Al twee dagen Shadowplay achter de kiezen. Op de derde dag hebben we wat meer moeite om op tijd te komen en dus mis ik noodgedwongen The Thieves of Silence en NTRSN. The Merciful Nuns zijn het nieuwe project van Artaud Seth van The Garden Of Delight. Hij ziet de groep als een hommage aan de klassieke gothic-rock, en dat is ook wat ze ons hier voorschotelen. Minder metalgericht als zijn voorganger, brengen The Merciful Nuns een fijne show die ook visueel goed in elkaar steekt.
Jan Dewulf mocht verleden jaar al op het Gothic festival optreden met Mildreda, maar met Diskonnekted gaat hij bredere horizonten tegemoet. De basis is nog steeds electro, maar de groep verweeft verschillende soorten elektronische muziek in zijn geluid. De recente toevoeging van een gitarist zorgt eveneens voor een breder spectrum, zowel in de hardere als in de meer atmosferische stukken.
‘Let’s get in the mood for some deathrock-like music.’ En of! Met hun optreden bewees Bloody, Dead and Sexy niet enkel dat ze trouw zijn aan het concept van de klassieke deathrock, maar ook dat ze ondertussen zelf mee de norm bepalen in het genre. Donkere muziek met scherpe gitaren waarop het publiek duidelijk uit de bol ging. (Toch alvast het deel dat voor mij, al stond ik zelf ook ergens van voor).
Naar verluid was het optreden van Plastic Noise Experience een waar feestje, al ben ik daar zelf geen getuige van geweest.
Ulterior wordt vaak vergeleken met The Sisters of Mercy. Ze spelen met drumcomputer, bas, gitaar en de zanger is een irritante etter met een leren jekker. En rock-n’-roll-attitude! Hij lacht het publiek uit, smijt zijn microstatief pardoes op de grond en gooit zijn bekertjes in de menigte, woehoe! Als deze groep inderdaad de grootste rockgroep op de planeet wil worden, dan valt er nog een lange weg te gaan.
Nadat Nitzer Ebb in 1995 uit elkaar ging, trok zanger Douglas McCarthy zich terug uit de muziekwereld. Een ontmoeting met de Franse technoster Terence Fixmer deed hem op die beslissing terugkomen, en sindsdien laat het duo onder de naam Fixmer/McCarthy regelmatig donderende beats op de wereld los, die de dansers zeker niet onberoerd laten.
Ik herinner me nog hoe The Cranes eensklaps groot werden toen ze in het voorprogramma van The Cure speelden in hun Wish-tour. The Cranes hadden toen een uitstekende eerste plaat afgeleverd met ‘Wings Of Joy’. Na een paar platen vond ik dat de groep te ver afgegleden was van het oorspronkelijke idee, en hield ik hen voor bekeken. Ik vroeg me dus af wat ik van hun optreden kon verwachten, en het werd een zeer positief weerzien. De groep is inderdaad geëvolueerd naar melancholische gitaar-shoegaze, maar het resultaat is uitstekend, donker een meeslepend. En ook een fijn contrast met de luidere groepen op het festival.
Vive La Fête heeft zich van in het begin laten beïnvloeden door uiteenlopende muziekstijlen als New Wave, Neue Welle en Nouvelle Vague. En dus hoeft het niet te verwonderen dat ze ook populair zijn in de zwarte scene. Hun nummers blijven steeds binnen een scherp afgelijnd concept: korte teksten, een dansbare synthbas, afwisselend zang van Danny Mommens en Els Pynnoo. Maar live maakt de groep zijn naam helemaal waar.
Clan Of Xymox komt dan weer echt uit de jaren tachtig, waarin ze snel furore maakten met hun melancholische new wave. Ze tekenden op het legendarische 4AD en waren bevriend met grote namen als Dead Can Dance. In Kortrijk beginnen ze hun optreden met recenter werk. De groep heeft in mei immers nog een nieuwe cd uitgebracht: The Darkest Hour, dat duidelijk elektronischer van klank is. Later op het optreden pakken ze uit met klassiekers als Louise, There’s No Tommorow, Back Door, en als toegift – omdat we zo braaf geweest zijn – een zoals steeds sublieme versie van A Day.
Als lid van Joy Division en New Order heeft Peter Hook muziekgeschiedenis geschreven. Zijn basstijl heeft talloze muzikanten beïnvloed. Hij heeft nu een nieuwe groep opgericht om Unknown Pleasures in zijn volledigheid te spelen. Ongetwijfeld lucratief, maar niet volledig gespeend van hypocrisie aangezien Hook, samen met de nu door hem verfoeide Bernard Sumner, oorspronkelijk van mening was dat deze plaat veel te zwaar en deprimerend was. Nu, wat ook de motieven en de bijhorende ruzietjes met de andere bandleden mogen zijn, wij zijn met deze muziek opgegroeid en dus laten we het ons allemaal welgevallen. Hook begint zijn set met een paar nummers uit de prille begindagen – No Love Lost, Leaders of Men, Glass, Digital – om dan over te gaan tot het beloofde hoofdgerecht: de integrale uitvoering van Unknown Pleasures. We gaan het niet allemaal opsommen, u kent de plaat ook. Als eerste toegift krijgen we een paar rustigere nummers (Atmosphere en Ceremony) en hij sluit af met twee vette hits: Transmission en – vanzelfsprekend – Love Will Tear Us Apart. Met zo’n setlist kun je nu eenmaal niet veel mis doen, zeker niet als je het ook nog eens heel goed en intens brengt. Binnenkort breidt Hook er nog een exra tour met Closer aan (ja, we verdenken hem ervan zijn financiële belangen niet uit het oog te verliezen). Maar nostalgie, legende en steengoede muziek... dat volstaat voor een superafsluiter van een superfestival. Hopelijk volgend jaar meer van dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten