Het langverwachte tweede deel van de Fremder-zyklus van ASP. We waren al heel lovend over het eerste deel en de GeitErfahrer-ep (deel 1.1). Wat te denken dan van dit nieuwe deel?
De cover vind ik persoonlijk niet zo mooi, ook al weet ik dat ASP er veel zorg aan besteedt. Ze bedanken ons zelfs om de fysieke cd te kopen zodat ze de artwork erbij kunnen maken. Ook het feit dat dit een dubbel-cd is, maar in feite twee verschillende mixen van dezelfde cd, is iets waar ik mijn twijfels over heb. De Relief Abmischung is zogezegd bedoeld voor uw stereo, terwijl de Plakat Abmischung u een beter geluid zou verzekeren in de auto of op uw mp3-speler. Heel attent, maar ik stoor me niet zo aan de verschillen in geluid tussen de verschillende speelwijzen, en vermoed dat deze nobele attentie weinig navolging zal krijgen.
De muziek dan. De cd begint sterk met ‘Augenaufschlag’, dat wat herinnert aan de meer folky behandeling op ‘Zaubererbruder’. (Ik heb trouwens nooit begrepen waarom Alexander Spreng beweerde dat hij dit meesterwerk liever niet onder de naam ASP had willen uitbrengen.) ‘Die Kreatur mit den stählernen Maske’ doet natuurlijk denken aan de man met het ijzeren masker, net als de cover van de cd.
De thematiek is nog steeds dat van het zich ‘vreemd voelen’ in de wereld. Dat de nieuwe cyclus bedoeld is als een vervolg op de zeer succesvolle cyclus van de ‘Schwarze Schmetterling’, valt uit de teksten af te leiden. De referenties komen vrij expliciet aan bod in nummers als ‘Aufbruchstimmung (Herzjagd)’ en ‘Das Märchen vom Wildfang-Windfang’. Ook opvallend zijn de geëlaboreerde pianostukken op ‘Wanderer’ en ‘Schneefall in der Hölle’.
Voor de eerste keer heeft Spreng alle nummers chronologisch afgewerkt, volgens een schema dat hij voordien voorhanden had. En hier schuilt ook de zwakheid van deze plaat. Het lijkt erop dat Asp op automatische piloot stond bij het maken van deze cd. Het klinkt typisch ASP, maar echte kleppers als ‘Ich will brennen’, ‘Und wir tanzten’ of ‘Ballade von der Erweckung’ zal je hier tevergeefs zoeken.
Daarom moet ik noodgedwongen tot het besluit komen dat dit niet de sterkste ASP-plaat ooit is. Verassend, want ik voorganger ‘GeistErfahrer’ blijf ik een subliem werkstuk vinden. Deze cd is lang niet slecht, en ASP kan zich nog steeds één van de interessantste gothic-acts van het ogenblik noemen. Maar ze hebben in het verleden beter gedaan, en dus moet u deze cd vooral als een aanvulling beschouwen aan uw reeds goed gevulde verzameling ASP-cd’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten