Melancholie. Het is één van de vier ‘humores’ die de antieke arts Hippocrates onderkende. Het ging om een temperament dat veroorzaakt werd door een teveel aan zwarte gal (melaina cholè in het Grieks) en wijst op een onstabiele en introverte persoonlijkheid met gevoelens van verdriet of zelfs depressie. Ook het woord zwartgallig heeft deze afkomst, maar dat had u misschien al geraden. In de leer van Hippocrates, later uitgewerkt door Galenus, ontwaren we nog andere lichaamssappen die het temperament bepalen: de gele gal (xanthè cholè, bij onstabiele extraverte personen die we soms ‘koleriek’ noemen), het bloed (sanguïnisch, zoals bij vurige, gedreven mensen die extravert en stabiel zijn) en slijm (phlegma, denk maar aan rustige temperamenten die we flegmatisch noemen, stabiel en introvert).
Velen van ons zijn vertrouwd met gevoelens van ‘melancholie’, en dat is zeker ook het geval van Mantus. In wezen zou ‘Melancholia’ een overzicht kunnen zijn van hun hele oeuvre, en niet enkel één cd. Maar ‘Melancholia’ is speciaal want het viert het vijftienjarig bestaan van de groep waarin Martin Schindler zich aanvankelijk liet bijstaan door zusterlief Thalia en sinds een paar jaar door de even prachtige Chiara Amberia.
Het vijftienjarig bestaan wordt zelfs tot onderwerp gebombardeerd in opener ‘Die Welt zerbricht’. Maar voor het overige blijft alles hetzelfde: Duitstalige gothic metal met afwisselend vrouwelijke en mannelijke zang en vooral prachtige (synth)orkestraties. Of toch niet helemaal hetzelfde. Door de jaren heen gingen de metalgitaren steeds luider klinken en die doen nu een stap terug om de synthorkestraties meer plaats te gunnen, zoals dat ook in de begindagen placht te zijn. ‘Lied von traurigen Sonntag’ - het Hongaarse nummer waar mensen zogezegd zelfmoord van zouden plegen - doet het zelfs zonder gitaren. Ataraxia, Lisa Morgenstern, Christian Death, Anna Aliena en anderen hebben het nummer al eerder gespeeld, maar deze orkestrale gothicbewerking van Mantus mag er gerust nog bij.
Oh, en dit is Mantus. Dit is Trisol. Er moet dus altijd iets extra gedaan worden. De fantastische ‘Grenzland’ bonus-cd van de vorige cd kon helaas niet geëvenaard worden, maar je krijgt deze keer wel een extra schijfje met vijf Mantus-klassiekers - en ook hier is het thema zelfmoord weer aanwezig met nummers als ‘Wir warten auf den Tod’ en ‘Ich töte mich selbst’ - in alternatieve of nieuwe versies en een cover van ‘Der Fluss fliesst in dir’. Wat zeg je dan? Dank u, Mantus!
Mantus slaagt er maar niet in om een slechte cd te maken. De kwaliteit blijft bijna altijd constant, en bijgevolg zijn de talrijke cd’s van het duo - we zitten ondertussen aan nummer 16, tenminste als we de ep’s meetellen - in principe inwisselbaar. Al zijn er wel hoogtepunten natuurlijk, en daar hoort deze ‘Melancholia’ opnieuw bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten