Dominique Van Cappellen-Waldock streeft er al heel haar leven naar om een zuivere meidengroep op te richten. Een mooie betrachting, maar niet zo eenvoudig. Zo herinneren we ons het verhaal van Dominiques vorige groep Naifu, oorspronkelijk een vrouwelijk viertal, waarin Dominique na een tijdje als enig stichtend lid door mannen omringd werd.
Zelfs Baby Fire moest er een tijdje aan geloven. Dominique - die zich in deze groep Diabolita laat noemen - werd in dit project lang vergezeld van drumster Cha. Samen maakten ze twee erg goede cd’s, maar na het fantastische ‘The Red Robe’ zag Cha zich genoodzaakt om de groep te verlaten omdat ze in te veel groepen drumde. Een tijd lang moest Dominque zich verzoenen met Alinovsky aan de drumstokjes, een man die evenwel ervaring had opgedaan in Tuxedomoon, Digital Dance en The Durutti Column.
Doch dit euvel is intussen verholpen. Sinds een tijdje heeft Dominique niet één, maar twee vrouwen gevonden die in de groep wilden meespelen. Isabel Rocher neemt thans plaats achter de drums en Gaby Séguin ‘bemant’ de bas. Alinovsky mag als troost als gastmuzikant wat toetsen bijdragen.
Nu was ik even bang dat de toevoeging van een bas een grote verandering in het geluid zou veroorzaken, een minpunt aangezien ik de minimale combinatie van enkel gitaar en drums erg geslaagd vond op de vorige cd’s. Na beluistering van deze ‘Gold’ dien ik iedereen gerust te stellen. Het geluid van Baby Fire - de naam verwijst naar een uitspraak van pyromaan en seriemoordenaar Ottis Tool - klinkt nog steeds even hol en leeg. Hol en leeg en ongelooflijk intens, als een sirenezang die je tot een plek van ondoorzichtelijke duisternis lokt.
Want net als bij de vorige cd’s valt er niet te lachen met Baby Fire, of het is groen lachen van angst en pijn. De teksten zijn alweer een orgie van dood, moord, bloed, messen en scalpsels. ‘Burning Body, Burning Bed’ stelt op een vrij monotone deun de geperverteerde ziel van Diabolita voor. In het nummer moet een brandend lichaam in lakens en dekens gehuld worden, waarna het bed geblust moet worden zodat het huis niet zou afbranden. Een titel als ‘Let It Die’ spreekt denk ik voor zich. ‘Brussels’ is een pessimistische reflectie over - wel ja - Brussel (en zou nog een remix moeten krijgen door niemand minder dan ex-Bad Seed Hugo Race).
De gitaarlijnen van Diabolita zijn nog steeds vervloekt eenvoudig, maar zij zijn het skelet waarond bas en drums zich kronkelen om het geheel nog intensiever te maken. We horen erg vaak toetsen die de sfeer van verdoemenis totaal maken, zoals op ‘Tiger Heart’. Op ‘Gold’ mag Cécile Gonay alias Seesayle getormenteerde vioolklanken laten weergalmen, hetgeen met nog meer effect herhaald wordt op ‘Liver’, dat een grandiose tekst heeft meegekregen (in the slow hours of the night, shadows stretch like a cat).
Kevin R. Thompson van The Enablers levert slidegitaar voor het nummer ‘How Do I Love Thee’, dat met de zin ‘now I feel I should follow you into the furnace’ de drang naar totale overgave aan een geliefde verwoordt, en vooral de manier waarop die wanhopig en destructief kan worden. Op ‘The Salamander’ mag Pierre Vervloesem een tandje bijsteken op gitaar, en deze man - die eerder al met dEUS en Flat Earth Society samenwerkte - verdient een pluim omdat hij deze cd prachtig geproduced heeft.
‘Depletion of Melancholy’ boort wat er u nog rest aan hoop na het beluisteren van ‘Gold’ vakkundig de grond in. Ook al klinkt de slotzin ‘I love life’ door merg en been, het is niet het gevoel dat overheerst als de cd afgelopen is. Ik vestig nog even de aandacht op de heel erg geslaagde hoes van de hand van Alice Smith. Een hoes die niet alleen mooi op zich is, maar ook aansluit bij de vele verwijzingen naar het lichaam in de teksten van Diabolita.
Toegegeven, Baby Fire is geen licht verteerbare kost. Na het beluisteren van de cd blijf je nog even met een leeg en ongemakkelijk gevoel achter. We gaan ‘Gold’ dan ook enkel aanraden aan mensen die werkelijk pessimistische en donkere muziek kunnen waarderen, maar als u op deze site beland bent is de kans groot dat u daarbij hoort. Wij vinden het alvast een uitstekende plaat.
I gathered all the pieces of my broken soul
Stumbled across the garden
To the edge of the pond
I threw the shreds in the water
Geen opmerkingen:
Een reactie posten