Op de tweede dag Shadowplay begeef ik me opnieuw op tijd naar het festival. Cruise [Ctrl] gunt me duidelijk nog wat vermoeidheid, want hoewel ze hun elektronische muziek vaak onderstutten met een flinke beat, is de muziek van dit Brussels duo eerder atmosferisch, aangevuld met fijne samples en past het dus uitstekend bij ons gemoed. Binnenkort verschijnt een nieuwe cd van het duo, waar we nu al een paar smaakmakers van kregen.
Gunnen Cruise [Ctrl] ons nog een slaperig gevoel, dan kan dat niet gezegd worden van Mirexxx. De groep uit het Mechelse geeft ons keiharde electro uit de oude school. Stevig en agressief. Daarna kunnen we nog wat wegdromen op Lizard Smile, eveneens van eigen bodem. Melodisch met zweverige gitaren, ijle synths, drumcomputer, een diepe bas en sterke zanglijnen. Met SAM krijgen we nog meer electrogeweld, van het soort dat duidelijk aanslaat bij het cyberpubliek.
Tying Tiffany geeft het concept Riot Grrrl een nieuwe dimensie. De bevallige Italiaanse zangeres scheert en tiert over het podium, ondersteund door stevig dreunende muziek. Live is het allemaal nog veel harder dan op cd, en klinkt het als een mix van de digital hardcore van Atari Teenage Riot en de meer poppy Crystal Castles. Sommigen vonden het een hoop gekrijs, maar ik vond het alvast geweldig. Solitary Experiments brengen klassieke future pop die gerust de vergelijking aankan met VNV Nation of Frozen Plasma. Een succesvol optreden.
Elke keer als The Beauty of Gemina op deze site vermeld wordt, dient dat blijkbaar gepaard te gaan met het woord ‘onderschat’. De vraag is of dit nog langer het geval is. Op dit allereerste concert in België wisten ze het publiek volledig voor hun zaak te winnen. Ze vermengen gitaren en elektronica, al is het vooral de melancholisch baritonstem van zanger Michael Sele die de sfeer bepaalt. Hoogtepunten zijn ‘Suicide landscape’ – over de regio waar deze Zwitsers wonen, met de hoogste ratio aan zelfmoorden in Europa – en de nieuwe single ‘Rumours’, die de set afsloot.
De electroterreur van Agonoize laat ik even links liggen om me onder te dompelen in de donkere basdrones van Brighter Death Now, één van de weinige rustige groepen op het ‘Factory Noise’ industrialfestival dat op het laatste nippertje van de Kreun naar de XPO verzet is. Dirk Ivens heet één van de meest actieve mensen in de Belgische zwarte scene te zijn. Met Absolute Body Control krijgen we de kans om één van zijn allereerste groepen aan het werk te zien, nog van voor hij aan The Klinik, Dive of Sonar begon. En de groep heeft ook haar eerste nieuwe werk sinds 1984 uitgebracht. Het optreden klinkt daarom niet minder als één geheel. Jaren 80 synths: monotoon en minimaal.
Hocico, nog steeds de belangrijkste vertegenwoordiger van een boomende Latijns-Amerikaanse electroscene, moest het voor dit optreden doen zonder vaste synth-man Rasco Agroyam. Dit verhinderde hen niet om het publiek te trakteren op een orgie van gewelddadige beats. A Split Second timmert al jaren aan de weg, en deed dat zaterdag ook met het publiek. Een resem vette hits, dansbare ritmes en een groep die duidelijk in topvorm verkeerd en geniet van het succes dat ze vandaag nog oogsten met hun muziek, die toch al twee decennia meegaat.
Tussen 1990 en 2001 leverden Love Like Blood puike gothic rock cd’s af. Dan liet de groep ongeveer tien jaar niets meer van zich horen. Tot de organisatoren van het WGT in Leipzig hen vroegen om op te treden in het kader van het twintigjarig bestaan van het festival. De groep besloot er een mooi afscheidsoptreden van te maken, en ging al even snel in op de uitnodiging om dit in Kortrijk nog eens over te doen. Wat mij betreft zijn het vooral die uit het debuut ‘Flags Of Revolution’ die het doen. (Een plaat waarvan OOR ooit beweerde dat het van onder de kopieermachine van The Sisters Of Mercy leek te komen.) Ze lieten zelfs hun oorspronkelijke zanger Gonzo aantreden om Johannesburg en Doomsday te interpreteren, twee van de meer geëngageerde nummers waarvan de man ooit de teksten had geschreven. Love Like Blood bleek een prima afsluiter voor de tweede dag Shadowplay. Tot nader order was dit het laatste afscheidsconcert van de groep. Hun volgende zullen ze toch een reünieconcert moeten noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten