Valt er dan helemaal niets goed te zeggen over 2016? Toch wel. Als we even de oorlogen, de crisissen, de terreur, de vluchtelingenstroom, het toenemend racisme, de politieke zelfbediening, ziektes, overlijdens en vele andere negatieve zaken buiten beschouwing laten, en ons focussen op de muziek - het favoriete toevluchtsoord van dit magazine eigenlijk - dan bleek 2016 weer een bijzonder creatief jaar te zijn.
De muziekwereld is in crisis en we telden talrijke overleidens van grote muzikanten, maar anderzijds waren er nog nooit zoveel mogelijkheden om creatief te zijn. Mensen gebruiken die mogelijkheden ook, zelfs al valt er weinig geld mee te verdienen. Sommigen zullen zeggen dat er te veel uitkomt, dat ze door de bomen het bos niet meer zien, maar dat zult u niet van mij horen. Wel moet ik toegeven dat het zelfs voor de geharde muziekfan onmogelijk is om een totaaloverzicht te behouden van hetgeen allemaal uitkomt. En dus is een eindejaarslijstje noodgedwongen een hoogst subjectieve aangelegenheid, een persoonlijke keuze van alle goede dingen die ik gehoord heb.
In willekeurige volgorde zijn dit 14 platen die me getroffen hebben in 2016:
Nieuwkomer van het jaar. Goed, ik had in 2015 al vastgesteld dat deze groep potentieel had, maar deze pikzwarte plaat heeft me van mijn sokken geblazen, en doet dat bij elke luisterbeurt nog. In slechts vijf nummers. Hopelijk komen ze volgend jaar met meer werk opnieuw in mijn eindejaarslijstje voor.
Bij elke nieuwe plaat van het geweldige dark folk-project Rome heb ik steeds volgehouden dat ‘Flowers From Exile’ het uiteindelijke meesterwerk van de groep was. Met deze ‘The Hyperion Machine’ - duidelijk geïnspireerd door de vluchtelingencrisis - vrees ik dat dit niet meer eenduidig is. Een pareltje.
Onze tijd heeft nood aan mensen die weer durven dromen van een betere wereld. HK is daar één van, en hij weet zijn dromen in prachtige teksten uit te dragen. Een mooie mix ook van folk, wereldmuziek, reggae en hip hop. De wereld is om zeep, maar wij gaan er de strijd mee aan. Ik wou dat ik zo’n teksten kon schrijven…
Wat een vreugde om een Nederlandstalige plaat in mijn lijstje te mogen zetten. Hedera helix heeft met ‘Pastiche een klasseplaat afgeleverd met absurde teksten die Marcel Vanthilt en Elvis Peeters het nakijken geven. Eentje om te koesteren. Hun optreden in het Knipperlicht in Zulte hoort eveneens tot de hoogtepunten van het jaar.
Ik vermoed dat deze groep bijna elk jaar in mijn eindejaarslijstje voorkomt. Ze brengen ook bijna elk jaar een uitstekende gothic-metal plaat uit. Gelooft u me als ik zeg dat deze nog beter is dan die van de afgelopen drie jaar?
Voor haar dertigjarig bestaan levert The Arch zijn beste plaat ooit af. Ze blijven trouw aan hun basisrecept: dansbare beats en gitaren, maar daarbinnen durven ze alle kanten uitgaan. ‘Fates’ is dan ook een heerlijk gevarieerde plaat geworden die wat mij betreft nog even mag blijven nazinderen.
Een prachtplaat over een verschrikkelijke geschiedenis: de zuiveringen van mentaal en fysisch gehandicapten in het Derde Rijk. Ernstig onderzocht en in teksten gegoten die de rillingen over je rug laten lopen. Ik vroeg me onlangs af waar de vernieuwing in de goth-sien zich bevindt. Klampen we ons niet te veel vast aan minimal wave en post punk, stromingen die terug naar vroeger grijpen? Wel, misschien bevindt de vernieuwing zich wel eerder op inhoudelijk vlak, bij groepen als Samsas Traum en ASP die teksten met literaire ambities neerkerven. Einstürzende Neubauten en Goethes Erben zijn hen voorgegaan, maar zij hebben het verder uitgewerkt, en hoe. Wie geen Duits verstaat is er aan voor de moeite, maar voor wie een inspanning wil doen zijn deze groepen een goudmijn.
Nog een scherpe pluim uit de Trisol-stal. ASP schenkte ons dit jaar het tweede deel van het ‘Verfallen’-tweeluik: ‘Fassaden’. Critici zullen zeggen dat hij minder experimenteel is dan het eerste deel, en dat klopt ook. Maar wat mij betreft horen de twee delen bij elkaar, zoals ook de twee platen van ‘The Wall’ bij elkaar horen. Bovenal is dit weer een goots staaltje vertelkunst van Alexander F. Spreng. Een horrorverhaal in de vorm van een dubbele cd, je moet het maar doen.
Klassieke gothic rock uit Griekenland. Omdat we regelmatig onze dosis gothic rock nodig hebben en deze van heel hoge kwaliteit is.
Nog eens een ondoorgrondelijke experimentele cd, heerlijk mysterieus en verwarrend, maar tegelijkertijd zo minutieus goed gemaakt. Dit dwingt gewoon respect af.
In 1996 bracht Mildreda de cassette ‘De laffe denker’ uit, dertig jaar later ‘Coward Philosophy’. En voor al wie van heerlijk agressieve electro houdt is deze plaat - helaas enkel digitaal verkrijgbaar - een ware aanrader.
Baby Fire komt terug in een nieuwe samenstelling: een trio. De intensiteit van de sombere nummers van Dominique Van Cappellen-Waldock alias Diabolita blijft evenwel prachtig overeind.
En dan heb ik nog twee cd’s buiten categorie:
David Bowie is eigenlijk het overlijden van het jaar. Een onmiskenbaar genie die om zijn gehele oeuvre herdacht mag worden. Er waren veel hoogtepunten, een paar mindere platen, maar met ‘Blackstar’ heeft Bowie zeker in schoonheid afgesloten. Een beetje vreemd, een artiest die net voor zijn dood een plaat maakt over de dood, al deed Leonard Cohen ongeveer hetzelfde met 'You Want It Darker'. 'Blackstar' zag Bowie een laatste keer herrijzen als de grote vernieuwer die hij was en die hij zal blijven in de nagedachtenis van velen.
Het is niet helemaal eerlijk om een cd op te nemen waar je zelf aan meegewerkt hebt, maar deze is ongetwijfeld één van mijn favoriete uitgaven van het jaar. Ik heb de nummers werkelijk zien groeien van schetsen op papier tot uitgewerkte nummers, heb gezien hoe teksten herwerkt werden, muzikale elementen toegevoegd werden, texturen veranderden… en ik kan alleen maar zeggen dat het resultaat fantastisch is. De sterke en geëngageerde teksten van Gert staan in het middelpunt, maar het geheel is om je vingers bij af te likken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten