘Conversation’ gebracht, maar enkel als spoken word. Ik hield zo veel van dat gedicht dat ik ernaar op zoek ben gegaan in je solowerken, zonder resultaat. Ik neem aan dat je dit echt op een Sex Gang Children-cd wou hebben. Was het moeilijk om de passende muziek te vinden op de tekst?
Ik was een vriendin een paar baslijnen aan het leren om te oefenen, want ze wou bas leren, en één van de baslijnen die opkwamen leek perfect voor ‘Conversation’. Zo kwam het dus tot stand. Daarvoor hebben we het nummer al vaak live gebracht met allerhande chaotische klanken in de achtergrond, vooral gitaarfeedback.
Ik ben altijd benieuwd geweest naar de betekenis van je teksten. Van ‘Draconian Dream’ tot ‘Salamun Child’ (heb ik daar terecht een verwijzing naar Jacques Brel in gevonden?), over ‘Arms of Cicero’ en ‘The Borman Chain’, ze hebben altijd als een mysterie geklonken. Kan je ons een idee geven van hoe je teksten schrijft en welk effect je ermee wil bereiken?
Jacques Brel… hmmm, help me even… Ik ben me er niet van bewust en ik kan me geen verwijzing naar Brel herinneren, maar misschien zit ik fout. Ik schrijf teksten als en wanneer ze tot mij komen. Ik kribbel gewoon wat neer. Soms besef ik meteen dat een bepaalde zin perfect past in een bepaald nummer, maar meestal ga ik door mijn notities en zal een bepaalde lijn eruit springen en in mijn hoofd beginnen spelen met de muziek die ervoor bestemd is. Teksten moeten altijd deel uitmaken van de muziek, niet erbovenop liggen. En net als de muziek moet de tekst op elk niveau werken, op geluidsvlak, als een stuk muziek in zijn eigen recht, maar dat ook mensen aan het denken zet. Soms zijn mijn teksten heel direct, soms heel ambigu, en elke persoonlijke interpretatie van de luisteraar is volkomen zinvol voor die welbepaalde luisteraar. Iedereen kan een volledig verschillende interpretatie maken van dezelfde tekst, en ze zijn allemaal geldig. Want de tekst brengt iets teweeg, en alle interpretaties, hoezeer ze ook van elkaar kunnen verschillen, gelden als juist en zijn verbonden met de bron. Beeld je een steen in die in het water gegooid wordt, en dan de watercirkels die het gevolg zijn van zijn val in het water. Goede teksten werken volgens hetzelfde principe.
De originele cd’s van Sex Gang Children zijn behoorlijk moeilijk om te vinden. Legendarische platen uit je catalogus als ‘Song and Legend’, ‘Beasts’ of ‘Medea’ zijn al jaren niet meer voorradig. Bestaat er een kans dat ze ooit terug uitkomen?
Ik bezit alle rechten op die platen, dus zullen ze uiteraard op een dag heruitgegeven worden.
Sex Gang Children ontstond in een tijd dat je een kraker was in Londen. Je kraakte al sinds je tienerjaren, en was eveneens betrokken bij de radicale politieke scene. Je was zelfs betrokken bij een ontvoeringspoging van een politicus, als ik me niet vergis. Dat klink als harde maar opwindende tijden. Hoe voel je je als je erop terugkijkt en hoe verliep je overgang van de goot tot rockster?
Mijn intrede in de muziekwereld vond pas na mijn leven als politiek activist plaats, toen ik kraakte. Je analogie van kraken met ‘in de goot leven’ is volledig onzinnig. Ik ‘kraakte’, ik leefde niet in de goot. Kraken was toen een heel georganiseerde en militante zaak. Het ging niet om in het vuil leven en profiteren. Dat, mijn vriend, is een perspectief op kraken dat eerder in de rioolpers hoort. Kraken ging toen over het gevecht voor woonrechten voor iedereen, daklozen helpen, vrouwen die op de vlucht waren voor gewelddadige partners en mensen beschermen die hun schulden niet meer konden betalen aan leenschurken, een halt toeroepen aan het geweld tegen minderheden door neonazi’s en racistische agenten. De wijk bevrijden van criminaliteit en er een no-go zone van maken voor heroïnedealers. Ik zou zeggen dat het een zinvol leven was en dat het een grote invloed had op hoe ik me later in de muziekwereld zou gedragen, bijvoorbeeld toen ik de burelen van Hansa Records bestormde en één van hun A&R managers gegijzeld hield om de muziekindustrie de boodschap te sturen dat hun dagen van arrogante slavendominantie over artiesten over waren. Ik beschouw mezelf ook niet als een rockster, ik vind het mijn taak om goede kunst te maken.
En ja, het is waar wat je zegt over die politieker. Hij had de indruk dat hij zich alles kon permitteren, zoals de politie gebruiken om mensen te intimideren. Mensen leden hieronder. We moesten hem een lesje leren.
Sex Gang Children is één van de groepen die verbonden wordt met de legendarische Batcave-club in Londen. Er is echt een cultus ontstaan rond die club, zelfs onder mensen die het nooit gekend of gezien hebben. Wat maakte het zo speciaal?
Ze speelden er fantastische muziek, maar we waren niet echt ‘verbonden’ met de Batcave club. We kwamen er gewoon vaak, zoals de meeste andere alternatieve muzikanten in Londen dat destijds deden. Sommige groepen waren verbonden aan de club. Het was hun springplank. Maar dat was voor ons niet het geval. We hadden toen onze eigen basis al gelegd. Hoe we verbonden werden met de club door de media buiten het Verenigd Koninkrijk verwondert me echt. We hebben daar ooit een geheim optreden gegeven, maar dat was het zowat.
‘Song and Legend’ stond in 1983 op nummer 1 in de Britse charts. De groep had kunnen doorbreken en veel succes hebben. In de plaats daarvan bleven jullie in de alternatieve, ondergrondse scene. Heb je daar ooit spijt van gehad?
Wat kan ik zeggen? Waar moet ik spijt van hebben? Slechte labels, slechte managers, twisten en hetzes binnen de groep op een slecht moment? Toen ik de groep opstartte had ik een plan opgesteld voor de eerste 12 maanden. Het doel was om onze eerste plaat in de indie charts te hebben en om het hoofdprogramma te zijn in het legendarische Lyceum Theatre in Londen. Ondanks alle tegenslagen hebben we die twee doelen verwezenlijkt. Mijn plan ging niet verder dan dat, want het ging ervan uit dat ik vanaf dat punt op een goede manager zou kunnen rekenen, zodat ik vrij zou kunnen zijn met de muziek. Het begint en eindigt allemaal met de muziek, en daar heb ik geen spijt van.
In tegenstelling tot veel andere groepen hebben jullie zich nooit gedistantieerd van het ‘goth’ label, of toch niet dat ik weet. Voel je je ermee op je gemak?
We hebben het ook nooit omarmd, dat of eender welk ander label. Ik geloof niet in de valse noodzaak van labels. Artiesten en groepen moeten vertrouwen op de originaliteit van hun muziek en niet op een label waarmee ze zich kunnen identificeren. De pers trachtte het ‘goth’ label een tijd lang op te dringen, en Bauhaus, Death Cult, Virgin Prunes en wij wilden helemaal geen stempel van eender welke label, aangezien we ons zelf hadden opgewerkt zonder ons te moeten optrekken aan dergelijke futiliteiten. Het was pas in 1985, toen The Cure de lijn doorbrak en zichzelf in een persmededeling officieel een gothgroep noemde, dat die naam de officiële term werd dat de pers en de populaire media gebruikten om te verwijzen naar al die post punk arthouse groepen.
Vandaag maakt die term me niet zoveel meer uit, zeker niet als het gebruikt wordt om een bepaalde subcultuur te omschrijven. Dat is wat het vandaag ook is. Zo lang als mensen zich bewust blijven dat het nooit een restrictief uniform mag worden dat voor alle vormen van communicatie geldt. Toen Ian (Astbury) en ik dit specifieke thema bespraken, op het moment dat de pers het goth-label op ons en anderen wou kleven, gebruikte hij exact deze woorden om mij uit te leggen dat Bauhaus, de Banshees, de Prunes en Sex Gang meer post punk arthouse waren dan gothic.
Dank je voor dit interview. Heb je nog laatste woorden?
Be a warrior, not a slave!
