Twa Corbies was oorspronkelijk bedoeld als een akoestische versie van Sol Invictus, een duo van Tony Wakeford en Gernot Musch, maar groeide uit tot een groep nu zijn debuut uitbrengt. Misschien ziet Wakeford het als de plaatsvervanger van Duo Noir, een samenwerking met Andrew King waar in onduidelijke maar zeker niet vriendschappelijke omstandigheden een eind aan kwam in 2010. Dit opzet als duo zou het organiseren van optredens gemakkelijker moeten maken voor mensen die zich geen groep van vijf muzikanten met een zwaar drankprobleem kunnen veroorloven, zo grapte Wakeford in een interview. De naam van de groep grijpt terug naar een traditioneel Schots lied waarin twee raven zich een feestmaal gunnen met het lijk van een gestorven ridder. Inderdaad een mooie referentie voor een neofolkgroep.
Die raven komen terug in ‘The Tower Of Babylondon’, met uiteraard ook een referentie naar de raven van The Tower Of London, waarvan de vleugels geknipt worden opdat ze niet zouden kunnen wegvliegen. Mochten er geen raven meer in het kasteel zijn, dan zou het koninkrijk zijn einde zien naderen (iets waar veel Britten wellicht niet rouwig om zouden zijn). Het nummer - een aanklacht tegen autoritarisme en machtsmisbruik - is afkomstig van Gernot Musch, en moet in geen opzicht onderdoen voor de composities van Wakeford. De composities van beide heren wisselen elkaar af, maar vullen elkaar perfect aan tot een geslaagd geheel.
Wie de geschiedenis van Sol Invictus en Tony Wakeford een beetje kent, weet dat Wakeford ooit een lid was van Crisis en opvolger Death In June. Van oorsprong extreem-links van gedachtegoed, bleek Wakeford zich op een bepaald moment bekeerd te hebben tot het extreemrechtse Brittish National Front (BNP). Het is wellicht de reden waarom hij uit Death In June gezet werd, want de zeer homoseksuele Douglas P. liep niet zo hoog op met de homofobe standpunten van de BNP. Wakeford had net iets meer tijd nodig om te beseffen hoe fout dit was, en heeft sindsdien in niet te verstane verwoordingen afstand genomen van deze partij.
Met deze plaat lijkt Wakeford weer aan te sluiten bij zij oorspronkelijk anarchistisch gedachtegoed. Want de plaat is relatief politiek. ‘No Bosses’ gaat trouwens terug naar de begindagen van Crisis. Het was de oorspronkelijke tekst voor de eerste single ‘No Town Hall’. Het nummer werd aangepast op vraag van een actiegroep die ijverde tegen de heel dure verhuis van het Londense stadshuis, terwijl het geld beter aan huisvesting zou worden besteed. We nemen het u evenwel niet kwalijk indien u dit als een voorbeeld van dwaasheid beschouwt van een geëngageerde groep die zich door eender welke ‘goede zaak’ laat manipuleren. Persoonlijk ben ik meer fan van ‘No Bosses’ dan van ‘New Town Hall’, en de inclusie van dit nummer is voor de fans zeker reden genoeg om de cd in huis te halen.
Het slotnummer ‘Laughing’ is een nieuw gearrangeerde versie van een nummer dat op het Crisis-debuut ‘Hymns of Faith’ stond. Grappig toch, dat Wakeford hier na 35 jaar naar teruggrijpt… Ook andere nummers zijn duidelijk politiek getint - steeds in een optie van kritiek ten aanzien van de machtigen - of bevatten niet mis te verstane religiekritiek ('Is There A Heaven', 'The Hand Of God'). ‘The Clamouring’ is niet zomaar een zijproject voor de allerfanatiekste liefhebbers van Sol Invictus, maar een volwaardige en zeer geslaagde neofolk-cd die veel meer mensen zou moeten behagen.
Twa Corbies (facebook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten