Ik heb mijn lof voor de vorige twee cd’s van Mantus niet onder stoelen of banken gestoken. De ‘Sünder-ep’ - die eigenlijk een volwaardige cd is - en ‘Wölfe’ waren allebei fantastische platen die tot het beste behoren dat de groep gemaakt heeft. Het spreekt dan ook voor zich dat ik uitkeek naar nieuw werk van het Duitse zwartromantische duo. Het is zowaar een dubbelaar geworden. Mantus levert inderdaad geen half werk af, zoals gewoonlijk.
De eerste cd is de eigenlijke nieuwe plaat: ‘Portrait aus Wut und Trauer’. Zoals de titel aanduidt gaat het hier om een cd die de minder aangename gevoelens in het leven behandelt. Meesterbrein Martin Chindler en zangeres Chiara Amberia - een recente aanwinst die Schindlers zuslief Thalia verving nadat die het in 2012 voor bekeken hield - wisselen elkaar aan de zang af. Zoals gewoonlijk.
Daaronder heeft Martin Schindler composities opgemaakt waarin hij alle instrumenten voor zijn rekening neemt om bombastische, symfonische goth-metal op hoog niveau te spelen. De gitaren bespelen het hele spectrum van zware riffs, melodisch getokkel tot schitterende solo’s. Maar Schindler toont dat hij ook piano, synth en drums op een uitmuntend niveau beheerst. Verder krijg je ook gevarieerde geluiden van fluit, strijkers, blazers, orgel en diverse andere instrumenten. Met zo’n talent kun je heel wat muzikanten jaloers maken. Inderdaad, zoals gewoonlijk.
De teksten van Schindler zijn pikdonker en behandelen behalve woed en treurnis ook nog vrolijke onderwerpen als neuroses, kwalen, pijn, haat en dood. Hij verwijst tussendoor naar Nietsche en Fritz Zorn en ontpopt zich tot een echte misantroop: ‘Ja, ich hasse alle Meschen und ich hasse diese Welt’. Nogmaals: zoals gewoonlijk.
‘Portrait aus Wut und Trauer’ is bijgevolg een ‘gewoonlijke’ cd voor Mantus. Hij is minder vernieuwend dan voorganger ‘Wölfe’, maar heeft verder hetzelfde niveau. Een hoog niveau, dat spreekt voor zich. En dus is het - zoals gewoonlijk - een uitstekende plaat.
Het tweede schijfje is een bonus-cd, maar wat voor één! ‘Grenzland. Ein lyrische Hörstück in 12 Teilen’ stamt uit 2008, een periode waarin Mantus geen cd’s uitgebracht heeft. Het bewijst dat Schindler tussen 2006 en 2009 niet enkel met zijn duimen heeft zitten draaien (ok, hij heeft in die periode ook twee Black Heaven cd’s uitgebracht). Mij verwondert het dat dit nu pas uitkomt, want het is bijzonder goed.
En neen, deze keer niet ‘zoals gewoonlijk’. ‘Grenzland’ breekt met de tradities van Mantus. Schindler waagt zich op het pad van de Neue Deutsche Todeskunst, met iets dat het midden houdt tussen de vroege Goethes Erben en Endraum. De gitaren zijn tot het minimum herleid terwijl synths en toetsen de hoofdmoot innemen en Schindler zijn poëtische teksten in langzame spreekzang voordraagt.
Enige constante met de rest van het oeuvre van Mantus is de zwartgallige sfeer. ‘Het volgende werk berust op de overtuiging dat de ervaring van extreme eenzaamheid één der fundamenteelste en hoogste bezigheden van het menselijk bestaan voorstelt’, waarschuwt het cd-boekje al. En zo klinkt het ook. Getormenteerd, neerslachtig, depressief…
Ik moet zeggen dat ‘Grenzland’ al meer opgestaan heeft dan ‘Portrait aus Wut und Trauer’, misschien omdat dit een totale verassing is. En één totale verrassing plus één erg goede cd zoals we het van Mantus gewoon zijn maakt dat ik niet anders kan dan u aanbevelen om deze nieuweling van de groep binnen te halen en te omarmen.
Mantus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten