Goths tegen kanker. Het is eens wat anders, en eigenlijk niet echt misplaatst. Want net als iedereen kennen we mensen die het gevecht met deze verschrikkelijke ziekte moeten aangaan en er soms zelfs aan ten onder gaan. ‘Summer Event’ is een benefietevenement ten voordele van het kinderkankerfonds, en richtte zich dit jaar specifiek naar het gothpubliek met een erg mooie affiche. En dit zelfs geheel gratis. Met een hoofdact als Diary of Dreams heb je een klepper op het programma, en als je daar nog verschillende uitstekende, voornamelijk Belgische groepen aan toevoegt, heb je onze volledige aandacht.
In de namiddag ging reeds een barbecue en een herdenkingsmoment voor slachtoffers van kanker door. De locatie midden in het Park van Schoten zag er geweldig uit, met een grote tent en verschillende eetstanden, een reusachtig springkasteel en verschillende soorten animatie in een groene omgeving. Een pluim voor de organisatie. Maar het publiek viel tegen. Niet het aanwezige publiek natuurlijk, maar de afwezigen. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Waarom komen ze niet massaal naar zo’n mooi evenement? Zelfs op het hoogtepunt was de (erg grote) tent slechts voor een vierde gevuld, en dat is spijtig. Ook al heeft dat de pret niet kunnen drukken. Dat kon ook moeilijk met zo’n mooie affiche.
Met het Duitse La Scaltra hebben we een speciale band. We organiseerden immers hun eerste Belgische concert op onze Dark Entries Night verleden jaar. Het was niet alleen een geweldig optreden, maar één van die zeldzame momenten waarin er een symbiose tussen groep en publiek ontstaat die het zuiver muzikale overstijgt. We wilden dan ook dit tweede optredens op Belgische bodem voor geen geld missen, zeker niet sinds ze met ‘The Third Eye’ nog een derde cd uit hebben. La Scaltra wordt nogal gemakkelijk in de categorie gothic rock geplaatst, nogal evident voor een groep met banden met Merciful Nuns en Aeon Sable. In werkelijkheid is het toch een stuk trager en melancholischer dan deze goth rockers, al horen ze zeker in de familie thuis als de wat jongere, pientere zus.
A Slice Of Life heeft ook al op de Dark Entries Nights gespeeld, en ook voor hen geldt dat ze een uitgesproken act hebben. Dat zanger Dirk Vreys eigenlijk erg ziek is, konden we tijdens het optreden niet vermoeden. Hij deed zijn ding zeer intens. Het wordt zelfs emotioneel als Vreys vertelt hoe hij zijn beide ouders de afgelopen jaren verloren is aan kanker. Hij doet dat als aankondiging van een nieuw nummer – ‘Seven Days’ – dat hij meteen als zeer persoonlijk omschrijft en dat me werkelijk raakt. Verder speelt A Slice Of Life weer een zeer gevarieerde set met harder en melodieuzer werk, en een gezonde afwisseling van nieuw werk en nummers die we kennen van het debuut ‘Restless’. (Er wordt trouwens gepraat over een opvolger, maar als ik de groepsleden mag geloven is daar geen haast bij.)
Dan mogen we ons opmaken voor een flinke dosis onversneden gothic rock. Your Life On Hold maakt ook deel uit van de hoger vermelde Solar Lodge-familie rond Merciful Nuns, maar laat hen eerder de weerbarstige pubers zijn. John Wolf herrees na een moeilijke periode in zijn leven uit de as van Jan Dewulf, en hoewel deze laatste vooral bekend was van meer elektronische projecten als Mildreda en Diskonnekted, liet hij deze keer zijn levenslange passie voor gothic rock spreken. Hij bracht reeds twee opgemerkte platen uit – ‘Burning For The Ancient Connection’ in 2017 en ‘My Name Is Legion For We Are Many’ in 2018 – waaruit hij rijkelijk put voor dit tiende, met taart gehuldigde optreden.
Star Industry maakt al veel langer potige gothic rock, maar het is ook al veel langer geleden dat ze iets uitbrachten. Sinds 2015, namelijk, met het uitstekende ‘Renegade’. Ook hier wordt er wel gesproken over nieuw werk, maar ook hier geldt: hou je adem niet in, want het kan nog even duren. Star Industry zegt immers van zichzelf dat het de meest luie groep uit de scene is, al is dat een straffe titel waar ongetwijfeld nog andere groepen naar hengelen. Hoe het ook zij, op hun optreden bewezen deze luiaards in de loop der jaren wel al een behoorlijk pak kleppers bijeen geschreven te hebben: ‘Ceremonial’, ‘Eilyne’, ‘Lost Crusades’… Er komt ook een puike versie van het MGMT-nummer ‘Kids’ aan bod, en uiteraard zoals steeds een vlammende versie van ‘Nineties’. Hopeloos achterhaald maar o zo leuk…
Diary of Dreams heeft een dag eerder niet kunnen spelen op Wacken omwille van de weersomstandigheden, maar gelukkig zijn de omstandigheden hier in Schoten beter. Als u de groep volgt, weet u misschien dat Gaun:A, de gitarist met de prachtige hanekam, er niet meer bij is. Het is niet de enige reden waarom het podium er aanvankelijk wat leeg uit ziet. Slechts drie muzikanten: een drummer, een gitarist en meesterbrein Adrian Hates zelve natuurlijk. De groep doet het – zoals steeds meer groepen – ook zonder versterkers, waardoor nog meer leegte ontstaat.
De laatste plaat – ‘Hell in Eden’ – was alweer een meesterwerk. Een meesterwerk waarop Adrian Hates – die in een recent verleden graag nog benadrukte hoe belangrijk de andere muzikanten voor hem waren – het laken weer helemaal naar zich toe trok. Een ingenieuze conceptplaat ook, over een machine – Eden – die de dromen van de mensen aanstuurt, maar door sleet steeds meer nachtmerries uitstuurt of dromen van kinderen en volwassenen verwart. Een uitstekende plaat, maar met de opmerking dat de meeste platen van Diary of Dreams uitstekend zijn, zodat u deze niet noodzakelijk hoeft te verkiezen boven wat u al in huis hebt.
Diary of Dreams start het optreden met wat nummers van ‘Hell in Eden’, maar die laten te wensen over omdat Hates wil zingen en gitaar spelen tegelijk, waardoor de zang de mist ingaat. Dit duurt gelukkig niet lang, en na een paar nummers staat de groep er helemaal. Ook de obsessie om voornamelijk nieuw werk te spelen is gelukkig wat vervaagd, misschien ook door het vertrek van sommige muzikanten waar Hates al jaren mee samen speelde. Oudere nummers als ‘Giftraum’, ‘Butterfly:Dance’, ‘Kindrom’ of ‘King of Nowhere’ komen aan bod. Allemaal perfect gebracht, en zeer goed ontvangen door een uitbundig publiek.
Zelfs de absolute succesplaat ‘Freak Perfume’ werden in ere hersteld met ‘Traumtänzer’ en ‘The Curse’. Ik heb nooit begrepen waarom Hates deze hits uit zijn meest succesvolle plaat weigerde te spelen op optredens, maar dat is gelukkig verleden tijd. Ik begrijp wel dat Hates zich betrokken voelt bij het thema van de dag. Ook hij heeft momenteel twee kennissen die worstelen met kanker. De ziekte is nog lang niet uitgeroeid, en er blijft dan ook nood aan bewustmaking en steun om de strijd tegen kanker aan te gaan. Om de mensen te steunen die ertegen vechten, maar ook om te zorgen dat de ziekte minder lijden veroorzaakt in de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten