Pussy Riot nog steeds achter tralies

Bij ons worden optredens van rockgroepen in kerken gepromoot, kwestie van nog enig volk in die oude gebouwen te lokken en de onderhoudskosten ervan te rechtvaardigen. In Rusland loopt het anders. Drie leden van de feministische punkgroep Pussy Riot worden er nog steeds vastgehouden omwille van een ‘punkgebed’ in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou waarin ze de heilige maagd smeekten om hen van Poetin te verlossen. Ondertussen zitten ze al vier maanden vast, en hun aanhouding werd recent nog eens verlengd tot januari. Maandag begint het proces tegen de drie meisjes. Indien ze schuldig bevonden worden aan ‘hooliganisme’ dreigen ze zeven jaar achter de tralies te verdwijnen. De orthodoxe kerk, die eventjes haar masker van verdraagzaamheid en vergevingsgezindheid heeft laten vallen, roept openlijk op om de dames streng te straffen en waarschuwt haar gelovigen om niet van dit standpunt af te wijken. Goed, het optreden was niet bedoeld als een steunbetuiging aan de kerk, die haar steun voor Poetin tijdens de afgelopen verkiezingscampagne niet verborgen heeft, en het valt niet uit te sluiten dat sommige geloven op hun (lange) tenen getrapt werden door de opvoering. Iets gelijkaardigs gebeurt trouwens ook in Turkije, waar de wereldvermaarde pianist Fazil Say een gevangenisstraf van (slechts) 18 maanden boven het hoofd hangt omwille van een paar twitters waarin hij zich spottend uitliet over de islam. Geef toe dat dit de oude knar Mgr. Leonard sympathiek doen klinken. Free Pussy Riot Steun de Amnesty International actie voor de vrijlating van Pussy Riot De zaak Fazil Say in The New York Times

Robert Smith bestempelt monarchie als 'fucking idiots'

Dat Robert Smith geen fan was van de Britse monarchie, vermoedden we al langer. Naar aanleiding van het diamanten ambtsjubileum van koningin Elizabeth liet hij zich al een gitaar toemeten met het opschrift '2012: citizens not subject', die een prominente rol krijgt in de huidige Cure-tournee. Voor de slechte verstaander liet hij zich in een interview met een Franse televisiezender ontvallen over het koningshuis: 'Elke vorm van erfelijke privilege is fout. Het is niet enkel antidemocratisch, het is een systeem dat intrinsiek slecht is. Ze hebben nooit iets gedaan. Fucking idiots.' Het interview biedt nog meer inzichten in het gedachtengoed van Smith. Wees gerust, hij heeft noch steeds een hekel aan alles en iedereen. Je kan het hieronder volledig bekijken, maar het leukste willen we u zeker niet onthouden. 'Is The Cure een religie? Absoluut niet! Als het een religie was, zou ik het niet doen. Ik haat religie.'

Robert Smith (The Cure), entretien vidéo door telerama

Hekate: Hambach-1848

Hambach-1848 was het eerste volwaardige album van Hekate en kwam oorspronkelijk enkel op vinyl uit in 1998, 150 jaar na de gebeurtenissen waarnaar de plaat verwees. Na het succes van Die Welt der dünklen Garten uit 2011 is het werk voor het eerst op cd verkrijgbaar.

1848 moet zowat het jaar van de Europese lente geweest zijn, met democratische revoluties in Frankrijk, België, Nederland, Zweden, Italië… In Frankrijk en Nederland leidde het tot aanzienlijke stappen vooruit in de democratisering. In bijna alle andere landen werden de opstanden bloedig neergeslagen, misschien nog het meest van al in Duitsland.

Het begon met de Verlichting. Onder invloed van het nieuwe gedachtengoed gingen in heel Europa mensen nadenken over democratie en de afschaffing van het feodalisme. In Frankrijk en de Verenigde Staten leidde het zelfs tot revoluties en de invoering van republieken. Duitsland, dat destijds verdeeld was in talloze vorstendommen, bleef flink in de greep van het absolutisme, al had je wel pogingen tot verlicht despotisme in Pruisen en Oostenrijk.

Napoleon wist de wisselende coalities van monarchieën tegen de Franse revolutie af te wenden, kroonde zichzelf tot keizer en veroverde op een haartje na heel Europa. Zijn inval in Duitsland werd wisselend onthaald in de verschillende Duitse staten, maar uiteindelijk dwongen de verzamelde Duitsers Napoleon op zijn knieën in de Volkerenslag in Leipzig. Na zijn nederlaag waaide de wind van de reactie over Europa om de oude grenzen en monarchieën – mits een paar opportunistische wijzigingen – terug in ere te herstellen.

Doch de idealen van de Franse Revolutie waren hiermee niet dood. Bovendien deden verschillende misoogsten en de industriële revolutie de armoede over heel Europa stijgen. De Februarirevolutie van 1848 in Frankrijk stak het vuur aan de lont. De Franse koning moest aftreden en de republiek werd opnieuw ingevoerd. Al snel sloeg de vonk over naar Baden, en verspreidde de revolutie zich als een lopend vuurtje over het hele Duitstalige gebied.

De revolutionairen eisten democratische hervormingen en Duitse eenheid. Frankrijk mocht dan al de inspiratie voor de opstand vormen, de Duitsers kozen de kleuren van de anti-Napoleoncoalitie – zwart, rood, goud – als kleuren van hun opstand. (Het Duitse nationalisme was ook aangewakkerd door de dreiging van een Franse aanval op het Rijngebied. Het zette Niklas Becker en Robert Shumann in 1840 aan om het Rheinlied te schrijven: ze zullen hem niet hebben, de vrije Duitse Rijn, zolang... U hebt weinig verbeelding nodig om te raden welk weinig geïnspireerd volkslied hierop gekalkeerd werd.)

Geconfronteerd met de massale opstand konden de Duitse vorsten niet anders als een paar toegevingen doen. Over heel Duitsland werden er liberale ministers aangeduid en hervormingen doorgevoerd. Het meest indrukwekkende was de vorming van een democratisch verkozen parlement in Frankfurt - de zetel van de Duitse Bond met vertegenwoordigers uit alle Duitstalige landen - dat een gezamenlijke en liberale Duitse grondwet moest schrijven.

In dit parlement zetelde ook Robert Blum, aan wie Hekate deze cd opdraagt. Blum was een erg kritische journalist en politicus uit Leipzig en werd één van de grote helden van de revolutie van 1848, ook al hoorde hij tot de radicaaldemocratische en republikeinse minderheid in het parlement. Hij werd in november 1948 terechtgesteld nadat hij had deelgenomen aan de Weense opstand, die hij als laatste reddingsboei zag voor de intussen steeds meer in de hoek gedromde revolutie. De Pruisische Koning Frederik Willem IV verkoos om het advies van zijn officier Gustav von Griesheim te volgen: ‘tegen democraten helpen slechts soldaten’. Het parlement van Frankfurt werd opgedoekt, en overal werden opstanden in het bloed gesmoord.

Al vanaf de eerste noten is duidelijk dat Hekate niet kiest voor traditionele of historisch getrouwe versies van de nummers. Het gebruik van elektronische klanken en omstandig tromgeroffel laten er geen twijfel over bestaan dat we hier binnen het genre van de neofolk zitten. Bleifeld is een lange intro met sfeervolle synths en drommen percussie.

Hecker’s Traum citeert een strofe uit het Heckerlied, maar is eveneens een sfeervolle mix van electronica en tromgeroffel. Friedrich Hecker was een voorman in de revolutie in Baden. In zijn steeds radicalere ideeën nam hij ook socialistische accenten over. Want 1848 was niet enkel een liberale revolutie. Het was ook het jaar van het communistisch manifest, van de eerste communistenprocessen, van het verbod op de Neue Rheinische Zeitung, van het exil van Marx uit België en uit Duitsland naar Engeland…

Hecker riep in Baden de republiek uit en leidde een gewapende opstand tegen de Pruisische monarchie. Het werd hem niet in dank afgenomen, ook niet door zijn mederevolutionairen. De revolte werd immers hardhandig neergeslagen en hypothekeerde de slaagkansen van de revolutie. Zoals vele andere revolutionairen vluchtte Hecker naar de Verenigde Staten.

Die Gedanken sind frei is wellicht het bekendste nummer uit deze periode en op deze cd. De tekst dateert uit 1780, terwijl de melodie ergens tussen 1810 en 1820 ontstond. Het nummer dankt zijn succes niet enkel aan de prachtige en niet mis te verstane tekst, maar ook aan ‘Forty-Eighters’ als Hecker die tegen slavernij en racisme vochten in hun nieuwe vaderland en het nummer tot vrijheidslied verheven in de Amerikaanse Burgeroorlog.

Trotz alledem ontstond in juni 1848, als de kansen van de revolutie al gekeerd waren. Het werd één van de bekendste 1848-liederen, net als het Bürgerlied, dat al in 1845 geschreven werd en hier een prachtige uitvoering met harp krijgt. De tekst van Georg Herweg verwoordt prachtig de idealen van vrijheid, gelijkheid en broederschap. Unser die Welt, trotz alledem is een door percussionist :R*NE: geschreven ode aan de revolutionairen. Deze al bij al vrij korte cd eindigt met het instrumentele Gedankenfreiheit, opnieuw met harp en elektronica.

Dit is niet de meest volledige noch de meest gedocumenteerde cd over dit onderwerp, maar wel een zeer geslaagde. Het geeft ons de kans om een paar duidelijke conclusies te rekken. De opstand van 1848 was niet de eerste uiting van een autoritair nationalisme dat later tot Hitler leidde. Het was een oprecht democratische revolutie. Met het falen van de revolutie kreeg het militaristische Pruisen – een leger met een staat, zoals Mirabeau ooit opmerkte – de overhand en kon het de eenmaking van Duitsland voltooien in een allesbehalve democratische context.

Tenslotte moeten we benadrukken dat de beschuldigingen van rechtsextremisme – die in het neofolk wereldje helaas niet altijd van de lucht zijn – in het geval van Hekate volledig misplaatst waren. Deze cd leert ons veel over de geschiedenis en is een gepaste hommage aan de revolutionairen van 1848.

Andere cd-bronnen:

• Dieter Süverkrüp: 1848. Lieder der deutschen Revolution
• Zupfgeigenhansel: Alle die dies Lied gesungen
• Stimmen der 20.jahrhunderts: Hymnen der Deutschen
• Märche und balladen aus den Freiheitskriegen 1813-1815

www.hekate.info

Xavier Kruth
23/07/2012

ASP & Chamber (l'orchestre de chambre noir): Once In A Lifetime

Je komt niet zo vaak een cd tegen waarvan je bij de eerste noten al weet dat die geniaal zal zijn. Once In A Lifetime is een heruitgave die deel uitmaakt van de reeks ‘verscholen archieven’ van ASP. In 2006 begon ASP een samenwerking met Chamber (l’ochestre de chambre noir) die uitmondde in de Humility-ep – dat één van deze dagen eveneens opnieuw zou moeten verschijnen – en in een gezamenlijke tournee.

De tournee was niet opgevat als een klassieke affiche met een voorprogramma en een hoofdact. De twee groepen zouden samen optreden en afwisselend elkaars nummers interpreteren in nieuwe uitvoeringen. Vooral de ASP-nummers werden grondig herzien in akoestische versies. Van de tournee verscheen een vierdelige cd-box, die ondertussen niet meer beschikbaar is en waarvan je hier de eerste twee cd’s terugvindt.

Een aantal nummers zal je enkel hier vinden in de live-versie, of op de Humility-ep in de studioversie. Once in a lifetime kenden we ook al van de Horror Vacui-compilatie, al vroeg je je af wat dit folknummer daar zo eenzaam en alleen zat te doen. The Paperhearted Ghost is een bewijs van het literaire genie van Alexander Spreng. In onberispelijk metrum en rijmschema ontplooit zich het verhaal van een man die machteloos ten prooi valt aan een manipulatief vrouwwezen. Elke strofe eindigt met ‘My heart made of paper and you’ve been playing with fire’, om dan tot de pointe te komen: ‘Now you know my name as my story’s exposed. Now you know why they call me the paper-hearted ghost’.

Daarnaast krijg je prachtige akoestische versies van klassiekers als Demon Love, Und wir tanzten, Die Ballade von der Erweckung, Sing Child, Ich will brennen… Wie exact de arrangementen gemaakt heeft weet ik niet, maar hij of zij is erin geslaagd om van naar metal neigende gothrock fantastische versies met strijkers en folkgitaren te maken.

Uiteraard worden de nummers van ASP afgewisseld met die van Chamber. Aangezien Chamber van nature in een folk-met-strijkers-bezetting speelt, verschillen de live-versies minder van de oorspronkelijke. Maar toch is dit eveneens de moeite waard, want je krijgt een ware ‘best of live’: A Dead Man’s Song, Torn, The Truth About Snow-White, A Tale Of Real Love, Silence, Toscana, Hometown…

Het is moeilijk te geloven dat de opnames moeilijk verliepen en dat deze cd enkel mits technische ingrepen kon uitkomen, want als je dit hoort denk je echt dat je bij het optreden had willen zijn. Het succesvolle project was voor ASP alleszins de inspiratie om later ‘Zaubererbruder’ op te nemen, een succesvolle dubbel-cd die gebaseerd is op de kinderroman De meester van de zwarte molen, en meer recent de folk-incarnatie ‘ASPs von Zaubererbrudern’ op te zetten om live op te treden.

Opnieuw wordt bewezen dat ASP staat voor kwaliteit, hoge kwaliteit. Het is maar dat Kurt me op het hart gedrukt heeft dat hij nog nóóit een 10 heeft gegeven, want eigenlijk zegt mijn hart: 10/10!

www.aspswelten.de

We blijven van hem houden! The Cure, Rock Werchter, 28/06/2012

Het is voor mij de tweede keer dat ik naar Werchter afzak voor het grootste festival van het land. De eerste keer was in 1995. En raad eens wie er toen op de affiche stond? The Cure natuurlijk! Het optreden was toen geweldig, maar de zo bewierookte ‘sfeer’ van het megafestival beviel me minder. In 2004 kocht ik nog eens een kaartje omdat David Bowie aangekondigd werd, maar ik verkocht het de dag zelf toen deze afzegde. Om maar te zeggen, Schueremans moet met overtuigende namen afkomen vooraleer ik me naar zijn festival begeef.

Aangezien ik toch de volle 85 euro betaald heb om aanwezig te mogen zijn, zorg ik dat ik mooi om half drie aan de inkom sta. Enkel om vast te stellen dat ik nog steeds niet moet hebben van dergelijke massabedoeningen. Het is drie kwartier aanschuiven om binnen te komen. Zelfs de meest luidruchtige festivalgangers, die al zingend, lachend en bier drinkend in de rij aansluiten, zingen op het eind van de rit een toontje lager.

Werchtergangers zijn doorgaans pubers die hun examens achter de rug hebben of ouderen die zich nog eens jong willen voelen. De vrouwen dragen korte (bikini)topjes en reageren uitbundig op alles wat ze zien. De mannen lopen dan weer in ontbloot bovenlijf rond of met een t-shirt waarmee ze opscheppen over hun drink- en bedprestaties. Ze versmaden het evenmin om met een debiele rode hoed rond te lopen die ze gekregen hebben aan de Jupilerstand, dat ondanks de hevige concurrentie met voorsprong de meest irritante festivalstand is op de weide.

Vroeger was het op een optreden van The Cure echt uitkijken naar het publiek. De optocht aan lange zwarte jassen en gecrepeerde haren maakt vandaag helaas geen deel meer uit van de show. Ook ik hoor bij de generatie die vroeger zijn haar hoog opstak. Toen ik als zestienjarige over het straat liep hoorde ik regelmatig opmerkingen als ‘kijk, dat is ene die in The Cure speelt’ of ‘die denkt dat em Robert Smith is’. Ik rouw nog steeds om het verdwijnen van dit kapsel uit het straatbeeld. Maar gaandeweg heb ook ik de haarlak laten varen. Al draag ik wel nog steeds het zwart dat me het beste past.

Kledij en kapsel gingen veel verder dan de idolatrie van één enkele groep of persoon. Heel jong al was ik gefascineerd door diegenen die zich afzetten tegen het afstompend conformisme van onze samenleving. De punkers vond ik best wel cool, maar iets te agressief en sloganesk naar mijn smaak. De zwartzakken – planten werden ze ook wel genoemd – waren zichtbaar meer introvert en bedachtzamer, eigenschappen die ook op mij van toepassing waren. Aan de hand van hun t-shirts wist ik af te leiden dat The Cure hun groep was, en ik vroeg een klasgenoot om me eens wat op cassette op te nemen (in die tijd werd er nog niet gedownload of gebrand).

Toen ik de cassetjes voor het eerst hoorde viel ik achterover. ‘It doesn’t matter if we all die’, was zowaar de eerste zin die door mijn luidsprekers schalde. Nu was ik zelf ook niet de meest vrolijke jonge knaap, maar hier had ik meteen mijn twijfels bij. 'Zo erg is het nu ook weer niet.' Ondertussen – na 10.000 luisterbeurten – zijn dergelijke nummers deel van mijn leven geworden. Ik was ook gecharmeerd door de persoon van Robert Smith, iemand die een alternatieve en nonconformistische filosofie incarneerde zonder te vervallen in het machismo van metallers en punks.

‘I really don’t know what I’m doing here, I really think I should have gone to bed tonight’ is ook een openingszin die kan tellen. Probeert Smith met deze Open(er) het Werchterpubliek een subtiele hint te geven? Wellicht niet, want onmiddellijk erna krijgen we High voorgeschoteld. Met The End Of the World tast hij even het geduld van het publiek af, maar dan ontpopt The Cure zich tot een ware jukebox die de ene hit na de andere speelt: Lovesong, Push, Inbetween Days…

De bezetting van de groep is alweer veranderd sinds het fantastische laatste optreden in ons land, in het Sportpaleis van Antwerpen. Roger O’Donnell mag de groep weer bijtreden op toetsen. Ik heb nooit begrepen waarom deze man tot twee keer toe uit de groep werd gezet, maar het doet vermoeden dat de personeelswissels in The Cure vaker het gevolg zijn van persoonlijke conflicten dan van muzikale criteria. Ook het verdwijnen van Porl Thompson – waarvan u een gedetailleerd relaas vindt in Yves Boones prachtige bespreking van het optreden op Pinkpop – doet dergelijke twijfels rijzen. 

Hij wordt vervangen door Reeves Gabrels, die zijn pluimen onder meer verdiend heeft bij David Bowie. Al had Smith wat mij betreft een slechtere gitarist mogen uitkiezen. Ik heb de indruk dat Gabrels een heel optreden lang probeert te bewijzen dat hij nog veel meer kan dan wat de liedjes van The Cure voorschrijven.

Ondertussen blijft het klassiekers regenen. Just Like Heaven, Pictures Of You, The Walk… Het meest opvallende nummer is wellicht Bananafishbones, uit de meest experimentele plaat van The Cure: The Top. Met nummers uit het nieuwe millennium gaat Smith behoedzaam om. We tellen er maar drie, en vermoeden dat zelfs Smith ondertussen doorheeft dat deze composities niet tot zijn meest glorierijke behoren. Ik denk ook dat de groep twee festivalsets heeft: eentje dat opgebouwd is rond Disintegration, die ze op Pinkpop gespeeld hebben, en eentje rond Wish, die we hier te horen krijgen. Hoewel alle memorabele Cure-platen aan bod kwamen, komt Wish duidelijk het meest uit de verf. End mag dan ook de set afsluiten. Smith lijkt bloedserieus als hij het publiek ‘please stop loving me’ toezingt.

Het heeft geen enkel effect. Wij blijven van hem houden! Aan het begin van de bisnummers prevelt Smith zelfs iets in de microfoon. Hoogst ongewoon voor een man die een heel optreden lang enkel naar de grond of de hemel heeft zitten staren en de interactie met het publiek doorgaans tot een ‘thanks’ aan het einde van elk nummer beperkt houdt. Hoe dan ook gaat het publiek volledig uit de bol tijdens Friday I’m In Love en Boys Don’t Cry. Het had van mij nog veel langer mogen duren, maar ik ben blij dat ik erbij ben geweest. Terwijl de echte Werchtergangers nog drie dagen en vier nachten voor de boeg hebben vooraleer ze vuil en uitgeput naar huis kunnen, maak ik me naarstig uit de voeten.

SETLIST: Tape / Open / High / The End of the World / Lovesong / Push / Inbetween Days / Doing the Unstuck / Just Like Heaven / From the Edge of the Deep Green Sea / Pictures of You / Lullaby / The Walk / Bananafishbones / Play for Today / A Forest / Primary / Shake Dog Shake / The Hungry Ghost / Wrong Number / One Hundred Years / End

BIS: Friday I'm In Love / Boys Don't Cry

ASP: Eisige Wirklichkeit

13 nummers. Zoveel staan er op de nieuwe single van ASP. Goed voor 74 minuten muziek. Dat men dit nog een ‘single’ durft noemen! Ik herinner me dat het ooit een zaak van staatsbelang was in Nederland om te weten of er vier dan wel vijf nummers op een single mochten staan.

Dat we de laatste cd van ASP – Fremd, het eerste volume van de nieuwe Fremder-Zyklus – heel goed vonden, had u als trouwe lezer van Dark Entries natuurlijk al gelezen. Asp had er het lumineuze idee op nagehouden om zijn fans te consulteren over wat de volgende single uit dit werk mocht zijn. Een mooi voorbeeld van interactie met het publiek, en tegelijkertijd een goede maner om zich te verzekeren dat al deze betrokken mensen uw werk ook zullen kopen.

Zelf vond ik de uitkomst van de online raadpleging erg voor de hand liggend. Het werd het nummer met het hoogste dansvloerpotentieel: Eisige Wirklichkeit. Zoals gebruikelijk bij een single krijg je verschillende versies van het nummer te horen. 4 in totaal. Ook Rücken an Rücken krijgt dezelfde behandeling toegemeten, wat doet vermoeden dat de groep dit als de andere grote kanshebber voor de single beschouwde. Niet onterecht: Eisige Wirklichkeit kreeg 436 stemmen, Rücken an Rücken 281 en FremdkörPerson, erstens – dat op deze cd slechts twee keer voorkomt – 181 stemmen.

En toch zijn de versies gevarieerd genoeg om niet te vervelen. We vermelden hier even de Horror-score version van Eisige Wirklichkeit en de Stripped down piano version van Rücken an Rücken om ons punt te maken. Het enige nummer dat niet op Fremd staat is Bald Anders, Nun anders version, dat een andere versie is van het nummer van Ougenweide dat ASP al op hun vorige single Wechselbalg ten gehore brachten.

De laatste vijf nummers bestaan uit live-versies van niet minder dan de helft van de laatste cd. Alsof dat niet genoeg is bestaat er een gelimiteerde editie met een dvd van het optreden van ASP op het M’era Luna Festival 2011, waarvan u hieronder een extract ziet. De logica gebiedt dat je eerst de full-cd aankoopt, en eigenlijk alle officiële cd’s van ASP, en dan pas dit schijfje. Zo hoort het ook. Eens u die allen hebt is deze single – die er eigenlijk geen is – een essentiële aankoop.

www.aspswelten.de

Hekate: Die Welt der dunklen Gärten

Met deze pracht-cd begeeft Hekate zich in één klap bij de belangrijkste groepen in de neofolk. En één van de meest volgroeide acts ook, want op deze cd vind je een grote variatie van alles wat het genre te bieden heeft: van folk tot neoklassiek, van striemende percussie tot elektronische klanktapijten.

Hekate trok mijn aandacht omdat ze ooit een plaat uitbrachten met nummers uit de Duitse revolutie van 1848: ‘Hambach 1848’. Helaas ging dat ook gepaard met een paar foute verdenkingen aan het adres van de groep. Nu ken ik dit repertoire ook in de uitvoeringen van uitgesproken linkse folkartiesten als Zupfgeigenhanzel, Dieter Süverkrüp of Walter Mossmann, en mijn mening is dat deze nummers meer een uitgesproken democratische geest uitstralen dan enige drang naar totalitarisme. (Deze liederen voeden eerder de interpretatie dat de mislukking van de democratische revolutie van 1848 de deur heeft opengezet voor een Duitse eenmaking onder aanvoering van het autoritaire Pruisen, het leger dat destijds ook een land had.)

U hebt begrepen dat een groep die dergelijke onderwerpen aansnijdt mijn interesse wekt. En op deze cd vind ik nog veel meer dat mijn interesse wekt. De cd zit vol literaire citaten: Lord Byron, Anaïs Nin, Joseph von Eichendorff... En ze citeren liever Kant dan Nietsche, wat voor een neofolk-groep ook verfrissend is. Ze doen het bovendien in verschillende talen. Op deze cd hoor je Duits, Engels en Frans en Latijn.

Muzikaal is het eveneens erg veelzijdig. Uiteraard krijgen we gitaar, zwevende synths, percussie en afwisselende zang van Axel Menz en Suzanne Grosche. Maar Hekate heeft zijn best gedaan om nog een tikkeltje meer te doen: koorgezang, orkestraties, oosterse en middeleeuwse instrumenten. Zo is ‘Die dunkle Wolke’ een prachtige herwerking van een traditioneel middeleeuws lied. Het titelnummer is een heel erg mooie ballade. ‘Per Aspera ad Astra’ is vernoemd naar het schilderij van Karl Wilhelm Diefenbach dat de cover siert. En op afsluiter ‘House of God’ kan je de invloeden van Dead Can Dance gewoon niet ontlopen.

Kortom, met Die Welt Der Dunklen Gärten heeft Hekate een klassewerk afgeleverd, hun beste werk ooit. Twintig jaar doorzetten heeft onmiskenbaar zijn vruchten afgeleverd.

De website van Hekate