Simi Nah gooit de handdoek in de ring, maar hoe! ‘La terre est noire’ dient als afscheidsplaat en is tegelijk het beste wat mevrouw ooit gemaakt heeft. Het donkerste ook, want vol verwijzingen naar depressie, slapeloosheid, pijn, dood en zelfmoord. Een donker pareltje dus, zoals echte melancholici ze kunnen smaken.
Simi Nah komt oorspronkelijk uit Nice in Frankrijk. Haar liefde voor mode en ontwerp bracht haar eerst naar Parijs, dan naar Nederland en uiteindelijk naar België waar ze haar partner Kenny Germain Blomme oftewel KGB leerde kennen. Ze fungeerde eerst als bassiste bij Coma, een duo met KGB, en via dat project later ook bij Praga Khan.
In 2004 bracht ze haar debuut uit: ‘Cherchez la femme’, een conceptplaat over de plaats van de vrouw in de maatschappij, met autobiografische elementen. De plaat bevatte een aantal basiselementen die haar muziek tot op de dag van vandaag kenmerken: de dansbare elektronische muziek en de creatieve omgang met de Franse taal.
‘5’ uit 2012 was alweer een conceptplaat, deze keer rond de modewereld waar Simi Nah haar kans om aan de bak te komen als ontwerpster had getracht in Parijs. Een hommage aan haar helden als Coco Chanel, maar ook een kritische reflectie over de druk die schoonheidsidealen oplegt. Op deze plaat evolueert de taal ook naar een mengelmoes van Frans en Engels.
‘Be My Guest’ zag Simi Nah een hoop klassiekers uit de new wave coveren met namen als Dirk Ivens, Dirk Da Davo, Nikkie Van Lierop en Luc Van Acker. Eisbär, Fade To Grey, Nag Nag Nag… De plaat was ongetwijfeld bedoeld als een plezierig tussendoortje, maar had toch best wat succes.
De pret is echter voorbij. Al snel na ‘Be My Guest’ verkondigde Simi Nah dat de volgende plaat heel persoonlijk zou worden. Misschien besefte ze zelf niet hoe donker de opvolger ging worden. Een moeilijke bevalling is het zeker geweest, want ‘Be My Guest’ dateert alweer van 2014. De eerste single die het album moest aankondigen – het poppy ‘Chacun pour soi’ – kwam reeds in juni 2017 uit.
Eén en ander heeft ongetwijfeld te maken met een zware periode die Simi Nah in de tussentijd meemaakte, en die overduidelijk een zware impact heeft gehad op de sfeer van ‘La terre est noire’. De plaat zit nochtans even goed vol prachtige melodieën, zoals in opener ‘Le chants des loups’. Net zoals Milène Farmer – een artieste waar ze al vaak mee vergeleken is – combineert Simi Nah onweerstaanbare pop met een tergend zware melancholie.
‘F.M.R.’ toont dat Simi Nah graag met de Franse taal speelt. De letters staan voor ‘efemère’ of efemeer, want alles is maar vluchtig en vergaat voor we het hebben doorgrond. ‘Mettre fin à ses nuits’ verwijst naar de zegswijze ‘mettre fin à ses jours’ oftewel je eigen leven beëindigen. ‘Tirer sa révérence’ betekent dat je afscheid neemt, maar de uitdrukking ‘passer l’arme à gauche’ in het nummer is weeral een synoniem voor sterven.
Gelukkig dat de artieste ons verzekert dat ze nog plannen heeft na het afwerken van deze plaat, want we begonnen het ergste al te vrezen. Afgezien daarvan zijn ‘J’en ai marre’ en en vooral ‘La terre est noire (prélude)’ echte oorwurmen. ‘Persiste et signe’ en ‘Morte et moi’ zijn duisterder en experimenteler, maar beklijven even goed. Ik durf te zeggen dat er geen zwak of overbodig nummer op deze plaat staat.
Ik heb al vaak gedacht dat ik verslaafd was aan melancholie, dat ik er actief naar op zoek ging. Ik stel me nog regelmatig de vraag of dat nu een goede eigenschap is of niet. Ik ben er nog steeds niet aan uit. Ik weet wel dat Simi Nah een uitstekende plaat heeft gemaakt voor mensen met deze eigenschap, eentje waar ik van genoten heb en nog van zal genieten. En hoewel ik hou van de symboliek van het afscheid op deze plaat, betreur ik dat er geen gelijkaardig werk meer zal volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten