Loreena McKennitt heeft iets weg van een fee, met haar lange haren en gewaden. Zaterdagavond wist ze het publiek in het Koninklijk Circus twee uur lang te betoveren en in haar ban te houden. McKennitt begon haar muzikale zoektocht in de jaren 80, gedreven door een grote fascinatie voor alles wat Keltisch is. Het werd een waar epos, die haar van de Ierse geschiedenis en literatuur leidde naar de Keltische connecties in Galicië, tot Klein-Azië, de Caucasus en het werk van Homeros. In dit concert ging ze terug naar haar wortels, met name de Europese Keltische muziek.
Het podium is sober ingericht, met lusters en kaarslicht en zachte blauwe belichting. Verder staan er een hoop instrumenten. McKennitt neemt niet minder dan zes muzikanten mee, vaak multi-instrumentalisten die al jaren meegaan in haar entourage. In de eerste twee nummers – het melancholische en erg symbolische Spered Hollvedel van de Bretoense artiest Alan Stivell en de Ierse traditionele dans Morisson’s Gig – krijgen de muzikanten de kans om te tonen wat ze allemaal in hun mars hebben. Pas bij het derde nummer komt McKennitt op en neemt plaats aan de harp. Ze brengt een sobere maar prachtige versie van Bonny Portmore, een Ierse traditionele ballade die op de soundtrack van de film Highlander 3 geraakte en één van haar paradenummers geworden is.
McKennitt vertelt tussen de nummers door graag waar ze haar inspiratie vandaan haalde. In 1982-83 was de Canadese zangeres betrokken bij een project rond de Ierse gemeenschap in Canada. Vele Ieren emigreerden naar Québec ten tijde van de grote hongersnood van 1845-1850, toen aardappelziekte de grotendeels agrarische bevolking decimeerde. Meer dan een miljoen Ieren stierf, terwijl er nog miljoenen anderen emigreerden. The Emigration Tunes is een instrumentaal nummer dat verwijst naar deze tragische episode. (Wie interesse heeft in het onderwerp moet ook eens zoeken naar Frank Harte, een man die zijn levenswerk gemaakt heeft van het muzikaal documenteren van de Ierse geschiedenis en wiens cd The Hungry Voice ook rond dit thema draait.)
McKennitt begon ten tijde van het Ierse emigrantenproject regelmatig te reizen naar Ierland en zich te verdiepen in de Ierse geschiedenis. Zo kwam ze ook bij William Butler Yeats terecht, een dichter die deel uitmaakte van de nationalistische literaire heropleving in het begin van de 20ste eeuw. Down By The Sally Gardens is gebaseerd op één van zijn gedichten. McKennitt haalt feilloos een heel register met haar heldere sopranostem, van laag tot hoog, van zacht tot luid. En dat terwijl ze een heel optreden lang overschakelt van piano naar harp of accordeon. The Bonny Swans, een nummer dat dateert uit een tijd dat McKennitt de geschiedenis van de Kelten in Galicië uitkiende, mag de eerste set in het optreden afsluiten.
De tweede set vangt aan met The Wind That Shakes The Barley, een nummer dat de Ierse onafhankelijkheidsstrijd koppelt aan een tragisch liefdesverhaal, en tevens het titelnummer van McKennitts laatste studio-cd. Ondertussen heeft ze in dit optreden behoorlijk wat geput uit deze cd, en is de tijd rijp om nog wat vroegere nummers uit haar magistrale oeuvre uit de kast te halen: Raglan Road, All Souls Night, Santiago (dat alweer verwijst naar de Keltische achtergrond van Galicië) en The Stolen Child (andermaal op een tekst van WB Yeats).
Het op de legende van koning Arthur gebaseerde The Lady Of Shalott is zoals altijd een hoogtepunt. Met haar grote hit The Mummers’ Dance weet ze de zaal finaal in haar zak te steken, en als ze na The Old Ways van het podium stapt krijgt ze terecht een staande ovatie. De eerste bisronde houdt de prachtige wals Never Ending Road en het meeslepende The Parting Glass in. Afsluiten doet ze met de Huron Beltane Firedance, dat uitloopt op een solo-duel tussen Brian Hughes – een prachtige jazz-gitarist die McKennit als sinds het begin van haar carrière begeleid – en Hugh March – een niet minder getalenteerde violist die we ook kennen van zijn werk met Peter Murphy en Mercan Dede. McKennitt en haar fantastische muzikanten hebben het publiek werkelijk beroerd, zo bewees de eindeloze staande ovatie bij het afsluiten van hun set.
Loreena McKennitt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten