Der Klinke heeft een nieuwe plaat uit: ‘Facing Fate’. Wij volgen de groep al lang, maar zeker na het meesterwerk ‘The Unexpected’ uit 2017, daarna nog gevolgd door de sterke compilatie ‘Decade’ die het tienjarig jubileum van de formatie moest vieren in 2019, is het steeds uitkijken naar wat Der Klinke doet. En ja, ook ‘Facing Fate’ is een uitstekende plaat, waar we meer over wilden weten. Zanger Geert ‘Chesko’ Vandekerkhof gaf maar al te graag antwoorden op onze vragen.
Laat ons teruggaan naar 2019, toen jullie het tienjarig jubileum van Der Klinke vierden. Jullie hebben er toen aan gedacht om de groep stop te zetten. Nu zijn jullie terug met een zeer sterke plaat: ‘Facing Fate’. Vertel eens, waarom wilden jullie toen stoppen, en waarom hebben jullie besloten om toch verder te doen?
Och, die gedacht om er mee te stoppen is er maar heel eventjes geweest. Het was eerder een gedachte om de bandnaam te veranderen. Dat zou dan – jawel – ‘Facing Fate’ worden. Maar dan hebben we uiteindelijk gezamenlijk besloten dat niet te doen en die titel als nieuwe albumtitel te gebruiken.
‘Facing Fate’ is een erg donkere plaat geworden, ook al staan er verschillende dansbare en energieke nummers op. Ik heb het gevoel dat rouw en isolatie belangrijke onderwerpen zijn. Is er een overkoepelend thema op de plaat?
Nee, een overkoepelend thema is er niet, maar we zorgen er wel voor dat alle nummers wat bij elkaar passen. Wij houden nogal van variatie in onze muziek. Ik vind een plaat waarbij elk nummer wat hetzelfde klinkt maar saai, om nog maar te zwijgen dan van groepen waarbij ook elke plaat hetzelfde klinkt. (lacht) Maar we vinden het dus wel heel belangrijk dat alles samen een geheel vormt. Nummers en ideeën die er dan uiteindelijk niet in passen kunnen misschien nog op een latere release verschijnen.
Is ‘Facing Fate’, net als voorganger ‘The Unexpected’, een manier om een moeilijke periode in je leven te verwerken?
Ja, dat is het altijd wel. Mijn leven is niet bepaald een happy fairy tale. Ik worstel vaak met mezelf, met hoe ik in de wereld sta en tegenover anderen.
In 2019 kwam de single ‘Who To Deny’ uit op gelimiteerd vinyl. Wat was het idee achter deze alleenstaande single? En waarom werd de John Wolf-remix van ‘Who To Deny’ op de nieuwe cd opgenomen, zij het niet op de vinyleditie?
‘Who To Deny’ is een nummer dat kort na de release van ‘Decade’ klaar was. Als vinyl liefhebber wou ik ook eens een echte vinylsingle uitbrengen. Daarom werd deze als single uitgebracht. Het had geen zin deze of de B-Kant van die single op de vinyl te zetten, want de vinylliefhebbers hebben deze al. Ook moet je bij het persen van een vinylplaat rekening houden met de tijdsduur van elke zijde. Op cd is dat een ander verhaal. Zij die enkel cd’s kopen hadden 'Who To Deny' nog niet. De gewone versie vond ik minder passen in het geheel van ‘Facing Fate’, maar de John Wolf Remix paste daar dan wel perfect tussen.
Ook ‘The Shallow Shadow’, een nummer over het afscheid van een vriend, is al een ouder nummer dat al wereldkundig was gemaakt. Dat paste ook op de nieuwe plaat?
Echt oud is dat niet. Het werd opgenomen in 2021 en was voor ons sowieso het eerste nummer voor de nieuwe plaat. We hebben deze dan met een videoclip wereldkundig gemaakt, als aanloop naar een nieuw album. Het is altijd leuker als verschillende nummers al gekend zijn als het album uitkomt. Aan een nieuw album werken we sowieso gemiddeld twee jaar.
Het nummer ‘Dark Night March’ werd ingegeven door een gedicht van Baudelaire. Wat heeft je ertoe gebracht je inspiratie hier te halen?
De muzikale basis, de demo dus, van dat nummer werd al tien jaar geleden opgenomen. Ik herontdekte het door oude harde schijven nog eens te overlopen. Hoe ik uiteindelijk bij dat gedicht van Baudelaire ben gekomen, weet ik niet meer, maar ik lees wel veel poëzie. Het zal bij het horen van de muziek automatisch terug in me opgekomen zijn.
Ik heb begrepen dat ‘Dance of Liberty’ over de coronapandemie handelt. Beschrijft het de hunkering naar vrijheid gedurende de zware maanden van de lockdown?
Nee, dat is een misverstand. Dat nummer heb ik zelfs pas in oktober vorig jaar gemaakt. Het gaat meer over het gevoel dat, wanneer je danst, naar een fuif of optreden kan gaan, je eventjes bevrijd bent van de maelstrom, van de onophoudelijke draaikolk van gedachten en emoties die mij, en waarschijnlijk ook vele anderen, vaak domineren.
In 2019 heb je gezegd dat jullie plannen hadden om in 2020 een nieuwe plaat uit te brengen. Heeft corona roet in het eten gegooid, of zijn er andere redenen waarom de nieuwe plaat langer op zich heeft laten wachten?
Nee, corona heeft zeker geen roet in het eten gegooid, integendeel. Corona was de onverwachte noodrem op al onze levens. Het was een tijd om jezelf te herontdekken en te herbronnen. Ik denk niet dat ik ooit gezegd te heb dat we in 2020 al een nieuwe plaat zouden uitbrengen, temeer ik dan eerder dacht aan een andere groepsnaam, Facing Fate dus … Zoals ik eerder zei, duurt een nieuw album toch wel gemiddeld een tweetal jaar, afhankelijk ook van de inspiratie en motivatie. En ja, zoals bij vele collega muzikanten was net dat laatste de grootste afwezige.
Ik zie dat de plaat weer gemastered is door Martin Bowes van Attrition. Hij heeft ook een stuk tekst ingesproken op ‘Closing In’. Jullie hebben al een lange relatie met de man, als ik me niet vergis. Hoe is die samenwerking over de jaren heen verlopen?
Ik ben inderdaad persoonlijk al heel lang bevriend met hem. Ik ben zelfs – in 2011, denk ik – in Coventry naar zijn huwelijk geweest. Hij trouwde met Kerri, die op 8 januari vorig jaar gestorven is. Zij zijn hier beiden vaak bij mij thuis geweest, en ik ook bij hen. Het verhaal van onze vriendschap zou al een boek zijn … Het begon toen Der Klinke samen met Attrition op een affiche stond van een festival in Portugal, rond 2010 ofzo. Het festival bleek een oplichting te zijn, georkestreerd door iemand uit een psychiatrische instelling. ‘The Great Goth’n Roll Swindle’, noemden we het.
Samen met de andere bands hadden we een groep op facebook gestart om onze twijfels te delen en zo wat op onderzoek uit te gaan. Die ‘organisator’ had enkele maanden ervoor zogezegd een verzamel-lp uitgebracht, maar niemand had deze ooit gezien. Mensen die deze hadden gekocht, hadden deze ook nooit ontvangen. Soit, zo zijn Martin en ik ook closer geworden.
Het nummer ‘Closing In’ gaat over een onrealistisch verlangen, hunkering, en verlies. Het was dan ook heel emotioneel voor Martin om kort na het overlijden van Kerri deze zinnen in te spreken, maar hij heeft dat voor ons met veel plezier gedaan. Hij had ook eerder een guest vocal gedaan voor ‘The Game’ op ‘The Second Sun’ uit 2012. Als je die videoclip ziet, gefilmd in Oostende, zie je zowel Martin als Kerri.
Het nummer ‘You’re Looking Good In An Elevator’ is een bescheiden hit geworden. Het werd op Radio Willy gedraaid en in de video zien we verschillende persoonlijkheden opdraven: Marcel Vanthilt, Dirk Ivens, Sam Louwyck, Nel Mertens … Hoe hebben jullie die mensen kunnen betrekken bij de clip?
Het zijn ook allemaal vrienden, en dat helpt eigenlijk wel. Voor Dirk Ivens en Marcel Vanthilt was het ideaal om naar een optreden van Arbeid Adelt in De Casino van Sint-Niklaas te gaan, waar Dirk Ivens met Motor!k het voorprogramma deed. Daar is een lift, en daar was ook Nel aanwezig. (lacht) Met Sam Louwyck is de vriendschap nog hechter geworden na onze zoen op het einde van de clip. (lacht) Maar hij was al langer bevriend met Dominique, de echtgenote van Marco, onze gitarist. Zij heeft zijn medewerking voor deze video gevraagd.
De tekst van ‘All The Right Wrongs’ werd geschreven door Filip Heylens van Wegsfeer. Het handelt over een erg gevoelig thema: zelfmoord. Gaat het over een persoonlijke ervaring van Filip? Werd het nummer met het oog op ‘Facing Fate’ geschreven?
Ja, eens we beginnen aan een nieuw album, worden sowieso alle nummers daarvoor geschreven. Er zijn telkens wel evenveel nummers die het uiteindelijke album niet halen, maar deze kunnen we dan meenemen naar een volgende plaat. Aanvankelijk had ik Filip gewoon gevraagd om het refrein te zingen. Ik had er toen een andere tekst voor, maar Filip heeft de instrumentale demo in zijn auto constant laten spelen en kwam toen op het idee voor die volledig andere tekst en extra gitaren. Over de tekst geef ik dan ook graag eventjes Filip zelf door …
Filip Heylens : Het gaat eigenlijk niet letterlijk over zelfmoord, maar over verwarring en keuzes en de verwarring die die keuzes meebrengen. Het gaat over de onmogelijkheid van sommige beslissingen. Over hoe elke keuze die je maakt een deur opent maar onherroepelijk ook een deur sluit. Over hoe rationaliteit soms emotionaliteit overneemt en omgekeerd ... Hoe je soms weet dat hetgeen je zal doen of beslissen fout is, maar het toch doet ...
Je schreef ‘Absolutely Nothing’ voor je moeder die aan dementie lijdt. In 2008 ging je terug bij haar inwonen om voor haar te zorgen, en nu verblijft ze in een woonzorgcentrum. Weegt deze situatie zwaar op jou?
Dat is een constant schakelen en je neerleggen bij elk nieuw stadium van die dementie. Ik bezoek haar dagelijks, maar het zijn vooral die bezoekjes die zwaar wegen, omdat ze me niet meer herkent en zo.
Het nummer ‘Facing Fate’, de zeven minuten tellende afsluiter van de plaat, doet me erg denken aan ‘Faith’ van The Cure. Was dat een bewuste verwijzing?
Nee, absoluut niet. De titel van de plaat hadden we al van in 2020. De uiteindelijke titeltrack is ontstaan door een jamsessie tijdens een repetitie waarbij Sam die baslijn speelde en Marco er passende gitaar bij vond. Dat werd opgenomen met een gsm om nadien in onze studio behoorlijk opgenomen te worden. Het uiteindelijke resultaat is inderdaad het dichtste bij The Cure dat we ooit gedaan hebben, maar is gewoon zo gegroeid zonder voorafgaande intentie.
Ik zie dat er toch heel wat concerten gepland staan voor de komende tijd. Is het gemakkelijker geworden om optredens te vinden? Wat zijn verder de toekomstplannen van Der Klinke?
Doordat Red Zebra momenteel op non-actief staat en ik trouwens ook gestopt ben bij The Bollock Brothers – jawel! –, kunnen we ons allen volledig toeleggen op Der Klinke. Vroeger moesten we veel vragen voor optredens weigeren omdat een datum reeds bezet was voor één van die andere bands.
We hebben wel een goeie booker, promotor, van doen, maar voorlopig doen we dit allemaal ook zelf en het gaat wel goed. We zijn live gegroeid tot een hele sterke band, waardoor de vraag naar optredens natuurlijk ook meegroeit.
Naast optredens hopen we ook op een nieuwe release volgend jaar, maar we moeten nu ook zoeken naar een label dat met ons kan en wil samenwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten