Al jaren biedt le fantastique night op regelmatige basis kleinschalige optredens aan, in een intieme setting, waarop je heel wat kan ontdekken. Vaak slagen ze erin om groepen in België te krijgen vooraleer ze doorbreken of vaste waarden worden in het gothic-circuit. Ze bieden ook steeds weer een coherente affiche aan, met groepen die muzikaal en conceptueel goed bij elkaar passen. Na een tijdje gesukkeld te hebben met de locatie, lijkt le fantastique night nu weer een vaste stek gevonden te hebben in de T.A.G. aan het noordstation in Brussel.
De 32ste editie van le fantastique night stond volledig in het teken van de melancholie, een thema dat ze in het verleden al vaker aansneden. De eerste act, de Brusselaaar Mongolito, ziet eruit als een vogelverschrikker. Hij draagt een zwarte hoed en hoofddoek en vooral een narrenmasker. Verder bezit hij een loop-station, een gitaar en een batterij effecten, waarmee hij indrukwekkende en uitgerekte klaktapijten neerlegt. Het geheel is traag en meeslepend, met drones en minimale ritmes, en daarbovenop het gitaarspel van Mongolito, dat zich vaak in verschillende lagen opstapelt. Met dit recept bracht hij in eigen beheer al verschillende cd-r’s uit. Als opener van deze avond was hij uitermate geschikt en Mongolito maakte dan ook een ontzettend goede beurt.
Evi Vine had al eens op le fantastique night gespeeld in 2009. Toen maakte ze deel uit van The Eden House, een groep met eminente leden als Tony Pettitt (Fields of the Nephilim) of Jullianne Regan (All About Eve). Ze heeft nog niet zo lang geleden haar solodebuut uitgebracht: ‘and so the morning comes’. Haar muziek valt best te omschrijven als rustige folky shoegaze. De nummers zijn opgebouwd rond haar subtiele gitaarspel en haar fantastische stem, die ze weergaloos laat glijden op de nummers, zacht of luid en steeds erg melodisch. De begeleiding – allen die met Evi willen spelen moeten mannen met baarden zijn – is tot het minimum beperkt. Gitarist Steven Hill voorziet trage gitaar met veel echo en effecten, en we krijgen ingetogen bas en drums, die evenwel voor maximale emotie zorgen. Want eigenlijk was dit optreden vooral veel te kort. Het was aandoenlijk hoe Vine op het einde de organisatie bedankte en meedeelde hoezeer ze had uitgekeken naar het optreden. ‘We spelen eigenlijk niet zo vaak.’
Rome heeft de weg naar Brussel probleemloos gevonden, ook al is dat tegen de richting rijden. Rome begon in 2005 als een soloproject van JeRome Reuter. In 2006 bracht hij zijn debuut ‘Nera’ uit op het Zweedse Cold Meat Records. Daarna volgden ‘Confessions d’Un Voleur d’Ames' en wellicht de meest populaire cd: ‘Masse Mensch Materiaal’. In 2009 stapte hij over naar Trisol. Was er oorspronkelijk enkel Patrick Damiani die hielp bij de opnames, dan spelen op de Trisol-cd’s een hele resem muzikanten mee. Paradoxaal genoeg betekende de uitbreiding van de groep ook een ingetogener en minder bombastisch geluid, weg van de samples en programmatie die Reuter op zijn eerste uitgaven gebruikte. Op Trisol kwamen ‘Flowers From Exile’ uit en het laatste wapenfeit ‘Nos Chants Perdus’. Ondertussen heeft Trisol ook het volledig archief van Rome op Cold Meat terug uitgebracht.
Live doet Reuter het met een kwintet: zijn zang en gitaar worden begeleid door bas, contrabas, percussie en toetsen. Toch is het geheel erg sober (zo sober zelfs dat je je afvraagt of Reuter het niet evengoed met minder muzikanten zou kunnen doen). Na twee nummers heft hij helemaal in zijn eentje ‘happy birthday’ aan, een nummer dat bedoeld is voor bassist en producer Patrick Damiani. Meteen het vrolijkste nummer dat ik Reuter ooit heb horen zingen. Er passeren verschillende oudere liedjes de revue, maar het optreden bevatte ook heel wat nieuwe composities. Rome werkt immers volop aan nieuw werk. Er kwam al een eerste single uit op vinyl: ‘Our Holy Rue/The Merchant Fleet’. In november zou de cd ‘A Cross Of Wheat’ uitkomen, het eerste deel van een ambitieuze trilogie met de naam ‘Die Ästhetik der Herrschaftsfreiheit’. Reuter vroeg zich luidop af of hij niet te veel nieuw werk speelde, maar daar heb ik alvast geen aanstoot aan genomen. Integendeel, de nieuwe nummers – waaronder ‘death of longing’, dat volgens mij een paar subtiele verwijzingen naar Joy Division bevat – horen tot de beste van de avond en misschien zelfs tot de beste van Rome. De nieuwe trilogie wordt dan ook iets om naar uit te kijken.
Uitkijken kan je ook al naar de volgende editie van le fantastique night, op 3 december in Brussel. Dan komen Charles de Goal (een oud-strijder uit de Franse coldwave), Crimson Muddle (electro-baroque uit Frankrijk) en Organic (new wave stoner van eigen bodem). Noteer het alvast in uw agenda!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten