Whispers In The Shadow heeft met ‘Ghosts’ alweer een uitstekende plaat gemaakt, vol getormenteerde gitaren, duistere synths, en opmerkelijk harder dan gewoonlijk. Een ‘combinatie van psychedlische postrock met gothic bombast’, noemde collega Kurt het in zijn recensie. Wij vonden de cd zo intrigerend, dat we met onze vragen naar frontman Ashley Dayour trokken.
Dag Ashley. Gefeliciteerd met je nieuwe album ‘Ghosts’. Ik denk dat het een uitstekend werk is, misschien zelfs je beste werk tot nu toe. Je hebt het aangekondigd als het zwaarst klinkende Whisper In The Shadow-album ooit, maar ik ben het daar niet helemaal mee eens. Ik denk dat het psychedelischer is dan ooit. Het doet me denken aan het ‘goth floyd’-etiket dat je in het verleden gekregen hebt. Wat zijn jouw gedachten daarover?
Hartelijk dank voor de vriendelijke woorden. Het lijkt erop dat we met dit album een gevoelige snaar geraakt hebben. Mensen lijken echt te waarderen wat we hebben gemaakt. Ik weet niet zeker of dit onze beste plaat is. Na elf platen is het onmogelijk om te zeggen welke de beste is, althans voor mij. Ze verschillen enorm en zijn sowieso lastig te vergelijken. Maar het behoort misschien wel tot de betere albums, ja. Zeker qua geluid en sfeer is het heel interessant. Dat vervult mij met een zekere voldoening, vooral zo laat in onze carrière. Mensen die het nieuwste album van een groep het beste noemen, dat hoor je niet zo vaak als een band al 27 jaar bestaat.
Maar ik ben het niet eens met je belangrijkste punt. ‘Ghosts’ is zeker ons zwaarste album tot nu toe, want welke van de andere platen is zwaarder dan dit? Wat betreft de psychedelische sfeer heb je het niet mis. Bijna alle muziek die ik ooit heb gemaakt, heeft een bepaalde psychedelische ondertoon. Soms meer soms minder. Maar ik probeer verschillende soorten psychedelica te verkennen. Dat ‘goth floyd’-label kwam rond de tijd van ons vierde album ‘Permanent Illusion’, en het was toen heel toepasselijk, maar ik hoor niet veel Floyd in ‘Ghosts’, om eerlijk te zijn. Maar het is prima, er zijn ergere dingen in het leven dan de Pink Floyd van de gothic rock genoemd te worden. Daar kan ik zeker mee leven.
Gitaren hebben altijd een prominente rol gespeeld in je werk. Maar hier klinken de gitaren dieper en meer gekweld, een beetje grungier, dan in het verleden. De keyboards van coproducent Martin ‘Acid’ Gutmann zorgen voor een sinister tintje. Was er een bewuste keuze om voor het album op dit geluid te focussen?
Ja, het was vanaf het begin een bewuste keuze. De gitaren zijn verlaagd naar C om het dieper en zwaarder te laten klinken, en we gebruikten een aantal behoorlijk ruw klinkende distortion-pedalen die de sleutel vormden tot dit soort gitaarklanken. Gecombineerd met deze ‘dark wave’ en ‘hauntology’ synth-geluiden, ontstond zo het geluidsontwerp van het nieuwe album. Het kostte echter wat tijd en experimenteren voordat we de juiste balans vonden. Maar ik denk dat het behoorlijk goed werkt.
‘Ghosts’ is het eerste nieuwe album na de ‘Gilding The Lily’-compilatie die ons een overzicht gaf van jullie hele carrière, die ruim 25 jaar heeft geduurd. Hoe begin je na zo’n mijlpaal weer met componeren?
Simpel, ik ga zitten en begin te schrijven totdat ik ideeën heb die klinken en goed genoeg zijn om ze verder te ontwikkelen. Het moeilijkste is altijd om een algemeen idee te hebben van waar je heen moet, en om uit te vinden welke geluiden, effecten enz. nodig zijn om daar te komen. Het eigenlijke schrijven is niet het moeilijkste deel, want als de poorten eenmaal open zijn en de visie is vastgelegd, komen de ideeën meestal binnenwaaien. Het openen van deze poorten is soms moeilijk, vooral na al die tijd. Maar nogmaals, uiteindelijk moet ik gewoon gaan zitten en schrijven totdat het werkt. Zo simpel is het. Ik weet dat er schrijvers zijn die in een bepaalde stemming moeten zijn of zelfs de juiste omgeving nodig hebben. Gelukkig heb ik dat allemaal niet nodig om creatief te zijn. Het maakt het allemaal gemakkelijker. Het enige dat ik nodig heb is een visie en een plan van hoe ik die kan verwezenlijken.
Zullen we het over de teksten hebben? Ze lijken bijzonder diep te gaan, zelfs naar jouw maatstaven. Ik heb veel verwijzingen naar geesten opgemerkt, waardoor ik het gevoel heb dat het om verschillende soorten illusies gaat die mensen gebruiken om te kunnen leven, of om illusies waarmee ze worstelen. Is er weer een overkoepelend thema, zoals op veel van je eerdere platen?
Nogmaals bedankt. Het album is als zodanig geen conceptalbum. Er is geen verhaal, maar er zijn natuurlijk wel hoofdthema’s. Thematisch is ‘Ghosts’ een reis naar de afgrond, een reis door menselijke en onmenselijke afgronden. Een samenkomst met schaduwen en geesten, zowel sociaal als persoonlijk. Demonen als verslaving (‘A Haunting’), paranoia (‘Ghost Loop Remedy’), zelfingenomen onwetendheid (‘Totems Of Decline’) en chauvinisme (‘Harpies’) worden aangesneden.
Aan het einde is er de reis in en door de afgrond ('Majesty & Torment'), de confrontatie met angst voor de angst, en tenslotte het besef dat de geesten een deel van jezelf zijn ('Poltergeist'), het eigen ego, dat vernietigd moet worden om alles te overwinnen.
Je hebt herhaaldelijk gezegd dat ‘Ghosts’ de donkerste en meest persoonlijke plaat is die je ooit hebt gemaakt. De teksten zijn inderdaad erg duister. Hoeveel ervan is gebaseerd op persoonlijke ervaringen? En hoe onderzoek je de thema’s waarover je wilt schrijven?
Ik moet dat even rechtzetten. Ik zei niet dat het de donkerste plaat is, ik zei dat het de donkerste sinds een tijdje is, en misschien wel een van onze donkerste platen ooit is. Maar nogmaals, welke is de donkerste? Ik weet het echt niet. Voor sommigen is deze misschien wel de donkerste.
Ja, er zijn inderdaad enkele persoonlijke ervaringen die enige invloed hebben gehad op sommige teksten. Maar ik zal dat allemaal onder de sluier houden, om het zo maar te zeggen. Mensen kunnen zelf een mening vormen over de teksten en hun eigen reis maken.
Inspiratie kan uit alles komen: een film, iets wat iemand zei, iets dat ik in de krant las, iets dat ik heb meegemaakt, een boek, alles. Het maakt deel uit van mijn werk om met open ogen en een open geest door deze wereld te lopen, en inspiratie te herkennen wanneer deze tegen mij schreeuwt. En onderzoek? Nou, dat doe ik zoals iedereen tegenwoordig onderzoekt. Ik zet de computer aan en ga online. Zo kom ik erachter welke boeken ik moet lezen etc.
‘Majesty & Torment’ duurt bijna 13 minuten. Als ik het juist heb, is dat het langste nummer dat je ooit hebt gecomponeerd. Het bestaat uit verschillende segmenten en bevat ook gesprokenwoordfragmenten. Kun je uitleggen wat de bedoeling was van al deze elementen?
Ja, het is een monster van een nummer, en daar ben ik erg blij mee. We noemen het niet voor niets de ‘Opera’. Eigenlijk is het niet ons langste nummer. ‘Down By The Sea’ uit ‘Into The Arms Of Chaos’ uit 2008 was iets langer, 15 minuten geloof ik. Maar de langste was ‘Permanent Illusions Part 1-3’. Dat nummer hebben we op de cd in 3 aparte tracks verdeeld, maar het is één nummer van meer dan 20 minuten.
‘Majesty & Torment’ is eigenlijk zomaar gebeurd en veranderd in het monster dat het nu is. We zijn ergens begonnen en eindigden met deze rare opera. Ik kan echter niet echt beschrijven hoe het gebeurde, het groeide en groeide. Zeker, het schrijven duurde het langst en er is veel moeite in gestoken. Het is een reis naar de afgrond en verder.
Ik waardeer het artwork voor ‘Ghosts’ enorm. Het heeft een specifiek gevoel dat perfect bij de muziek past. Wat kun je ons vertellen over de kunstenaar die het artwork heeft gemaakt en de manier waarop hij aan de hoes en het boekje heeft gewerkt?
Het is gemaakt door Billy Phobia, een grafisch ontwerper gevestigd in Madrid. Hij heeft de laatste paar albumhoezen al voor ons gemaakt. Hij ontwierp ook spullen voor mijn andere band, The Devil & The Universe. Men kan gerust zeggen dat hij deze keer zijn beste kunstwerk tot nu toe voor ons heeft gemaakt. Ik ben erg blij met het resultaat. Het past perfect bij de muziek. Hij nam zijn toevlucht tot de magische techniek van automatisch tekenen en werd geïnspireerd door de geesten van de eigenlijke muziek, die rechtstreeks in het kunstwerk terechtkwamen. Hij creëerde het artwork terwijl hij naar de liedjes luisterde. De muziek leidde als het ware zijn hand.
Je maakt nu al 27 jaar muziek. Als je kijkt naar de weg die je hebt afgelegd vanaf het prille begin tot aan dit uitstekende nieuwe album ‘Ghosts’, wat zijn dan je reflecties?
Ik ben nog steeds verbaasd over hoeveel geluk we in het begin hadden. De band bestond nog geen jaar en we hadden al een platencontract. Ze lieten ons zelfs het soort muziek opnemen dat we wilden. Vroeger, toen studiotijd noodzakelijk was en je met veel geld een opnamestudio moest boeken, was dat niet gebruikelijk. Even om duidelijk te maken hoe lang geleden het is: we hebben nog analoog opgenomen. Geen computers. Het waren pre-‘pro tools’-tijden. Toch is het ongelooflijk dat we ermee weg zijn gekomen. Ons debuutalbum ‘Laudanum’ (1996) vind ik nog steeds erg goed. We spelen er tot op de dag van vandaag nummers uit bij optredens.
Maar natuurlijk waren er ook moeilijke tijden, vooral de periode van 2003 tot 2008 waarin we jarenlang geen nieuw album uitbrachten. Om verschillende redenen was het gewoon niet het juiste moment voor ons. Maar wij gingen door en overwonnen.
Ik ben heel blij dat we nog steeds kunnen creëren en optreden. En ik ben iedereen die naar onze muziek luistert erg dankbaar, sommigen zelfs al voor 27 jaar. Dat beschouw ik niet als vanzelfsprekend. Muzikaal zijn we al een heel eind gekomen en hebben we nogal wat line-up- en geluidswisselingen gehad. Ik ben iedereen dankbaar die op de een of andere manier heeft bijgedragen aan de saga.
Toen het retrospectieve 'Gilding The Lily'-album verscheen, zei je dat het werk van Whispers In The Shadow in vier fasen kon worden verdeeld: de Cure-fase, de psychedelische en experimentele fase, de alchemistische fase, en dan de nieuwe wending die je nam sinds ‘The Urgency Of Now’. Toch is het mij niet duidelijk wat ‘The Urgency Of Now’, ‘Yesterday Is Forever’ en ‘Ghosts’ met elkaar zou verbinden. Heb jij een idee?
Weet je, ik moet bekennen dat ik dat eigenlijk niet heb. Wat ik bedoelde is dat de eerste drie fasen duidelijk zijn, maar je hebt het niet mis als je zegt dat de laatste drie albums zo van elkaar verschillen dat je zelfs zou kunnen zeggen dat elk album eigenlijk een fase op zichzelf is. Maar dat zou zelfs voor mij iets te pretentieus zijn. Laten we het dus de ‘het-kan-ons-echt-niets-meer-schelen-en-we-doen-wat-we-willen’-fase noemen … Ik denk dat we met deze drie albums onze eigen identiteit hebben gevonden en dat we duidelijk hebben laten zien dat deze band veel dingen aankan. Misschien is dat wel de belangrijkste motivator om toch door te gaan, ik weet het niet.
Ik neem aan dat Whispers In The Shadow tegenwoordig je hoofdproject is, maar ik kan het niet nalaten een vraag te stellen over je andere geweldige project: The Devil & The Universe. Wat is de actualiteit rond de trancerock-geiten?
The Devil & The Universe wordt steeds groter, ja. Maar noch Whispers In The Shadow, noch The Devil & The Universe zijn mijn ‘hoofdproject’. Er is ruimte voor beide als mijn hoofdprojecten, omdat ze zo van elkaar verschillen. Zelfs mijn podiumpersoonlijkheid is heel anders, ik ben niet dezelfde persoon als ik optreed met The Devil & The Universe of met Whispers In The Shadow.
Met The Devil & The Universe gaan we in november op tournee door Groot-Brittannië en zijn we begonnen met werken aan een nieuw album dat ergens in 2024 het levenslicht zal zien. Maar dat is ongeveer alles wat ik daar nu over wil zeggen.
Bedankt dat u de tijd heeft genomen om onze vragen te beantwoorden. Nog laatste woorden?
Bedankt voor de steun door de jaren heen! Het wordt inderdaad zeer gewaardeerd! Altijd gezellig en ik durf te zeggen, tot de volgende keer.
Whispers In The Shadow: bandcamp / website / facebook
Geen opmerkingen:
Een reactie posten