Het einde is nabij. Deze keer zijn het niet de getuigen van jehova die
met deze boodschap aan uw deur komen kloppen, maar Bart Piette van Dead
Man’s Hill. En hij wil de boodschap er blijkbaar indrammen, want
Transformation is al het tweede deel van de ‘Songs Of The Forthcoming
Apocalypse’.
Bart Piette is een productief man. Voor Dead Man’s Hill staat de teller
nu op 17 uitgaven. En we tellen zijn zijprojecten en samenwerkingen nog
niet mee. Aanvankelijk werden zijn realisaties in zeer kleine oplages
verspreid, en velen ervan zijn vandaag niet meer te vinden. Over de
jaren wist hij met zijn sombere geluidcollages faam te verwerven in de
industrial en dark ambient scene. Met ‘Songs Of The Forthcoming
Apocalypse’ uit 2008 – de naam was geïnspireerd op de Maya-voorspelling
rond het nakende einde van de wereld – nam hij een bocht richting black
metal. Deze cd gaat verder op de ingeslagen weg.
‘Dead’ is het soort dingen die we al vaker van Bart Piette gehoord
hebben: uitermate donkere geluiden, duister gefluister dat zich over
meer dan acht minuten ontspint in een orgie van orgels en percussie. Bij
‘Pestillence’ opent hij met strijkers en percussie, maar het wordt snel
black metal met schrewerige zang, zware synths, gitaar en meeslepende
percussie. De gitaren worden nog prominenter op ‘Highlight of Nature’.
‘They Are Here’ is dan weer rustiger en bestaat vooral uit obscure
klanken en stem. ‘Mother Earths Black Lung’ is black metal met
interessante tempowissels en orkestraties. ‘In revelation Is Written
That The Sea Will Die’ bevat bovenop de bizarre geluiden een zwaar
vervormde stem die we al vaker gehoord hebben bij Dead Man’s Hill en
‘Twilight Of Destruction, And The Gateway To Transformation’ is wederom
een black metal-nummer dat zich opbouwt en ontrafelt over meer dan 7
minuten.
Deze cd telt slechts 7 nummers, maar die nemen elk wel wat tijd in
beslag. Er is behoorlijk wat afwisseling, met name tussen de
atmosferische en de meer black metal gerichte delen, en één constante:
de inktzwarte en bedrukkende sfeer. Ik heb ondertussen al wat cd’s van
Dead Man’s Hill, maar deze hoort - samen met de samenwerking met Kenji
Siratori uit 2009 - bij de beste die ik heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten