Sinds we ‘Driftwood’ van The Imaginary Suitcase gehoord hebben zijn we volledig verkocht (en verknocht) aan dit project van Laurent Leemans. Leemans had zich voorgenomen om zich na ‘Driftwood’ en het live-doorslagje ‘Live in the Ardent City’ weer volledig te wijden aan zijn folkgroep Ceilí Moss, dat dit jaar zijn twintigste verjaardag viert.
Maar, zoals Leemans zelf maar al te graag toegeeft, hij kan het niet laten om nieuwe nummers te schrijven. En die moesten dan maar uitgegeven. (‘Driftwood’ is eigenlijk ook gestart als een ep met overschotjes van de vorige plaat, als ik het me goed herinner. Wellicht vermoedde Leemans niet dat het zo’n succes ging worden.) ‘The shape of things forsaken’ verzamelt op die manier zes nummers: twee overschotjes uit ‘Driftwood’ waar Leemans de arrangementen verder van wou uitwerken, twee nieuwe composities en twee covers.
Slechts zes nummers, en toch toont Leemans aan dat hij meer dan één snaar aan zijn gitaar heeft. ‘Grey Pilgim’ is duidelijk bedoeld om het hoofdnummer te zijn. Het heeft een erg filosofische inslag: je moet niet op hulp van bovenaf hopen, van goden, overheden, magische krachten, helden... (When you wish upon the stars above / Choose carefully, most have been dead for centuries), maar dit betekent net dat je vrij bent. Pessimistisch als Leemans is benadrukt hij dat er steeds mensen klaar staan om je die vrijheid te ontzeggen.
‘Mud Stories’ is het bekende nummer van Ann Pierlé, dat in een bescheiden doch fijne uitvoering gebracht wordt, zoals we van Leemans gewoon zijn. ‘The Frozen Sea’ is een rustig melancholisch nummer met twaalfsnarengitaar en spaarzame xylofoon dat handelt over de zoektocht naar vrijheid (We’ve learned to love our chains and believe they were jewels).
‘Tuscan Rain’ is zowat het tegenovergestelde: een snel en melodisch nummer dat over een reis naar Toscanië gaat. ‘Wish You Were Here’ is geen cover, maar een eigen compositie over dood en oorlog. De cd sluit af met een tweede cover: ‘Dance me to the end of love’ van Leonard Cohen waarop Tiny Verjans van Doosra meezingt en dat heerlijk voortkabbelt.
‘The shape of things forsaken’ is interessant, maar dan vooral als toegift bij het geniale ‘Driftwood’. Dat Leemans dit wellicht grootmoedig zal toegeven, meen ik af te leiden uit het feit dat de ep enkel digitaal uitkomt. Het bevat interessante nummers, maar zal zijn voorganger niet evenaren. Het blijft vooral uitkijken wat Leemans in de toekomst nog voor ons in petto heeft, zowel met The Imaginary Suitcase als met Ceilí Moss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten