Fredwitrave selecteert zijn favoriete Neil Young-nummers en geeft tekst en uitleg.
- Tell Me Why (After the Goldrush – 1970). Openingsnummer van After The Gold Rush – samen met Harvest dè klassieker van Neil Young. In mijn ogen het perfecte openingsnummer – die simpele 4 nootjes als intro. Perfect.
- Heart of Gold (Harvest – 1972). Genoegzaam bekend. Zeer mooie intro – zeker ook omwille van het ritme van de eerste akkoorden. De intro balanceert wat tussen rock en folk in. De samenzang op het einde van het nummer vind ik geniaal. Track van die tweede Young klassieker: Harvest.
- Out on the Weekend (Harvest). Rustig nummerke, met typische bas/drum combinatie. Je hoort duidelijk elke noot van de bas. Geen uitsteker, maar zeker niet slecht.
- Mr. Soul (Unplugged – 1993). Een van mijn absolute favorieten – alleszins in deze versie. Dit nummer verscheen oorspronkelijk op de cd ‘Buffalo Springfield Again’ (Buffalo Springfield – 1967). Young probeerde in die tijd, als lid van deze groep, vooral Mick Jagger vocaal te imiteren. Deze versie is harder/elektrisch.
Er bestaat nog een derde, electronische, versie van dit nummer op ‘Trans’ (1982). ‘Trans’ zorgde voor veel ophef bij de Young-fans, aangezien Neil op deze cd met electronica aan de slag ging. Een – volgens velen – niet zo geslaagd experiment. - World on a String (Unplugged). Oorspronkelijk op ‘Tonight’s the Night (1975). Opnieuw een donker akoestisch nummer – the way I like them. Hangt voor mij ontegensprekelijk samen met Mr. Soul.
- Transformer Man (Unplugged). Zo ongeveer de titeltrack van ‘Trans’ (1982), waarop het in een heel andere – elektronische – versie verscheen. Controverse. Dat hoor je ook aan de eerste, lauwe reactie van het publiek tijdens ‘Unplugged’. Deze akoestische versie vind ik dan ook veel mooier dan het origineel.
- Unknown Legend (Unplugged). Een jaar voordien verschenen op ‘Harvest Moon’ (1992). Beide versies zijn vergelijkbaar.
- Till the Morning Comes (After the Goldrush). Leuk en kort tussendoortje. Lijkt een niemendalletje, maar over de opbouw is goed nagedacht, lijkt me. Hoe de instrumenten invallen, bas, drum. Simpel maar geniaal. Ook de samenzang op het einde mag er wezen.
- A Man Needs a Maid (Harvest). Niet meteen mijn absolute favoriet, maar moest er toch bij. Breed georchestreerd en toch typisch Neil Young. Bij dit nummer hebben een aantal hedendaagse groepen (waarvan me de naam momenteel ontglipt) de mosterd gehaald.
- Old Man (Harvest). Zeer klassieke Young, iet of wat ‘country’. Mooie samenzang. Een favoriet.
- Comes a Time (Comes a Time – 1978). Nog een van mijn absolute favorieten. Zeer country. Mooie samenzang, leuke vioolriedeltjes, sobere tekst. Mooi slot. Meezingbaar.
- Birds (After the Goldrush). Wat moet ik hiervan zeggen? Young aan de piano. Typische samenzang. Melancholisch en simpel.
- Harvest Moon (Harvest Moon – 1992). Vlak voor ‘Unplugged’ kwam deze akoustische Young uit. Schitterend nummer, simpel maar geniaal gitaarrifje/intro. Daarna wordt het wat voller met geweldige achtergrondzang. Hiervan droom je weg. Het gekke bij dit nummer – en vele andere nummers van Neil Young – is dat het vaak zo cliché klinkt en toch ook zeer goed en origineel. Hij steelt volgens mij gewoon zeer goed van minder bekende coutrymuzikanten en geeft er dan z’n eigen draai aan. Hoe hij hier ‘on this harvest moon’ zingt: zo sappig, zo melig, zo geweldig met die slide erbij. Tijdloos.
- Helpless (Déjà Vu – 1970). In deze periode leek het wel of Young zowat wekelijks een cd uitbracht. Hier als onderdeel van het legendarische Crosby, Stills, Nash & Young. Stephen Stills speelde al samen met Young bij Buffalo Springfield en schreef de classic ‘For What It’s Worth’, later nog bekender geworden door de sample in ‘He got Game’ van Public Enemy.
- Only Love Can Break Your Heart (After the Goldrush). No comments on this one.
- Alabama (Harvest). Zoals je misschien al merkt hou ik het meest van Neil Young ‘de folky’. Geef mij maar akoestisch. Neil de rocker mag er zijn, maar geniet niet mijn voorkeur. Om dit lijstje af te sluiten volgen toch nog twee iet of wat meer rock getinte nummers. Alabama is nummer één. Zeer mooie opbouw naar het refrein, me dunkt.
- The Needle and the Damage Done (Harvest). Verscheen voor het eerst op Harvest, maar werd minstens even bekend als single van ‘Unplugged’. Voor zover ik weet is van dit nummer nooit een studio-opname verschenen. De versie op Unplugged is iets dynamischer, maar ik heb toch voor dit origineel uit 1972 gekozen. Geniaal gitaarstukje. Kort nummer, zonder echt refrein. Een echte classic, ondanks zijn simpele songstructuur. Dit bewijst nog maar eens: muziek is niet logisch.
- Words (Harvest). Tot slot een tweede rocker. Typisch Young, met een zeer simpele, maar uitgesponnen gitaarsolo. Ook leuk: de ritme veranderingen. Drievierde, viervierde, … Ik ben de draad kwijt. Maar: klinkt goed en dat telt.
(Gastbijdrage van Fredwitrave)
