Tussen 1347 en 1351 woedde de Zwarte Dood in Europa. De pest had zich verspreid vanuit Centraal-Azië, en heeft in Europa voor een ravage gezorgd. Men wist toen nog niet dat de pest – de bacterie Yersinia pestis – zich verspreidde via rattenvlooien. Via de scheepsvaart is de epidemie zodoende in Genua aan land gaan, verspreidde zich over het continent en kostte het leven aan maar liefst één derde van de Europeanen.
Ook na 1351 – de epidemie had in die jaren ook bij ons stevig huisgehouden – bleef de pest regelmatig uitbreken. De ziekte verspreidde zich via de handel op plaatsen waar de hygiëne tekort schoot. Het mag niet verwonderen dat oorlogen een vruchtbare voedingsbodem vormden voor de ziekte. Vaak waren soldaten massaal slachtoffer van de pest, mede door de zware levensomstandigheden.
Het is op die manier dat de pest in 1712 Hamburg bereikte. De Grote Noorse Oorlog – waarin Denemarken-Noorwegen, Rusland, Zweden en Saksen vochten om de toegang tot de Oostzee – woedde in alle hevigheid. Deense soldaten uit de omgeving werden in quarantaine gebracht omwille van het uitbreken van de pest. Maar Hamburg – dat een paar jaar ervoor de handel met Polen en Pruisen verbood omwille van de pest – liet het na om strenge maatregelen te nemen als de pest ook in de stad opdook, uit angst voor een handelsembargo. Gevolg: de epidemie slaat in alle hevigheid toe.
Mono Inc. komt uit Hamburg. Hun vorige plaat ‘Together Till The End’ ging over de vluchtelingen die in de 18de eeuw uit Hamburg naar Amerika vertrokken. In zekere zin bouwt ‘Welcome To Hell’ daarop voort, want de pestepidemie in Hamburg was in hetzelfde tijdvak en was één van de oorzaken van de emigratie.
Uiteraard hoef je niet met dat thema mee te zijn om te genieten van ‘Welcome To Hell’. In wezen doet Mono Inc. wat we al jaren van hen gewoon zijn, en ook wat ze buitengewoon goed doen: een plaat vol aanstekelijke liedjes maken. Misschien zijn conceptalbums een manier om zich te verdedigen tegen de kritiek dat de groep oppervlakkige hits zou schrijven zonder inhoud, het bewijs dat de groep rond een thema kan werken en aandacht heeft voor diepgang…
Maar daar liggen de fans niet noodzakelijk van wakker. ‘Welcome To Hell’ heeft alweer de Duitse charts beklommen. Martin Engler weet hoe hij een hit moet schrijven, en heeft daar hier weer dankbaar gebruik van gemaakt. Opener ‘The Heart Of The Raven’ is misschien nog een nummer dat voorzichtig opbouwt, maar met ‘Welcome To Hell’ en ‘Long Live Death’ heb je meteen twee knallers te pakken, en dat weet Engler ook.
Eigenlijk gaat het van dan af in snelvaart: ‘Funeral Song’ en ‘Reign of Rats’ zijn oorwurmen die je na een paar beluisteringen zal meezingen. 'Risk It all’ en ‘Unconditionally’’ zijn aanstekelijke ballades. ‘Under A Coal Black Sun’ en ‘Reign Of Rats’ flirten met de gothic metal, maar dat zal niemand Engler kwalijk nemen in een land waar dat genre erg populair is. En afluiter ‘When The Raven Dies Tonight’ is een bombastisch nummer dat ervoor zorgt dat de plaat evenwichtig in elkaar steekt en je voldaan achterlaat.
Sinds Joachim Witt meewerkte aan ‘Nimmermehr’ heeft Mono Inc. genoten van samenwerkingen met Tilo Wolff (Lacrimosa), Chris Harms (Lord Of The Lost), Ronan Harris (VNV Nation), Saltatio Mortis, Unzucht en nog wat anderen. Op de nieuwe cd is slechts plaats voor één samenwerking, en dat is met Eric Fish van Subway To Sally. Niet helemaal toevallig, want voor deze cd combineert Mono Inc. rock eveneens met middeleeuwse invloeden - een muzikale verwijzing naar het thema van de plaat - onder meer in de aangehaalde samenwerking op ‘A Vagabond’s Life’.
De cd werd ook mooi vorm gegeven. Op de cover vind je een afbeelding van iemand met een soort snavelmasker. Deze maskers zaten vol kruiden waarvan men dacht dat ze de giftige stoffen die de pest verspreidden zouden tegenhouden (een vergissing, maar men wist toen nog niet hoe de bacterie zich verspreidde). Er zijn ook wat nieuwsberichten uit de pestepidemie van 1712. Bovendien heb je nog een extra cd met ‘klassieke versies’ van de originele nummers. Ik had gehoopt op wat uitvoerigere orkestraties, maar het is vooral Martin Engler die de nummers zingt terwijl hij zichzelf op piano begeleidt, met wat strijkers en fluiten op de achtergrond. Niet slecht, hoor, maar niet even goed als de originele cd.
Hoe dan ook, maar als u dit leest zult u de conclusie sowieso al begrepen hebben, staat ‘Welcome To Hell’ alweer vol aanstekelijke hits. Net zoals de vorige cd’s van Mono Inc. En dus zullen de fans en de dj’s wederom ook zonder onze warme aanbeveling weer de weg naar de plaat vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten