Aroma Di Amore heeft een nieuwe langspeler uit. De eerste in 25 jaar tijd. En ze zijn er trots op, want op het optreden van woensdag in de AB werd vooral het nieuwe werk aangeboord. Dark Entries ging kijken, en zag dat het goed was.
Voor het optreden vond een lezing plaats van zanger Elvis Peeters, die parallel met zijn muzikale carrière bij Aroma Di Amore en De Legende ook nog dichter en schrijver is. Ook hier ligt de focus op zijn laatste werk: de roman ‘Dinsdag’. Die gaat - zoals de titel al suggereert - over een dinsdag. Eentje waarop een oude man op zijn zonderkamer ontwaakt en aan het eind van de dag terug gaat slapen. Peeters leest een paar fragmenten voor, en laat zich dan interviewen door een lieftallige Barbara die rechtstreeks uit de luidsprekers blijkt te komen. Een zelfinterview. Zo is het natuurlijk gemakkelijk, als je de vragen en de antwoorden op voorhand hebt kunnen inoefenen. Wel een beetje uitkijken voor de synchronisatie, want voor je het weet is de volgende vraag er al, of valt er een vervelende stilte als je je antwoord al afgehaspeld hebt.
Peeters stelt zichzelf onder meer de vraag naar de evolutie in zijn boeken, die hij samen met Nicole Van Bael schrijft. Hij zag die in de verhouding tussen collectief en individu. Zijn debuut ‘De ontelbaren’ ging over azielzoekers die uit noodzaak solidair waren, in ‘Wij’ had je een collectief van individuen die elkaar nodig hebben om hun lusten te bevredigen. ‘Dinsdag’ gaat over een ultra-individualist. Een product van mei ’68, maar dan wel eentje die zijn verantwoordelijkheid volledig ontloopt, die enkel zichzelf en zijn eigen genot belangrijk vindt, ook in de omgang met anderen. Elvis leest ook wat voor uit zijn recent kinderboek ‘Twee stenen’ en een drietal schitterende gedichten die je terugvindt in het boekje van de nieuwe Aroma-cd ‘Samizdat’.
Het eigenlijke optreden van Aroma wordt afgetrapt met handgeklap door de muzikanten, zachte gitaar en orgel. Elvis Peeters kreunt dat zijn ‘Schoenen’ moe zijn, terwijl dit nog maar het begin is van onze tocht door de nieuwe cd. ‘Hunker’ drijft het tempo wat op en maakt duidelijk waarom het trio ook twee achtergrondzangeressen meegenomen heeft. Op ‘Nu we allemaal alleen zijn’ sluit ook violist Geert Waegeman - een muzikale duizendpoot die we ook kennen van De Legende - aan bij de groep. Het geluid is vol en de tekst van Peeters alludeert op de bankencrisis. Via een stukje mondharmonica van Peeters gaat het nummer naadloos over in ‘Het land is moe’, dat een stuk ingetogener klinkt.
Tegen de tijd dat Peeters in het eerste archiefnummer declameert dat men de aarzel moet steunen in zijn strijd tegen voortvarendheid, zijn mijn twijfels over de nieuwe cd verdwenen. Hij kondigt ‘Winst/Verlies’ aan als een nummer tegen de bankiers, en voegt er ironisch aan toe dat er cd’s en boeken te koop staan aan de merchandisingstand. Hier krijgen we regelrechte punk, terwijl ‘Kom terug’ een atmosferische en sentimentele ballade is waarop Peeters zich tragisch achter zijn microfoon kronkelt. De muzikale variatie is verrassend groot. Het klassieke ‘Hoofd in de supermarkt’ heeft een volledig nieuw arrangement gekregen die een echte verrijking blijkt te zijn. ‘De man met de engel’ had ik nog nooit gehoord, wat ook logisch is aangezien het nummer op de mij onbekende plaat ‘Ongehoord’ staat.
Na de gospel ‘Hoor hoe weent mijn ziel’ komt nog een speciale gast op het podium: Gerrit Valckenaers, een pianist die Peeters vroeger al begeleidde in schitterende performances als ‘Het paard van Nietsche’. ‘Nu we allemaal bijeen zijn’ is hetzelfde nummer als eerder op de avond, maar in een veel soberder kleedje. Dan wordt het weer punk met de Wire-cover ‘Hartslag’ en ‘Lucifer’. De volledige bezetting – 7 muzikanten – komt bijeen om ‘Het is mijn ik’ te spelen, een majestueuze afsluiter van een optreden dat weliswaar volledig op het nieuwe werk geënt was, maar waarbij de groep van Peeters, Angst en Meulen aangetoond heeft dat ze tot een veel breder register is staat is dan ik ooit gedacht had.
Wie gehoopt had dat de bisnummers zich wel op het roemrijk verleden zouden richten, komt bedrogen uit. Peeters kondigt het eerste nummer aan als een nieuwe compositie dat nog niet vaak gespeeld is: ‘Spijt’. Nu, zo nieuw is het ook weer niet, want er staat een live-uitvoering uit 2005 van dit nummer op ‘Onverdeeld’, de dubbel-cd waarop Aroma een paar jaar geleden hun volledig oeuvre verzameld hadden. Daarna graven ze het verleden wel op, met het zeer opwindende ‘Fe’ en ‘Een mens met een mes’ (dat niet meteen mijn eerste keuze zou zijn indien ik slechts een paar nummers uit het archief van de groep had moeten kiezen). Het finale punt achter het optreden komt met ‘Voor de dood’, het nummer dat Aroma ooit een cultaanhang bezorgde in de pacifistische en anarchistische beweging. Overigens leek Peeters stilaan ongerust te worden dat na al die jaren van noeste arbeid de NAVO nog steeds niet afgeschaft is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten