Een icoon uit de West-Berlijnse scene, een nieuwe incarnatie van een groep met een behoorlijke naam en een verfrissende retro-groep. De 34ste editie van Le Fantastique Night had weer heel wat te bieden.
Le Baron5 stelt zich voor als een groep die psychedelica en vooral glamrock terug tot leven wil brengen. Nochtans moet ik vanaf de eerste noten vooral aan eighties synthpop denken. De eerste – ietwat willekeurige - referenties die me te binnen schieten zijn O.M.D, The Buggles of zelfs The Cure. Ik wil me niet wagen aan een uitgebreid spelletje 'was het nu 70 of 80', maar met een beetje fantasie zou je ook vergelijkingen kunnen maken met de Poolse SBB of met The Doors. De centrale plaats van de synths van zanger Julien V. is doorslaggevend, maar met de stevige ondersteuning van bassist Bertrand en drummer Laurent is het geluid volledig. De groep houdt van poppy deuntjes op een doorgedreven tempo. Het optreden is – ondanks de uiteenlopende en incoherente referenties die ik zonet vernoemd heb – opvallend coherent van klank en van ritme en niet eens zo retro.
Katzenjammer Kabarett hoort blijkbaar tot het verleden. Dat is spijtig, want ik was dol op hun naam, net als op hun muziek. Maar na het afscheid van gitarist Herr Katz en zangeres Mary Complikated vonden de overgebleven leden het niet opportuun om onder dezelfde naam verder te gaan. Ze wierven drummer Mr Monsterhead en zangeres Vik B aan, en kortten de naam af tot KatzKab. Een eerste vaststelling: Vik B is een echte podiumverschijning. Ze heeft turquoise haar, dat langs de ene kant afgeschoren is en aan de andere kant opgestoken, indianen schmink, een hoop halssnoeren en een erg origineel kleedje met babykopjes aan genaaid. En ze zingt als een nachtegaal. Tweede en belangrijkste vaststelling: de muziek ligt volledig in het verlengde van Katzenjammer Kabarett.
Oudgediende Klishee, de songschrijver, is overgeschakeld naar de gitaar, maar zijn orgel en pianopartijen blijven het geluid bepalen. Samen met medeveteraan Mr Guillotine werkt hij originele en goed uitgewerkte bas- en gitaarlijnen uit. Het optreden bestaat grotendeels uit nieuw materiaal. KatzKab heeft al een eerste EP met 4 nummers uit, die je op hun website kan beluisteren of op vinyl kan kopen. Maar de groep werkt keihard aan nieuw materiaal, waarvan ik opgevangen heb dat de meeste liedjes over alcohol gaan. Je moet ergens je inspiratie halen, niet? Er is ook plaats voor kabarett-klassiekers als 8&9, Romance en afsluiter Gemini Girl. Een prachtig optreden dat ons zeker doet uitkijken naar wat deze nieuwe incarnatie nog in petto heeft.
Mona Mur is een frêle schone van 52 jaar. En een hele geschiedenis. Geboren in een Pools gezin in Hamburg, verhuist ze naar West-Berlijn in een tijd dat deze stad een ommuurde enclave was. Een gesubsidieerd symbool van het vrije westen, noemde Wolfgang Müller – zanger van Die Tötliche Doris - het. De deelstad was een toevluchtsoord voor artiesten, legerdienstontlopers, krakers en andere radicale activisten. (En het burgerschap klonk verdomd beter als 'ich bin ein Hamburger'.) Mona Mur dompelde zich onder in het eeuwigdurende nachtleven aldaar. Een gevecht tegen de slaap, dixit Blixa Bargeld, dat desnoods met de hulp van de nodige ‘amphetamine logic’ werd gevoerd. Mur werkte in 1982 samen met namen als Alexander Hacke, FM Einheit en Mark Chung aan haar eerste single, Jescze Polska, dat meteen NME single van de maand werd. Uiteraard besloot de groep daarop dat ze te commercieel geworden waren en gingen ze uit elkaar.
Mona Mur bracht in 1988 een volwaardige LP uit, en zou dan twee decennia in en uit de muziekwereld stappen. Ondertussen maakte ze deel uit van het Duitse nationale Taekwondo-team, of speelde ze mee in Fatih Akins sublieme film Gegen die Wand. In 2007 slaat ze de handen in elkaar met En Esch, gitarist van KMFDM en Pigface. Ze nemen samen ‘120 Tage – The Fine Art Of Beauty And Violence’ op, een mix van vernieuwde versies uit Mona Murs oeuvre en een handvol nieuwe composities. Recent bracht het duo hun tweede cd ‘Do With Me What You Want’ uit.
Mona Mur en En Esch steken van wal met Mon Amour en Murs grootste hit 12O Tage. Verrassend genoeg speelt het duo bijna heel hun eerste cd – waaronder ook een paar Brecht/Weill-composities als Surabaya Johnny, Die Ballade vom Ertrunkenen Mädchen of Der Song von Mandelay. Hun nieuwe cd komt slechts sporadisch aan bod, bijvoorbeeld met Do With Me What You Want of Eiskalt. En Esch beheerst de kunst van de feedback en de subtiele vingerbewegingen op een hoog niveau, en Chris Far geeft de nodige bijstand op drums. Afsluiten doen ze met The Man On The Satelite, een erg kunstzinnig en filosofisch nummer dat dateert van een samenwerking tussen Mona Mur en het filharmonisch orkest van Warschau uit 1990. Blij om dit bijna vergeten nummer nog eens te horen.
Deze aflevering van Fantastique Night was wederom om je vingers bij af te likken. De volgende editie – nummer XXXV al – gaat door op 30 juni. Eregast is Hanin Elias, ooit nog frontvrouw van Atari Teenage Riot, een groep die met hun digital hardcore en extreme politieke statements muziekgeschiedenis schreef, maar helaas ten onder ging aan drugs, psychiatrische problemen en de zelfmoord van kernlid Carl Crack. Sindsdien heeft Elias verschillende solo-cd’s uitgebracht, waarin ze het geweld van de digital hardcore koppelt aan meer harmonische new wave. Ze wordt bijgestaan door de Brusselse post-punk formatie Les Panties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten