The Arch heeft onlangs ‘Fates’ uitgebracht, een cd die wat ons betreft nog lang mag blijven nazinderen. Intussen zijn ze ook al dertig jaar oud, en blijven ze optreden en aan nieuwe nummers werken. De groep zal dit jaar nog één keer in België te zien zijn, en wel op donderdag 15 september in de Backstay Bar te Gent. Wij vroegen ons af hoe een groep het zo lang uithoudt, en gingen met ons vragenlijstje naar de groep toe.
Jullie bestaan dit jaar 30 jaar, en jullie hebben nog steeds 3 originele groepsleden aan boord. Hoe is het mogelijk dat The Arch het zo lang uitgehouden heeft?
We veronderstellen dat dat komt omdat we vrienden zijn. We vinden het aangenaam om elkaar te ontmoeten, om bij elkaar te zijn in onze repetitie ruimte. Komt er heden avond niks van, dan hebben we toch gezellig samen zitten relaxen. We hebben een aantal extra leden gehad die er mee gestopt zijn, maar al die ex-leden kunnen we nog steeds vrienden noemen.
Hoe is The Arch 30 jaar geleden ontstaan?
Diverse leden kenden elkaar, maar speelden in verschillende groepen. Op een avond in 1985 waren we bij elkaar om eens te jammen en ‘Revenge Revival’ was het resultaat. Een ander nummer van die heuglijke jam was ‘Gaga á gogo’, maar dat nummer is compleet verdwenen in de nevels des verledens. Enfin, ‘Revenge Revival’ was de trigger om samen verder te gaan.
Jullie eerste ep ‘As Quiet As’ was meteen een schot in de roos. Nummers als ‘Revenge Revival’ en vooral ‘Babsi ist Tod’ blijven jullie achtervolgen. Hoe voelen jullie zich erbij om steeds getypeerd te worden aan de hand van werk dat 30 jaar geleden verscheen?
De eerste plaat is voor zoveel groepen erg belangrijk. Het embryo van de verdere carrière. Voor de fans van het eerste uur, blijft die impressie langer hangen. Maar er is meer. Dé grote troef van die eerste plaat: toen waren onze songs nog erg eenvoudig, één guitaarlijn en één sequence. Daarna ontwikkelde zich de neiging om minder snel tevreden te zijn: het wordt complexer, nog een extra sequence hier en een extra gitaar daar. Voor je het weet worden de nummers kapot gewerkt. In de muziek geldt meer dan waar ook: ‘more is less’. Omtrent dit punt hebben we al heel wat discussie gehad binnen de groep. Tijdens het maken van een nummer moeten we afstand nemen van het feit dat we dat nummer honderd keer beluisteren en dat we het dus beu gehoord zijn. We moeten een nummer steeds beschouwen vanuit het standpunt van iemand die het een eerste keer hoort. Want de eerste beluistering is de belangrijkste.
Jullie hebben vele jaren samengewerkt met Ludo Camberlin, de man die naast Poëzie Noire heel wat groepen geproduced heeft. Weinig mensen herinneren zich dat nog, maar begin jaren 90 zaten jullie met hem en The Neon Judgement mee aan de basis van de ‘Louvain-rave-on’-scene. Bedoeling was - als ik het goed verstaan heb - om meer naar de dance-scene toe te groeien. Hoe kijken jullie daarop terug?
Op muzikaal vlak hebben wij geen planning. We jammen er samen op los en wat er uit komt, weten we niet op voorhand. We hebben geen controle over onze inspiratie en de anarchie van onze fantasie. Wij zijn er veeleer de volgelingen van, of zelfs de slaven. De mensen die zo vriendelijk zijn om ons werk te beluisteren, zullen het wel bestempelen in deze of gene zin, zoals richting dance-scene. We kunnen niet anders dan dat oordeel te aanvaarden.
Er viel me nog iets op bij het overlopen van jullie discografie: ‘In Sofa’ uit 1997 wordt aardig weggemoffeld. Het is nergens mogelijk om nummers van deze cd te beluisteren. Waaraan ligt dat?
‘In Sofa’ was een ramp, in die zin dat we de mastering gingen laten uitvoeren door onze toenmalige platenfirma. Maar die hebben er vierkant hun voeten aan geveegd: niks mastering, alles recht op CD, zodat die plat en stil klinkt. We zouden die nummers moeten laten hermasteren door Kenny KGB.
‘Fates’ werd effectief geproduced door Kenny KGB van Simi Nah. Jullie komen ook uit op het Why2K-label van Simi Nah. Hoe is de samenwerking tot stand gekomen?
Dat is gekomen omdat we iemand nieuw zochten om ons live te mixen. CUVG, Pieter en Ivan kenden Kenny. En zo ging hij met ons mee op tour. Hij deed de mixing zo goed, dat we hem gevraagd hebben om ook 'Fates' te mixen en te masteren. Hij heeft dat gedaan met een zulkdanige dosis vakkundigheid dat we kunnen stellen dat zijn bijdrage tot ‘Fates’ essentieel is. No Fates without Kenny.
‘Fates’ gaat nog verder in de lijn die al met ‘Engine in Void’ werd ingezet: meer variatie, meer plaats voor atmosferische nummers, trip-hop-invloeden, de achtergrondzang van Chiffon’s Tale… Hebben jullie het gevoel dat jullie de laatste jaren een nieuw hoofdstuk hebben geopend in het werk van The Arch?
Als je als band een nieuwe plaat met dertien ongekende nummers presenteert, dan is dat altijd ergens een nieuwe stepstone. Dat zal ook zo zijn met de volgende plaat, waar we al volop aan bezig zijn. Als er bovendien nog personen bij komen als Chiffon’s Tale en Kenny KGB, dan neem je automatisch ongekende richtingen ten opzichte van het verleden. Een nieuw hoofdstuk zoals dat heet.
Jullie hebben allemaal een gezin en een vaste baan. Toch merk ik dat jullie regelmatig in alle uithoeken van Europa spelen. Hoe krijgen jullie dat voor elkaar?
Dat is een heel gepuzzel: hogere wiskunde. Pieter, Ivan en CUVG zijn zelfstandig en kunnen zelf hun verlof bepalen. Ian heeft een crazy job als boswachter en kan eveneens vrij zijn verlof kiezen.
Jullie spenderen heel veel aandacht aan de teksten. Deze mogen ‘geen loos gelul in de lucht’ zijn, zoals jullie ooit in een interview stelden. Het valt op dat Ian Lambert - die toetsen en programmatie voor zijn rekening neemt - heel wat van de teksten aanlevert, maar ook een aantal buitenstaanders. Hoe zetten jullie de norm voor een tekst?
We proberen er iets in te steken waarover de luisteraars kunnen nadenken, al dan niet met een specifieke reflectie op hun eigen leven, met alles er op en er aan. Wij hebben altijd graag gewerkt met teksten van ‘buitenstaanders’, in zover die term geldig is. Als ze maar iets fascinerend of intrigerend als boodschap hebben.
Jullie hadden al nummers met Duitse titels - ‘Babsi ist Tod’ en ‘Die rote Kapelle’ - maar met ‘Immerzu’ hebben jullie voor het eerst een nummer in het Duits gezongen.
Die tekst is in feite een gedicht, geschreven door een meisje dat in mysteriën gehuld is: Pia. Alleen Ivan kent haar, de rest van de groep zou haar graag wel eens willen ontmoeten en leren kennen. Maar ze blijft schitteren door afwezigheid en onzichtbaarheid. Haar gedicht paste prima op een blues jam waaraan we aan het sleutelen waren en zo is 'Immerzu' ontstaan.
Jullie wilden van de nieuwe cd jullie meesterwerk maken, zo stond in een interview uit 2013. Wat mij betreft is dat gelukt. Wat denken jullie erover?
Het is aan de fans om daarover te oordelen. Persoonlijk zijn we er heel tevreden over. We hebben dertien kindjes gebaard, die nu hun eigen leven kunnen leiden. We zullen wel zien wat er van wordt. En nu beginnen aan de volgende kindjes...
The Arch live in de Backstay Bar in Gent op donderdag 15 september 2016
In een ander interview doet The Arch het verhaal achter het ontstaan en de tekst van elk nummer op 'Fates'.
The Arch: facebook / website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten