Het einde van 2018 is in zicht en zoals gewoonlijk zal niemand rouwig zijn dat het jaar voorbij is. Het einde van de wereld is in zicht, maar daar zijn we niet bezorgd om. Een aanzienlijk deel van de mensen heeft liever dat de aarde opwarmt dan dat ze hun gedrag aanpassen. Een aanzienlijk deel van de mensen heeft liever dat vluchtelingen in zee verdrinken dan dat ze hulp moeten bieden aan minderbedeelden. De wereld is naar de haaien, en dat zal in 2019 niet veranderen. Gelukkig kunnen we troost vinden in muziek. Hoe troostelozer de wereld wordt, hoe beter de muziek. 2018 was alweer een topjaar. Ik had moeite om de tien beste platen uit te kiezen, en ik heb er dan maar 20 gekozen. Yep, zo grandioos was de ellende van 2018!
De volgorde waarin ik de platen opsom is willekeurig, het zijn gewoon de platen die 2018 gemaakt hebben.
Herlees nog eens mijn inleidend paragraaf. Daar gaat ‘Am Abgrund’ van Goethes Erben over. Muzikaal worden nieuwe wegen opgezocht, is het weer wat minimaler en anders. Maar bovenal sluit het qua duisternis weer aan bij de prille beginperiode van de Neue Deutsche Todeskunst.
Mantus heeft altijd al geschipperd tussen engagement en hopeloos pessimisme. ‘Staub & Asche’ focust vooral op dat laatste aspect, de diepe ernst van angst en wanhoop, al leeft de afschuw voor oorlog, haat, geweld en religie nog steeds voort.
Een pleidooi voor respect en diversiteit, tegen angst en polarisatie. ‘Idisi’ is een stap vooruit voor de Nederlanders van Schwarzblut. Muzikaal kiezen ze voor tragere ritmes en meer harmonie, tekstueel grijpen ze terug naar de wortels van Germaanse en Frankische talen. Het resultaat is een pareltje.
Een woedende plaat, aangelengd met een flinke portie humor. Sieben is immers kwaad. Over de brexit, over de klimaatopwarming, over de ongelijkheid, over de gekken die ons besturen, over de wijze waarop mensen zich door hen laten manipuleren… Het levert met 'Crumbs' wel een mooie plaat op.
Er is aardig wat gothic rock uitgekomen dit jaar. Laat ons beginnen met dit juweeltje van eigen bodem. De tweede cd van Your Life On Hold, opvolger van ‘Burning For The Ancient Connection’, is een absolute aanrader. Hij is nog beter dan het debuut, en dat wil wat zeggen…
Drummachines en gitaar: een magische verbinding. Aeon Sable heeft alweer een prachtige cd afgeleverd, en bewijst met de vingers in de neus dat de kloof tussen gothic rock en metal misschien niet zo groot is als sommigen zouden willen.
De tweede ep van de Limburgse gothrockers - bestaande uit slechts vier nummers - is alweer indrukwekkend. Met twee geslaagde ep’s kan Ground Nero nu aan een volwaardige plaat werken, en die wordt aangekondigd voor 2019.
Opnieuw van eigen bodem en opnieuw met hun bekende mix van gothic rock en elektronische arrangementen. Een korte maar puike plaat van Lizard Smile.
Ik heb wel eens beweerd dat ik de post-punk wat moe ben. Maar Whispering Sons weet mijn passie weer te doen oplaaien. Het was lang wachten op hun debuut, maar dat was omdat ze duidelijk de grenzen in de post-punk willen verleggen. En hoe! ‘Image’ kan gelden als een meesterwerk.
Whispers In The Shadow staat bekend voor zijn esotherische teksten, maar hier doet het aan onbeschaamde maatschappijkritiek. Ze worden vaak tot de gothic rock gerekend, maar hier klinken ze meer als post-punk. Opnieuw worden we geconfronteerd met een maatschappij die aan de rand van de afgrond bengelt - zie ook Goethes Erben – en met de oproep om er iets aan te doen.
Als we Whispering Sons vermelden, dan mogen we Holygram ook vermelden. Iets minder origineel misschien, maar desalniettemin erg sterk en sfeervol.
Nog wat heerlijke postpunk van eigen bodem met knipogen naar groten als The Cure, Joy Division of The Sisters Of Mercy. Het debuut ‘Restless’ van A Slice Of Life is erg gevarieerd en van hoog niveau.
De opvolger van ‘Conducting Chaos’ werd een ep, maar wat voor één. Op de gebruikelijke mix van beats en gitaren vertelt Doganov het verhaal van een eeneiige tweeling waarvan één bij de geboorte sterft. De overlevende zoekt zijn heil in relaties, drank en seks om de leegte te compenseren.
De eerste cd van Diary of Dreams na het vertrek van guitarist Gaun:A is een ambitieuze conceptplaat geworden over Eden, een machine die de dromen van mensen aanstuurt maar door deffecten nachtmerries begint te sturen naar de verkeerde mensen.
De majestueuze composities van Anna Von Hauswolff, haar magistrale stem en de schitterende arrangementen doen je gewoon naar lucht happen bij het beluisteren van haar laatste plaat.
‘Into The All’ het meest experimentele dat Zanias - bekend als zangeres van Linea Aspera en Keluar - ooit gemaakt heeft, en het is wonderschoon. Het blijft elektronisch, maar wie van etherische zang à la Lisa Gerard houdt mag hier ook even aankloppen.
De laatste cd van Simi Nah is tegelijk de beste. De donkerste ook, want het is het relaas van een duistere periode in het leven van de zangeres. Heerlijke melancholie met een poppy draai.
De eerste plaat van Sopor Aeternus in vier jaar. Zoals gewoonlijk krijgt u experimentele en getormenteerde neoklasieke parels op teksten die vertellen over eenzaamheid en het verlangen naar liefde.
Een magische mix van neoklassiek en folk, rond het thema hekserij. De zevende plaat van het Spaanse Trobar de Morte is alweer een voltreffer.
Nog wat dromerige neoklassieke folk uit Spanje, maar deze keer uit Galicië. Uit de muziek van Sangre de Muerdago spreekt een grote verbondenheid met de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten