Het Gothic Festival is dood. Lang leve Shadowplay! Hopen we toch. Want hoewel Shadowplay qua organisatie en programma zeker de erfenis en de uitstekende reputatie van het Gothic Festival kan opeisen, trok er minder volk naar Kortrijk dan destijds naar Waregem. Onterecht. Muzikaal viel er immers heel wat te beleven.
De eerste dag stak van wal met Krystal System, een beloftevolle groep uit Frankrijk die zijn tweede cd ‘Nuclear’ uitgebracht heeft op Alfa Matrix-label. De muziek is hoofdzakelijk elektronisch, aangevuld door zangeres/gitariste Bonnie en zanger/bassist Seven. Helaas putten alle nummers een beetje uit hetzelfde vaatje en kan het optreden me niet echt tot het einde boeien. The March Violets zijn legendarisch omdat ze uit Leeds komen. En bovendien op Merciful Release zaten, het label van de Sisters. Hun show was echter ronduit teleurstellend. Een drumcomputer, bas en heel eenvoudige gitaarlijnen. Hits als ‘Walk into the sun’ of ‘Snake dance’ kunnen het optreden niet redden.
Diary of Dreams was zodoende de eerste voltreffer van de avond. Ze openden met ‘The Wedding’ van hun laatste plaat ‘If’ en speelden nadien ‘Undividable’, de opener van hun in augustus te verschijnen cd ‘Ego:X’. Na een paar van die nieuwe nummers gehoord te hebben kan ik alvast zeggen dat de nieuwe plaat nog elektronischer zal klinken en meer samenzang tussen de groepsleden zal bevatten, zonder daarom te breken met de klassieke stijl van Diary of Dreams. De groep speelt vooral recent werk, aangevuld met slechts een handvol klassiekers als ‘MenschFeind’ en ‘Kingdrom’, die voor de gelegenheid ook wat herwerkt werden.
Kortrijk is in principe een thuismatch voor Suicide Commando. Johan Van Roy tast even het terrein af met ‘Severed Head’ en gaat dan keihard in de aanval met ‘Hate Me’. Van dan af gunt hij het publiek geen adempauze meer. We worden getrakteerd op een tornado van dodelijke beats, onderstut met gewelddadige films. De groep sluit af met ‘Bind, Torture. Kill.’ en komt nog eenmaal terug om hun monsterhit ‘See You in Hell’ te spelen.
The Fields of the Nephilim zien er nog steeds even stoffig uit als twintig jaar geleden. Het geluid klonk helaas ook wat stoffig, maar nummers als ‘Preacher Man’, ‘Love Under Will’, ‘Dawnrazor’ en ‘Moonchild’ maken veel goed. Klassieke rock waarvoor een deel van het publiek het helaas liet afweten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten