Parkveld feest met optredens van mij en De kinderen van moeder aarde

Waarde vrienden en vriendinnen,

Dit weekend - op 20 en 21 juli - gaan de zomerdagen op het parkveld door. Het parkveld is een stukje groen in Heverlee waar de stad Leuven woon- en industriegebied van wil maken. Om dit te verhinderen heeft een groep mensen zich het recht toegeëigend om het land te bewerken en er allerhande activiteiten te organiseren. Tijdens het volgende weekend kan je twee dagen lang op de akker te werken, aan debatten deelnemen, bomen beklimmen, veganistisch eten en zelfs overnachten. En 's avonds zitten we allemaal gezellig rond het kampvuur en voorzien we een streepje muziek.

En hier komt het natuurlijk. Op zaterdagavond zal ik er optreden, eerst solo en dan als gitarist van De kinderen van moeder aarde, een groepje dat bestaat uit Rupsie Rups en Hertje van Siberië, twee van de mensen die erg actief zijn op het parkveld. (En voor de liefhebbers: er zijn linken tussen deze groep en Dead Man's Hill, Experiments In Darkness, The Earth King en nog vele andere projecten.)

Meer info over het parkveld en de zomerdagen (met programma).

Het parkveld bevindt zich achter de schaatsbaan in Heverlee: Ondernemingenweg 1, 3001 Heverlee. Als je voor de schaatsbaan staat wandel je langs de rechterkant door en kom je er. Wie met het openbaar vervoer wil komen neemt bus 4 of 5 en stapt af aan de halte 'Heverlee Schaatsbaan'.

Meer info over De kinderen van moeder aarde vind je op Soundcloud en facebook.

Meer info over mezelve.

En kom, een interview met Bart Piette alias Rupsie Rups dat ik voor Dark Entries afgenomen heb.

Caprice: Girdenwodan, Part 2

Caprice werd bekend omwille van hun prachtige neoklassieke bewerkingen van Tolkien-gedichten in de ‘Elvenmusic’-trilogie. De cd’s kwamen uit op het Franse sprookjeslabel Prikosnovénie, en bevatten alles wat dit label zo begerenswaardig maakt: prachtige composities, tal van verwijzingen naar natuur en bovennatuurlijke verschijnselen, de hemelse etherische stem van Inna Brejestovskaya en een algemene fantasierijke atmosfeer.

 

Het dertienkoppige ensemble rond componist Anton Brejetovski is al aan zijn twaalfde cd toe, en het tweede en laatste luik van de Girdenwodan-cyclus. De muzikanten zijn afkomstig uit prestigieuze instellingen als het Russisch Nationaal Orkest, het Bolshoi Theater, het Alexandrov Folk Ensemble… De Girdenwodan refereert naar een dans uit de sprookjeswereld. Met dit tweeluik sluiten ze terug aan bij de cd’s die feeërische onderwerpen aansneden, na op ‘Masquerade’ het werk van antistalinistische dichters vertoond te hebben.

 

De teksten zijn deze keer gebaseerd op Angelsaksische romantische dichters als Robert Burns, Robert Lewis Stevenson, Felicia Dorothea Hemans, Oscar Wilde en Lord Byron. Deze dichters kwamen al eerder aan bod op 'Sister Simplicity' uit 2004. Hier en daar werd een tekst lichtje aangepast door Brejetovski.

 

Het album vangt aan met een paukenslag en new age-achtige fluiten en synths. Dan vallen de strijkers in, de oboe, de harp, de klingende percussie… en zo ontluikt het geluid dat we van Caprice gewoon zijn. Het eerste nummer is gebaseerd op een eerder Poperiaanse bedenking van John Lennon: I believe in everything, until it’s disproved. ‘Dingly Bell’ zit wel volledig in de sprookjeswereld en vanaf ‘Again’ zit je met je hoofd in de wolken om niet meer neer te dalen tot het einde van de cd.

De composities zijn opgewekt en up-tempo. Ze bevatten vaak ongebruikelijke ritmes als 5/4 en 7/4. Caprice heeft meer dan twee jaar gewerkt aan deze cd, meer dan aan welke vorige cd ook. En het valt eraan te horen. De composities, de sfeer, de zang, de magie… alles werkt naar het ultieme doel toe: je naar hogere sferen toe leiden waar de verbeelding wel degelijk aan de macht is.

 

Deze cd is typische Caprice, wat het sowieso al heel erg de moeite waard maakt. Maar het is misschien zelfs iets beter dan de gemiddelde Caprice-cd, en dat maakt het voor liefhebbers van neoklassieke fantasie echt een aanbeveling. Zowel Caprice als Prikosnovénie hebben weer een schot in de roos gescoord met deze uitstekende uitgave.

Caprice op Prikosnovénie

Caprice op facebook

Marcel Vanthilt staat nog steeds scherp

We hoeven het op deze pagina waarschijnlijk niet te zeggen, maar vooraleer hij een bekende televisiepresentator werd, schreef Marcel Vanthilt Vlaamse muziekgeschiedenis met Arbeid Adelt!. Samen met zijn companen Luc Van Acker en David Salomon stond deze groep garant voor absurde en komische elektronische new wave, en voor titels als 'De dag dat het zonlicht niet meer scheen' (ook de titel van een uitvoerig boek over gothic door Dark Entries-redacteur Kurt Ingels), 'Ik sta scherp', 'Lekker Westers', 'Death Disco' en 'Stroom'. Dat er van dit verleden toch wat is blijven hangen bij Vanthilt bewijst hij met de nieuwe Marcel Vanthilt-EP, die u op vinyl of digitaal kan verkrijgen via Starman Records. De clip die Vanthilt maakte voor het hoofdnummer 'Paracetamol' is alvast zo hilarisch dat we u deze niet willen ontzeggen. Er mag al eens gelachen worden, zelfs op een gothic site!

Download hier de Marcel Vanthilt-EP

Sombras. Spanish post-punk and dark pop 1981-1986

Heerlijk! Een verzameling Spaanse wave en post-punk uit de eerste helft van de jaren 80. Om eerlijk te zijn kende ik nog geen enkele groep die op één van deze twee overladen cd’s prijkt, maar het werd tijd om me er in te verdiepen. En gelukkig krijg ik behalve de cd’s ook een boekje met omstandige uitleg bij de scene en haar historische kaders.

 

Spanje was in 1980 nog een prille en onstabiele democratie, herstellende van de Franco-dictatuur die tot 1975 geduurd heeft. Koning Juan Carlos, door Franco aangeduid en klaargestoomd als opvolger, heeft de eerste voorzichtige stappen richting constitutionele monarchie en democratie gezet, die misschien zelfs meer een gevolg zijn van een samenloop van omstandigheden dan van een vooraf opgemaakt plan van de vorst.

 

Spanje worstelde toen met heel wat problemen: economische crisis, torenhoge werkloosheid (even hoog als nu, na de financiële crisis van 2008), torenhoge criminaliteit, terrorisme… In 1981 werd er nog een poging tot staatsgreep gepleegd door militairen die terug een junta wilden vormen. Het kordate optreden van koning Juan Carlos, die in militair uniform een televisietoespraak gaf waarin hij de coup veroordeelde en de democratie verdedigde, deed de staatsgreep mislukken en leverde de koning - die tot dan nog het imago droeg van marionet van Franco - een grote populariteit.

 

Na de dood van Franco ontstond in Madrid de ‘Movida Madrileña’, een sociale en culturele beweging van jongeren die de toegenomen vrijheid aanwendden om te experimenteren met kunst, film, strips, literatuur en vooral drugs. (Movida refereert naar ‘hacer una movida’, het zich buiten de hoofdstad bevoorraden met drugs.) De beweging verspreidde zich buiten Madrid ook naar Barcelona, Bilbao en Vigo en heeft als bekendste exponent de Filmmaker Pedro Almodóvar. Ook punk en new wave worden algemeen tot de Movida gerekend, al beschouwt Jesús Rodríguez Lenin - één van de drie auteurs die een tekst bijdragen aan het boekje - de groepen op deze cd net als een breuk met de Movida, of als een meer artistiek, muzikaal en intellectueel vervolg op de Movida. Een beetje zoals Mick Mercer de gothic als een meer artistieke variant op de punk beschouwt.

 

Lenin gaat in zijn bijdrage ook in op een aantal hoofdpersonages uit de scene. Eduardo Benavente is veruit de belangrijkste figuur, die het startschot gaf met een aantal nummers van de op sterven staande groep Alaska y los Pegamoides en daarna de groepen Parálisis Permanente en Los Seres Vacíos leidde. Hij producete ook groepen als Cámara en stond mee aan de wieg van het label Tres Cipreses, dat ruigere groepen als La Fundación en Desechables (hun heroïneverslaafde gitarist werd neergeschoten toen hij een juwelierszaak probeerde te overvallen) uitbracht. Benavente stierf in een auto-ongeluk in 1983 en werd zo de martelaar van de beweging.

 

Een andere hoofdrolspeler is Servando Carballar Heymann die naast zijn prominente bijdrage aan groepen als El Aviador Dro y sus Obreros Especializados, Los Iniciados en Lunes de Hierro ook de baas was van het DRO-label dat de thuishaven werd van de meest interessante groepen uit deze periode, waaronder het avantgardistische Cabinete Caligere.

 

De linken tussen de verschillende groepen worden uitvoerig uit de doeken gedaan. De Madrileense scene is duidelijk het best vertegenwoordigd op de cd, maar er is ook aandacht voor de groepen uit Barcelona en Baskenland. In tegenstelling tot Madrid waren deze scenes erg gepolitiseerd, mogelijk om historische redenen. Zowel Catalonië als Baskenland waren haarden van verzet tegen de dictatuur van Franco. Franco op zijn beurt onderdrukte de Catalaanse en Baskische taal en cultuur om één enkele Spaanse identiteit te bevorderen.

 

Uit Barcelona krijgen we nummers van Donación Angeli, Ultratruita, Dios, New Buildings (uiteraard een verwijzing naar Einstürzende Neubauten) en het zeer interessante Claustrofobia, dat ook originele Spaanse, Arabische en Latijns-Amerikaanse elementen in hun muziek verwerkten. Baskenland had dan weer een fenomeen als ‘Rock Radical Vasco’, oftewel Radicale Baskische Rock. Deze is vertegenwoordigd door groepen als Jugos de Otros, Nueva Religión of Agrimensor K (een verwijzing naar Franz Kafka). De cd bevat daarenboven stukken van relevante groepen uit andere Spaanse regio’s.

 

Deze dubbel-cd verzamelt niet minder dan 42 Spaanse groepen die beïnvloed waren door The Cure, Xmal Deutschland, Fehlfarben, The Jesus And Mary Chain, Killing Joke en vul zelf maar aan. De muziek is volledig in het Spaans, Baskisch of Catalaans. De compilatie weet het juiste midden te vinden tussen variatie en coherentie. De nummers zijn gelijklopend genoeg om één geheel te vormen - met de nadruk op gitaargerichte new wave - maar ook verscheiden genoeg om niet te vervelen.

 

De cd’s bieden punky nummers tot en met voorzichtige synthpop, over funky ritmes, melancholische new wave en meer experimentele groepen. Moeilijke songstructuren hoef je hier niet te zoeken, wel jeugdig enthousiasme, opwinding, rebellie, existentiële twijfels en artistiek streven. Sombras biedt een evenwichtige verzameling die een goede en vrij uitgebreide inleiding geeft op het fenomeen van de Spaanse new wave. Wie alles kent van Britse, Duitse en Belgische wave en op zoek is naar meer zal hier een belangrijke inspiratiebron vinden.

Meer info op Munster Records

Nieuwe compilatie van ASP op komst

ASP is sinds jaar en dag één van de belangrijkste Duitse gothic groepen. Veel van dat succes hebben ze te danken aan de cyclus van de 'Schwarze Schmetterling' (zwarte vlinder), een prachtig concept dat over vijf CD's uitgespreid wordt en waarin het hoofdpersonage Asp, die het beste voorheeft met de wereld maar afgezonderd leeft in een donkere toren, het opneemt tegen de zwarte vlinder, die het (zelf)destructieve in de mens gestalte geeft. Of Asp en de zwarte vlinder twee te onderscheiden personages zijn dan wel twee aspecten van één persoon wordt nooit volledig duidelijk gemaakt.

 

De compilatie 'Horror Vacui' uit 2008 verzamelde het beste uit die cyclus en betekende de definitieve doorbraak van de groep. Maar sindsdien is er veel gebeurd: de prachtige dubbel-CD 'Zaubererbruder', gebaseerd op het kinderverhaal 'De meester van de zwarte molen' (Krabat) en de nieuwe 'Fremd'-cyclus, waarin ondertussen al drie CD's verschenen zijn. Bovendien is 'Horror Vacui' al lang uitverkocht (en als u het mij vraagt is dat een bewuste strategie van Trisol om dergelijke compilaties slechts in een beperkte oplage op de markt te brengen). Dus werd het tijd voor een nieuw overzicht, en die zal 'Per Aspera Ad Aspera' heten.

 

Alexander Spreng (Asp) ging op zijn website in op de strategie van groepen om op compilaties één of twee onuitgegeven nummers te plaatsen om ook de die-hard fans tot het kopen van de CD aan te zetten, en erkent de dubbelzinnigheid hiervan. Daarom doet ASP er weer een schepje bovenop. Er komt een standaard dubbel-CD-versie die in de winkel verkrijgbaar zal zijn en de beste nummers in hun originele versie zal verzamelen, en er komt een exclusieve versie van drie CD's met een hoop bonusmateriaal die enkel via de website van ASP verkrijgbaar zal zijn. Hoe dan ook blijft het wachten tot oktober vooraleer u de CD zal kunnen bemachtigen.

ASP

Mantus: Portrait aus Wut und Trauer

Ik heb mijn lof voor de vorige twee cd’s van Mantus niet onder stoelen of banken gestoken. De ‘Sünder-ep’ - die eigenlijk een volwaardige cd is - en ‘Wölfe’ waren allebei fantastische platen die tot het beste behoren dat de groep gemaakt heeft. Het spreekt dan ook voor zich dat ik uitkeek naar nieuw werk van het Duitse zwartromantische duo. Het is zowaar een dubbelaar geworden. Mantus levert inderdaad geen half werk af, zoals gewoonlijk.

De eerste cd is de eigenlijke nieuwe plaat: ‘Portrait aus Wut und Trauer’. Zoals de titel aanduidt gaat het hier om een cd die de minder aangename gevoelens in het leven behandelt. Meesterbrein Martin Chindler en zangeres Chiara Amberia - een recente aanwinst die Schindlers zuslief Thalia verving nadat die het in 2012 voor bekeken hield - wisselen elkaar aan de zang af. Zoals gewoonlijk.

Daaronder heeft Martin Schindler composities opgemaakt waarin hij alle instrumenten voor zijn rekening neemt om bombastische, symfonische goth-metal op hoog niveau te spelen. De gitaren bespelen het hele spectrum van zware riffs, melodisch getokkel tot schitterende solo’s. Maar Schindler toont dat hij ook piano, synth en drums op een uitmuntend niveau beheerst. Verder krijg je ook gevarieerde geluiden van fluit, strijkers, blazers, orgel en diverse andere instrumenten. Met zo’n talent kun je heel wat muzikanten jaloers maken. Inderdaad, zoals gewoonlijk.

De teksten van Schindler zijn pikdonker en behandelen behalve woed en treurnis ook nog vrolijke onderwerpen als neuroses, kwalen, pijn, haat en dood. Hij verwijst tussendoor naar Nietsche en Fritz Zorn en ontpopt zich tot een echte misantroop: ‘Ja, ich hasse alle Meschen und ich hasse diese Welt’. Nogmaals: zoals gewoonlijk.

‘Portrait aus Wut und Trauer’ is bijgevolg een ‘gewoonlijke’ cd voor Mantus. Hij is minder vernieuwend dan voorganger ‘Wölfe’, maar heeft verder hetzelfde niveau. Een hoog niveau, dat spreekt voor zich. En dus is het - zoals gewoonlijk - een uitstekende plaat.

Het tweede schijfje is een bonus-cd, maar wat voor één! ‘Grenzland. Ein lyrische Hörstück in 12 Teilen’ stamt uit 2008, een periode waarin Mantus geen cd’s uitgebracht heeft. Het bewijst dat Schindler tussen 2006 en 2009 niet enkel met zijn duimen heeft zitten draaien (ok, hij heeft in die periode ook twee Black Heaven cd’s uitgebracht). Mij verwondert het dat dit nu pas uitkomt, want het is bijzonder goed.

En neen, deze keer niet ‘zoals gewoonlijk’. ‘Grenzland’ breekt met de tradities van Mantus. Schindler waagt zich op het pad van de Neue Deutsche Todeskunst, met iets dat het midden houdt tussen de vroege Goethes Erben en Endraum. De gitaren zijn tot het minimum herleid terwijl synths en toetsen de hoofdmoot innemen en Schindler zijn poëtische teksten in langzame spreekzang voordraagt.

Enige constante met de rest van het oeuvre van Mantus is de zwartgallige sfeer. ‘Het volgende werk berust op de overtuiging dat de ervaring van extreme eenzaamheid één der fundamenteelste en hoogste bezigheden van het menselijk bestaan voorstelt’, waarschuwt het cd-boekje al. En zo klinkt het ook. Getormenteerd, neerslachtig, depressief…

Ik moet zeggen dat ‘Grenzland’ al meer opgestaan heeft dan ‘Portrait aus Wut und Trauer’, misschien omdat dit een totale verassing is. En één totale verrassing plus één erg goede cd zoals we het van Mantus gewoon zijn maakt dat ik niet anders kan dan u aanbevelen om deze nieuweling van de groep binnen te halen en te omarmen.

Mantus