Productief zijn is nogal in in de Duitse Trisol-stal. Het label heeft
al heel wat grote namen in huis – ASP, Samsas Traum, Rome, Tying Tiffany
- en zet ze blijkbaar aan om tot de grenzen van hun mogelijkheden te
gaan. De cd-crisis zal er niet helemaal vreemd aan zijn. Wat Mantus
betreft loont die strategie alvast. Martin Schlinder en zijn zus Tina
hebben met hun elektronisch project Black Heaven een lovenswaardige cd
uitgebracht, maar ze brengen gelijktijdig ook deze Sünder-EP van hun
gothic-metal incarnatie Mantus voort.
Mantus hebben we nooit gekend als vrolijke vogels. En ook al zingt
zangeres Tina ergens dat de wereld haar niet voor altijd ziek gemaakt
heeft, toch is het op deze cd weer treurnis troef. Opvallend is wel dat
de teksten erg maatschappelijk geëngageerd zijn. Dat is misschien een
uitgesproken en bewust verschil met Black Heaven, dat eerder
persoonlijke thema’s aanboort. Zij het wel dat beide projecten een
duidelijk filosofische inslag hebben. Ik zou dan ook durven opperen dat
beide cd’s elkaar goed aanvullen.
De Sünder-EP begint met het titelnummer – zondaar – die het
schuldgevoel beschrijft dat ons door de kerk opgedrongen wordt, om in de
tweede strofe te vertellen over een geestelijke die vanuit zijn
machtspositie en dit opgedrongen schuldgevoel een kind misbruikt. Een
schitterende tekst, over een onderwerp dat ongetwijfeld nog een tijdje
actueel zal blijven. Goldener Strand behandelt de
vluchtelingenproblematiek, terwijl Zweifel opnieuw de religiekritiek
bovenhaalt, met onder meer de religieuze visie op man-vrouw-gelijkheid
en de situatie in het ‘heilige’ land ‘waar religie en onrecht hand in
hand gaan’. Het heeft iets weg van een open deur, maar zolang het
onrecht blijft voortduren, moeten we die verder intrappen.
Je zou je kunnen afvragen waarom deze cd van Mantus enkel een EP is. Er
staan 9 nummers op, goed voor bijna drie kwartier muziek. Goed, er
staan één cover en één remix op. De cover is Etikette tötet van de
Duitse punkiconen Slime en past thematisch en muzikaal erg goed in het
geheel. De remix is gewoon een Black Heaven-versie van het titelnummer.
Andere groepen zouden dit een volwaardige cd genoemd hebben. Maar
blijkbaar is Black Heaven nu eventjes het hoofdproject van Martin
Schindler. Toch valt deze EP helemaal niet te versmaden. Eigenlijk heeft
Schindler in één klap gewoon twee uitstekende cd’s afgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten