We herhalen het bij elke nieuwe uitgave van Diary of Dreams: hun cd’s zijn in principe inwisselbaar en steeds van zeer hoge kwaliteit. U kunt - zoals ik - al hun cd’s verzamelen, en u doet daarmee een goede zaak, maar u kan zich ook beperken tot een paar uitgaven die toch altijd weer typisch als Diary of Dreams klinken. Deze ‘Hell in Eden’ is daarbij zeker aanbevelenswaardig.
‘Hell in Eden’ lijkt op het eerste zicht meer van hetzelfde, maar wij zouden Dark Entries niet zijn indien we ons zouden beperken tot ‘op et eerste zicht’. Want ‘Hell in Eden’ is ook een ingenieus conceptalbum geworden. Al is Diary of Dreams ook hier niet aan zijn proefstuk toe, denk maar aan vorige conceptplaten als ‘Nigredo’, ‘Nekrolog 43’ en ‘Ego-X’.
‘Eden is not a place, Eden is a machine’, zo lezen we als proloog in het cd-boekje. De machine werd in lang vervlogen tijden gebouwd uit hout en ijzer, en ze stuurt al de hele geschiedenis de dromen aan van mensen. Aanvankelijk werkte alles goed en zorgde Eden voor mooie dromen en rustige nachten. Maar dit is Diary of Dreams. En dit is een wereld die verre van volmaakt is…
Er was immers ook wisselwerking. De gedachten, ziektes en perversies van de mensen gingen ook terug naar Eden en zo kwam sleet op de machine. Dromen werden donkerder, er ontstonden nachtmerries… Erger nog, dromen werden verward en gingen soms naar de verkeerde bestemmeling. Zo kon een kind een droom hebben die eigenlijk voor een volwassene bedoeld was.
En zo ging de mensheid zijn ondergang tegemoet, want de schaduwen namen steeds meer van de machine over. Al is er wel een groep dappere strijders die dit trachten te verhinderen: de wachters van het licht. Zij willen de duisternis terug uit de machine halen, zodat een nieuw tijdperk met mooiere dromen kan aanvangen.
Dat is voorwaar een heel mooi concept. Typisch Diary of Dreams. Dat de machine Eden heet is niet toevallig. Uiteraard speelt Adrian Hates met de gedachte dat Eden niet echt bestaat en slechts een droom is. Bovendien verwijst Hates naar de boodschappen van religies die niet altijd juist geïnterpreteerd worden, alsof ook zij zich in hun communicatie vergissen.
Muzikaal is het allemaal weer van de bovenste plank. Donkere bombast, soms erg dansbaar, maar met momenten ook licht en melancholisch, zoals op het Duitstalige ‘hell in Eden’ (een mooie woordspeling, want ‘Hell’ betekent in het Duits natuurlijk ‘hel verlicht’) of al helemaal op het met strijkers ondersteunde ‘hiding rivers’, dat een absoluut hoogtepunt is. De klassieke variatie is er weer helemaal, en zelfs binnen één en hetzelfde nummer wil Adrian Hates vaak verschillende sferen opzoeken.
Het valt trouwens op dat Adrian Hates hier weer alles zelf gecomponeerd en gespeeld heeft, op drums en gitaren na. Dat is verwonderlijk , want in het verleden wou hij benadrukken dat Diary of Dreams een groep was die verder dan zijn persoon rijkt. Het vertrek van Gaun:A zal hier veel mee te maken hebben. De gitarist met de hanekam was al jaren de rechterhand van Hates, maar vond dat hij zich meer moest concentreren op zijn visuele kunst.
Hij wordt fel gemist, en Adrian Hates laat geen gelegenheid onbenut om te benadrukken dat Gaun:A terug welkom is in de groep. Toch is deze plaat een klassewerk, en in zekere zin het bewijs dat Diary of Dreams toch voornamelijk het werk is van Diary of Dreams.
En toch moet er een kritische bemerking zijn. Zoals bij eerdere conceptplaten van Diary of Dreams is het ook hier moeilijk om het verhaal uit de teksten af te leiden. We lezen mooie teksten met referenties naar dromen, duisternis en licht, maar niet het verhaal dat we zonet uiteengezet hebben. Dat neemt uiteraard niet weg dat dit alweer een uitstekende Diary of Dreams plaat is, inwisselbaar met anderen, en zoals steeds van hoge kwaliteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten