Eenzaamheid, hebzucht, oorlog, dierenmishandeling, racisme… Niets dan kommer en kwel op de nieuwe Mantus. Vanochtend nog las ik nochtans dat het - in tegenstelling tot wat de perceptie wil - nog nooit zo goed ging met onze wereld. Nog nooit waren er zo weinig oorlogen, absolute armoede en hongersnood, en hou u vast: er vallen tegenwoordig minder doden door terrorisme dan in de afgelopen decennia.
Doch wij goths concentreren ons graag op de negatieve kant van het leven, en we gaan daarvoor graag ten rade bij meester Schindler. Die heeft alweer een uitstekend schijfje afgeleverd. Mantus levert nog steeds bombastische gothic metal, doch het valt op dat de gitaren zich vaak gedeisd houden op ‘Refugium’ en dat snellere en tragere nummers elkaar afwisselen. Martin Schindler en Chiara Ambera (die een paar jaren geleden zuslief Thalia verving) zingen beurt om beurt.
Alleen de weemoed blijft over de hele plaat constant. We geven een paar voorbeelden. ‘Das Wunder des Lebens’ handelt over de korte levensspanne van een kuiken dat zes weken lang in afgrijselijke omstandigheden mag leven alvorens gemalen te worden om in uw bord terecht te komen. Mantus heeft er ook een clipje bij gemaakt dat mogelijk voor controverse en zeker voor koude rillingen zal zorgen.
‘Schande’ gaat over racistische extremisten à la Breivik en Pegida, waarbij niet alleen de ‘schande’ van het bestaan van mensen ‘die domheid een gezicht geven’ aangeklaagd wordt, maar ook de ‘zovelen die instemmend smalen aan de rand’. ‘Kampf der Kulturen’ behoeft zelfs geen uitleg meer. ‘Süßes Gift’ handelt over de vlucht in drank en drugs, en doet me tekstueel een beetje denken aan 'Heroin' van The Velvet Underground.
‘Welt in Flammen’ alludeert duidelijk naar de oorlog in Syrië: ‘God is machtig. God is dood.’ Schindler heeft al vaker covers gemaakt, en toont daarbij en grote en gevarieerde kennis van de Duitstalige muziek. ‘Traurig bin ich sowieso’ is immers - ondanks zijn titel - geen nummer van Schindler. Het stamt uit de veer van Bettina Wegner, een dissidente zangeres uit de DDR die spionage en gevangenis gekend heeft omwille van het verdedigen van haar mening.
De piano neemt de overhand op nummers als ‘Gefangener’, ‘Schließ die Augen’ en het titelnummer ‘Refugium’. Eigenlijk is deze plaat een aaneenschakeling van prachtige melodieën, heerlijke orkestraties, vlijmscherpe teksten en een mooie variatie tussen bombastische en ingetogen momenten.
Hoe moet ik het nu verwoorden? Ik heb Mantus altijd al goed gevonden, en ik vind dit eveneens uitstekend. Ik heb zin om te zeggen dat Martin Schindler zichzelf weer overtroffen heeft, maar eigenlijk weet ik dat ik bij elke nieuwe cd van hem hetzelfde gevoel heb, en dat ik ook nog steeds graag naar het ouder werk luister. Doch wat deze nieuweling betreft kan ik met zekerheid stellen dat hij schitterend is.
Mantus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten