43 edities tellen de Brusselse Fantastique Nights ondertussen, en je kan niet zeggen dat er sleet op de formule zit. De T.A.G. zat gisteren bomvol. Dat The Breath Of Life er een thuismatch speelde zal ongetwijfeld geholpen hebben bij de goede opkomst, maar los daarvan bewezen de organisatoren nogmaals dat ze de vinger aan de pols houden van wat leeft in onze scene en talentvolle nieuwe groepen naar België weten te halen voor ze doorbreken.
De affiche vermeldde Stupid Bitch Reject als opener, maar de groep had ondertussen haar naam al veranderd in Saigon Blue Rain, een veel passendere naam voor een duo dat zweverige wave met hemelse stemmen maakt. De groep uit Parijs bestaat op plaat uit Franck en Ophelia, maar op het podium doen ze het met een aanvullende gitarist en bassist. Niet dat de muziek daarom harder zou klinken. Saigon Blue Rain zweert bij subtiele gitaarlijnen die uitstekend op elkaar en op de melodische baslijnen geënt zijn. Een mix die onvermijdelijk aan Cocteau Twins doet denken, en dat is een referentie die kan tellen. Goed, de zang van Ophelia valt niet te vergelijken met die van Liz Fraser, maar ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Soror Dolorosa is een groep waar velen - waaronder ikzelf - naar uitkeken. Met slechts twee cd’s op hun actief hebben ze een behoorlijke reputatie opgebouwd. Hun optreden op Porta Nigra eerder dit jaar heb ik moeten missen, en ik ben Fantastique Night erkenbaar dat ze me deze herkansing gunnen. Soror Dolorosa brengt klassieke gothrock met een diepe stem, zware bas, gierende gitaren en beukende drums. Zoals het gothrockers betaamt zweren ze bij lange haren. Zanger Andy ziet eruit zoals Andrew Eldritch er zou uitzien indien hij goth een warm hart zou toedragen. Witgeschminkt gezicht, lange zwarte haren, leren handschoenen en een brede zonnebril (dat laatste is de eigenlijke reden waarom ik een connectie met Eldritch maakte). Ze bespelen het hele palet dat met gothrock mogelijk is, van trage atmosferische stukken tot agressieve uithalen. Zo schipperen ze een heel optreden lang tussen woede en wanhoop. Het Franse vijftal weet een hoop opgekropte energie vrij te maken, als een holle lading die recht in je gezicht aankomt. Een stevige en intense set.
Soror Dolorosa heeft geen cadeautjes gegeven aan de groep die na hen moest komen. Gelukkig is de hoofdact The Breath Of Life, die met hun 25 lentes intussen tot de trots van de Belgische new wave behoren. Na een symfonische intro start de groep met ‘Gathering’ van de doorbraak-cd ‘Taste of Sorrow’ uit 1994. De melodische gitaarlijnen van Didier Czepczyk en de viool (en toetsen) van Giovanni Bortolin bepalen het geluid van de groep in grote mate, maar het is de hoge en fragiele zang van Isabelle Dekeyser die het geheel echt typeert. 9 cd’s, zoveel heeft The Breath Of Life al uitgegeven. Het moet een hele opdracht zijn om daar het beste uit te kiezen. En het siert de groep dat ze dat evenwichtig en billijk doet, met nummers uit alle periodes en cd's. The Breath Of Life weet je aldus mee te sleuren in hun eigen wereld. We vergeten even de tijdsdimensie waarin we vertoeven en treden in een alternatieve realiteit. Maar voor we het weten horen we de langzame intro van ‘Nasty Cloud’, en dan weten we dat het einde nadert. We krijgen nog ‘Waving to shades’ van de prachtige laatste cd ‘Whispering fields’ vooraleer de groep het podium verlaat. Maar gelukkig wilden ze ons enkel wat bang maken en komen ze terug om ‘Impromptu’ en ‘Shining’ te spelen, twee van de meest populaire nummers van de groep.
Slotsom: Fantastique Night heeft er weer een uitstekende editie opzitten. We kijken al uit naar de volgende editie, want dan komen Detachments, ADN Ckrystall, Ash Code en Risk Risk. Opnieuw in de T.A.G. in Brussel, en wel op zaterdag 13 december 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten