Het gaat niet goed met Saoedi-Arabië. Internationaal weerklinkt de kritiek op het fanatieke wahhabisme van het regime steeds luider. Het Europees Parlement rijkte de jaarlijkse Sacharovprijs voor de vrijheid van denken aan de Saoedische dissident Raif Badawi, die veroordeeld werd tot 600 zweepslagen en zeven jaar gevangenisstraf wegens belediging van de islam. De Zweedse minister van buitenlandse zaken Margot Wallström stelde de mensen- en vrouwenrechten in het land stevig aan de kaak, waarop het regime de toegang tot het land verbood aan Zweedse zakenmensen, aan Zweedse wapens, en zelfs aan vier dwergzijdeaapjes die vanuit de dierentuin is Stockholm naar Rayadh zouden reizen. Na de aanslagen in Parijs zal die kritiek vanuit het westen zeker niet verstommen.
Maar wat de Saoedische monarchie wellicht nog erger vindt: ook in eigen land distantiëren steeds meer mensen zich van de religieuze waanzin van het regime. Rapporten wijzen aan dat steeds meer Saoedi’s zichzelf in alle stilte tot het atheïsme bekeren. Een studie uit 2012 wees uit dat 5% van de Saoedi’s zich als overtuigde atheïsten beschouwen, en dat aantal zou sindsdien toegenomen zijn. Het theocratische koninkrijk reageert geschokt.
In recente wetgeving die in de eerste plaats tegen de lokale Syriëstrijders gericht is - veel Saoedische jongeren nemen de op school onderwezen jihad letterlijk, gaan vechten tegen de ‘ongelovigen’ in Syrië en komen terug met radicale ideeën om de monarchie omver te werpen - wordt ook atheïsme als een vorm van terrorisme beschouwd. Eigenlijk kan elke vorm van dissidentie - ook vreedzame protesten zoals er de afgelopen jaren wat geweest zijn - onder deze wet vervolgd worden, zoals de terdoodveroordeling van de erg jonge activist Ali Mohammed Baqir al-Nimr bewijst.
Doch er zijn onverschrokken lieden die alle gevaren trotseren om hun afkeer van religie op een ongeoorloofde wijze te uiten. Ontdek Al-Namrood, de Saoedische black metal groep die in het geheim moet opereren omdat ze hun leven riskeren door te doen wat ze doen. De naam ‘Al-Namrood’ wordt vaak vertaald als ‘ongelovige’ (de meest gangbare islamitische term hiervoor is ‘kafir’), maar verwijst eigenlijk naar koning Nimrod. In de christelijke en joodse traditie is Nimrod de man die de bouw van de toren van babel bevool. De naam zou kunnen verwijzen naar het Hebreeuwse woord voor ‘rebel’.
In de islamitische traditie is Nimrod een heerser die een tirannie instelt om het volk van de religie weg te jagen, met als uiteindelijk doel om de religie omver te werpen. Het volk beschouwde onderwerping aan god bijgevolg als een vorm van lafheid, en god besloot om dit te stoppen door verwarring te zaaien - ‘babel’ is het Hebreeuwse woord voor verwarring - door het volk te verdelen in verschillende taalgroepen, zodat ze elkaar niet meer zouden verstaan.
Al-Namrood ontstond in 2008 door een verbond tussen zanger Mukadars en toetsenist Ostron. Ze werden snel vergezeld door gitarist en bassist Mephisto. Hij was het die voorstelde om black metal te spelen en is sindsdien de enige constante in de groep. Alle groepsleden dragen bijnamen, en hun echte namen - of hun foto’s - mogen absoluut niet vrijkomen, uit angst voor vervolging. Vooral de zoektocht naar een zanger bleek een moeilijke, en na meerdere zangers uitgeprobeerd te hebben, werkt de groep thans samen met Humbaba, die zich op formidabele wijze van zijn taak kwijt.
We dienen voor de goede orde te vermelden dat de Saoedische connectie door sommigen in vraag wordt gesteld, en dat er geopperd wordt dat de groep eerder uit Jordanië of Syrië zou opereren. Dit valt uiteraard onmogelijk te achterhalen. Alle communicatie verloopt trouwens door het in Canada gevestigde label Shaytan Production, dat verschillende oosterse black metal en dark ambient groepen herbergt. In feite doet het er ook niet zo toe, het verhaal is best geloofwaardig, en Al-Namrood staat sowieso voor diegenen die in Saoedi-Arabië die het religieuze regime beu zijn en hun toevlucht zoeken in black metal. En die bestaan zeker!
De muziek kenmerkt zich vooral door de verweving van oosterse en arabische elementen in black metal. De composities worden in de arabische toonaard geschreven - die veel meer noten kent - en deels gespeeld op instrumenten als de qanûn en de oud. Daarnaast ontwaren we oosterse percussie-instrumenten en strijkers, al kunnen die ook uit een synthesizer afkomstig zijn. De combinatie doet u misschien aan Orphaned Land denken, maar Al-Namrood is eigenlijk nog een stuk duisterder en agressiever.
De cd - ‘Diaji Al Noor’ (oftewel: duisternis van onrechtvaardigheid) - gaat in op de ongelijkheid tussen het volk en de koningen, over de gewillige onderwerping van het proletariaat aan hun heersers. De traditionele tweedeling tussen meesters en slaven werd zo sterk bijgebracht dat het klootjesvolk een leider nodig heeft om zich aan te onderwerpen, en zo zijn eigen onderdrukking vormgeeft.
‘Dhaleen’ (op de dool) is een typisch arabische atmosferische intro, maar dan wordt het agressieve black metal. ‘Zamjara Alat’ (stijgend geblaf) maakt zijn naam volledig waar. Volgen nog zeven nummers van ontembare agressie, maar wel steeds sterk gekanaliseerd in prachtige melodieën en uitstekende techniek. Het grootste gebrek van deze cd is dat hij slechts 39 minuten duurt, maar het zijn wel 39 minuten zalig genieten.
Al-Namrood (facebook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten