Whispers In The Shadow bestaat 25 jaar, en dat mag gevierd worden. Er komt een nieuwe verzamelaar uit, 'Gilding The Lily', die gedeeltelijk bestaat uit nieuwe opnames van de beste nummers uit de afgelopen kwarteeuw. En dat de groep een serieuze evolutie heeft doorgemaakt in die periode, kunt u lezen in het gesprek dat we met frontman Ashley Dayour hadden. We overliepen samen de hele carrière van deze psychedelic wave rock groep, de hoogtes en laagtes en de permanente zoektocht naar vernieuwing.
Hallo Ashley. Dit jaar vieren we 25 jaar Whispers In The Shadow. Gefeliciteerd dus. Ik neem aan dat je uit de gothic scene in Wenen komt. Hoe was deze scene destijds? Wat trok je er aan?
Heel erg bedankt. Oorspronkelijk kom ik niet uit Wenen. Ik ben opgegroeid op het platteland, ver van de grote stad om zo te zeggen - als je Wenen al een grote stad kunt noemen. Dus ik maakte niet echt deel uit van een scène. Natuurlijk werd mijn muziek beïnvloed door het geluid van gitaargedreven wave- en gothbands, maar de kleine gothic-scene die we in Wenen hadden en hebben, had er niets mee te maken. Ik moet er ook aan toevoegen dat ik geen grote clubfanaat ben, nooit geweest. Ik ga niet veel uit en ik ken niet veel mensen. Dus ik kan niet echt veel zeggen over de scene van toen, en hetzelfde geldt nu voor de gothic scene. Het is klein, maar altijd actief geweest. Er zijn een paar mensen die het in leven houden en daar gewoon niet mee stoppen, wat bewonderenswaardig is.
De eerste cassettes werden uitgebracht in 1996. Het lijkt erop dat je toen zelf Whispers In The Shadow was en alle instrumenten bespeelde. Wat moeten we onthouden van deze periode? Kun je je herinneren hoe je Whispers In The Shadow begon?
Ik speelde op dat moment ook in een band genaamd Sanguis Et Cinis, maar raakte een beetje gefrustreerd over hoe het met hen ging. Ik wilde gewoon de muziek spelen waar ik echt naar luisterde. Voor dat geluid was bij Sanguis Et Cinis geen plaats, dus besloot ik min of meer zelf iets op te nemen. De eerste demo's waren 4-track-opnames die we opnamen in mijn slaapkamer bij mijn ouders toen ik daar nog woonde. Ik was heel jong, het is zo lang geleden.
Ik was niet echt tevreden met de eerste demo, maar de tweede was meer naar mijn smaak. Het was degene die me een platencontract bezorgde. Dus binnen een paar maanden hadden we een deal en een paar maanden later zaten we in een professionele opnamestudio. We hadden geluk. Gek genoeg haalden slechts 3 nummers van die demo de uiteindelijke plaat: 'Face', 'Rain' en 'Crying Eyes', de rest waren allemaal nieuwe nummers die we achteraf schreven en ze klonken heel anders dan de originele demo-tape.
Ik herinner me nog de verwarde gezichten van de labelmanagers toen ze de studio binnenkwamen om te luisteren naar wat we tot nu toe hadden opgenomen. Ze zeiden zoiets als: ‘Hmm, dat stond niet op de demo, toch?’. Die zin herhaalden ze na elk nummer, en natuurlijk was ik me bewust van de iets meer bezorgde gezichten na elk nummer. Binnen een paar maanden waren we veel veranderd. Maar de plaat deed het goed genoeg.
Op de eerste twee platen van Whispers In The Shadow – ‘Laudanum’ uit 1997 en ‘November’ uit 1999 – groeide de band uit tot een trio met Richard Lederer, bekend van Die Verbannten Kinder Evas, Weltenbrand en Sanguis Et Cinis; en Zebo Adam, die zich vorig jaar weer bij de band heeft gevoegd en een bekende producer is in Wenen. Hoe kwamen ze toen bij de band en hoe was het om met die mensen samen te werken?
Het was voor mij duidelijk dat ik live wilde spelen. Het is uiteraard zo dat ik niet alle instrumenten tegelijk kon bespelen, en wat is het plezier van alleen toeren? Ik kende Richard van Sanguis Et Cinis, dus ik vroeg hem gewoon of hij in de band wilde komen. En Zebo was en is nog steeds een zeer goede vriend van mij. Hij is sindsdien bij de band, niet altijd als lid, maar als een zeer goede adviseur en/of producer. Ik herinner me deze eerste shows nog heel goed. Het was erg leuk! Sommige toch... andere minder.
De eerste albums waren erg beïnvloed door The Cure ten tijde van ‘Pornography’. Als ik me niet vergis, had je ook deze 'big hair'-snit die vaak wordt geassocieerd met Robert Smith. Stoorde het je om vergeleken te worden met The Cure?
In het begin stoorde me dat niet, want dat was wat ik wilde doen. Verdergaan waar The Cure in 1982 eindigde en nummers schrijven die dat soort atmosfeer en duisternis hadden. Je moet weten dat The Cure halverwege de jaren 90 vrijwel uit de mode was. Ze hadden niet de ‘God-almachtige’ status die ze nu hebben. Ik bedoel, tegenwoordig is hun invloed te horen in vrijwel elk gitaargeluid van elke postpunk-band over de hele wereld. Dus toen creëerden we een geluid dat totaal indruiste tegen wat mensen cool vonden. Hetzelfde geldt voor de uitstraling.
Maar het kon me niet zoveel schelen om eerlijk te zijn. Later, met ons derde (‘A Taste Of Decay’) en vooral ons vierde album (‘Permanent Illusions’), toen we ons geluid uitbreidden en meer experimenteerden, begon het me een beetje te storen toen de pers ons nog steeds reduceerde tot dat Cure-achtig geluid.
Vandaag maakt het me echt niet meer uit. Ik hou van The Cure, ze maken deel uit van mijn muzikale DNA, net als David Bowie trouwens. Ik trek me er gewoon niets meer van aan. Onlangs noemde een man me een Peter Murphy-kloon. Dat was een primeur! En verrassend. Maar je ziet dat mensen je altijd met andere dingen moeten vergelijken. Het kan me niet schelen.
‘A Taste Of Decay’ zag de band uitbreiden, en bood een directer rockgeluid. Hoe is deze omschakeling tot stand gekomen?
Na twee platen die dat donkere wave-geluid volledig hebben verkend, wilde ik gewoon iets anders doen. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in veranderingen en andere perspectieven. Ik ben geen conservatieve songwriter en ik ben niet geïnteresseerd in de status-quo. Ik ben geïnteresseerd in vooruitgang. We wilden een rockband worden, dus kregen we een echte drummer en werden we een ‘echte’ band. De line-up is compleet veranderd. Op dat album staan een paar fantastische nummers, zoals ‘Nothing Stays Forever’, wat een typisch Whisper In The Shadow-nummer is.
De productie was echter niet erg goed. Het was onze eerste opname met een echte drummer. Het is een zeer naïeve plaat, en op de een of andere manier zou dat zelfs een soort van kracht kunnen zijn. De nieuwe versies die we maakten voor ‘Gilding The Lily’ van twee van deze tracks (‘Nothing Stays Forever’ en ‘A Taste Of Decay’) tonen het werkelijke potentieel. Ik moet er ook op wijzen dat we in dit stadium echt een band zijn geworden met Fork op bas en Martin "Acid" Gutmann op toetsen, die nog steeds in de band zit en die samen met mij onze laatste paar platen heeft geproduceerd.
Het volgende album ‘Permanent Illusions’ uit 2001 is weer een stap vooruit. Het bood een meer psychedelisch geluid dat jullie de titel ‘goth floyd’ opleverde, en een eerste voorproefje van mythologische verwijzingen, in dit geval naar de legende van Pandora. Voor het concept werkte je samen met de Oostenrijkse schrijver Thomas Havlik, nietwaar? Hoe verliep deze samenwerking?
Ja, dat was het begin van een moeilijke tijd. We hebben toen te veel hooi op onze vork genomen. ‘Permanent Illusions’ was een zeer ambitieus project en slechts delen ervan zijn geslaagd, om eerlijk te zijn. Thomas heeft een verhaal geschreven rond enkele ideeën die ik had. Maar het verhaal was nog niet klaar toen het album uitkwam. Ik denk dat het probleem was dat we op dat moment een beetje te veel in een spreidstand stonden. Toch staan er een aantal geweldige nummers op. ‘Pandoras Calling’ werd geruime tijd een live-favoriet. En ja, je hebt gelijk, daar begon onze voortdurende fascinatie voor mythologische thema's.
Er volgde een lange stilte tussen ‘Permanent Illusion’ in 2001 en het live-album ‘A Cold Night’ in 2007. Je zei in een eerder interview dat deze periode de band bijna zag verdwijnen. Wat waren de moeilijkheden en hoe heb je ze overwonnen?
‘Permanent Illusions’ deed het niet goed, noch bij de fans, noch bij de pers. Ik was gefrustreerd. En de band viel uit elkaar. Er waren privézaken die de zaken gecompliceerd maakten. De typische bijna 30 jaar crises. We hebben ook verschillende richtingen geprobeerd. Maar niets werkte echt. We namen een heel album op en probeerden weer met beide voeten op de grond te komen. Delen van dat album zijn uitgebracht op de verzameluitgave ‘Borrowed Nightmares And Forgotten Dreams’. Andere delen zijn tot op de dag van vandaag niet uitgebracht. Hoe hebben we deze fase overwonnen? We hebben uiteindelijk een richting gevonden die goed voelde. Ik begon een duidelijker beeld te krijgen van wat ik wilde doen. En we kregen ook een nieuw platencontract. Binnen een jaar of zo viel alles weer op zijn plek.
De volgende grote stap moet 2008 zijn geweest, toen je begon met een reeks platen rond occulte thema's, een vierdelige cyclus: ‘Into the Arms of Chaos’ in 2008, ‘The Eternal Arcane’ in 2010, ‘The Rites Of Passage’ in 2012 en ‘Beyond the Cycles of Time’ in 2014. Elk album behandelt een andere alchemistische staat. In totaal heb je meer dan zeven jaar aan platen met occulte thema's gewerkt. De verwijzingen naar Austin Osman Spare en andere occulte schrijvers zijn legio op deze platen. Wat inspireerde je in hun werk?
Ik was altijd al gefascineerd door magie en occulte thema's, en dat wilde ik in de muziek verwerken. Het begon echter allemaal met de film ‘The Fountain’ van regisseur Darren Aronofsky. Die film heeft veel dingen veranderd. Van de ene op de andere dag dook ik dieper in de onderwerpen van die film. De veranderingen waren voor mij duidelijk. Ik leerde over de gebruikelijke onderwerpen: Spare, Crowley, enz. Dat beïnvloedde mijn teksten en muziek. En het werkte. We waren terug. Een heropstanding! Rond die tijd werden we ook een quintet. Met Lazy Schulz op gitaar werd ons geluid veel rijker, vooral live.
Toen ik het idee kreeg om vier albums met deze thema's te schrijven, wist ik dat dit veel werk zou zijn om gefocust te blijven en dat pad tot het einde te verkennen. Na dat vierde ‘occulte’ album duurde het een paar jaar om daadwerkelijk weer nummers te schrijven. Want alles was duidelijk gezegd en gedaan in deze richting.
‘The Urgency Of Now’ zag je in 2018 een andere wending nemen: meer directe rock en meer politieke thema’s. Voldeed de reactie van het publiek aan je verwachtingen?
Slechts een paar dagen geleden was er een recensie van ‘Gilding The Lily’ en de schrijfster wees erop dat ‘The Urgency Of Now’ haar favoriete album is. Dat gebeurt veel. Toen het voor het eerst uitkwam, realiseerde ik me niet dat mensen het zo leuk vonden, of misschien was het een langzame groeier.
We waren een van de eerste bands in ons genre die meer politiek gingen. Het werd tijd. En dat werd zeker niet van ons verwacht. Het is een goed album. Vooral tekstueel. Het was vrij snel geschreven. Het is een album dat wordt gedreven door haat, maar evenzeer door hoop. Ik denk dat het daarom wat meer resoneert bij de mensen. Omdat de thema's universeler zijn.
Op ‘Yesterday Is Forever’, de plaat uit 2020, is de muziek wat mij betreft diverser dan ooit. Ook al zeg je dat je dit keer niet vanuit een overkoepelend thema bent uitgegaan, zoals op de laatste zes albums, toch zie ik een onderwerp dat de nummers verbindt: de relatie tussen verleden, heden en toekomst. Ben je het daarmee eens?
Ja, misschien ben je correct. Maar dat was niet gepland. Het was iets dat gebeurde. En ik ben het er ook mee eens dat dit ons meest diverse en caleidoscopische album is. Ik wilde de wereld en vooral mezelf laten zien dat deze band nog steeds kan verrassen en dat we nog niet klaar zijn. Ik wilde in ieder geval het tegenovergestelde doen van een nostalgische ‘back to the roots’ plaat. Dat is iets wat de meeste bands doen rond dit punt van hun carrière. Dat betekent echter niet dat we nooit zo'n plaat zullen opnemen. Daar ben ik nog steeds erg blij mee. Ik beschouw het als een van onze beste. Verreweg eigenlijk.
De nieuwe plaat – ‘Gilding The Lily. A Retrospective’ - is een compilatie die is gemaakt om 25 jaar Whispers In The Shadow te vieren. Hoe moeilijk was het om de juiste nummers voor het album te selecteren? Welke criteria heb je gebruikt?
Het was inderdaad heel moeilijk. Als je uit meer dan honderd nummers kunt kiezen, is dat geen gemakkelijke taak. Mijn idee was om van elk album minimaal één en maximaal drie nummers te hebben. Natuurlijk zijn er nummers die we moesten opnemen, de hits om zo te zeggen. Maar ik wilde ook van de gelegenheid gebruik maken om enkele verborgen opnames op te graven, nummers die een beetje vergeten waren of niet de aandacht kregen die ze verdienden toen ze voor het eerst uitkwamen. ‘Pillowcase’ en ‘Haloes At dawn’ zijn zulke liedjes. Ook is het album ontworpen als een live set. Mijn idee was om af te wijken van de gebruikelijke chronologische afspeellijsten van dergelijke platen en er iets anders van te maken. Als een echt album eigenlijk.
Je koos er ook voor om nieuwe opnames te maken van de tracks op ‘Gilding The Lily’. Soms veranderde je gewoon de zang, soms nam je het hele nummer opnieuw op. Waarom was dat?
Ik wilde dat het coherent was qua productie en geluid, dus het was duidelijk dat we de oudere nummers opnieuw moesten opnemen. Bovendien ben ik nu een veel betere zanger dan toen we begonnen. Dit was dus een goede gelegenheid om de zaken recht te zetten. En ik wilde het speciaal maken, zelfs met het oudere materiaal wilde ik iets nieuws doen.
Veel nummers zijn bijgewerkte versies die de band vertegenwoordigen in het hier en nu. Neem bijvoorbeeld een nummer als ‘Back To The Wound’: mijn zang heeft nu een andere attitude dan op het origineel 10 jaar geleden. Dat geldt eigenlijk voor de meeste nummers. We hebben ook een nieuwe video gemaakt voor ‘Back To The Wound’. Het was interessant om iets visueels te creëren voor een bijna 10 jaar oud nummer, maar het op de een of andere manier te presenteren zoals het op het laatste album zou zijn geweest.
Als je terugkijkt op de afgelopen 25 jaar... Er zijn veel veranderingen geweest in muziekstijl, inhoud, ook verschillende bezettingswisselingen... Maar Whispers In The Shadow was er altijd. Jullie zijn altijd blijven doorgaan. Wat heeft ervoor gezorgd dat de band zo lang meegaat, en wat is hetgene dat de output van de band gemeen heeft, dat Whispers In The Shadow definieert?
Zolang ik besta zal deze band hoogst waarschijnlijk overleven. Het is echt zo simpel. Natuurlijk heb ik af en toe met de gedachte gespeeld om het voor bekeken te houden, maar dan denk ik nog eens na en besef ik dat het stom is. Ik bedoel, als ik de band zou opdoeken, zouden we hoe dan ook over een paar jaar terug zijn en eerlijk gezegd wil ik echt niet een van deze bands worden, weet je. Daar zijn we veel te eerlijk voor.
Muzikaal denk ik dat mijn stem de band definieert. Dat maakt het tot Whispers In The Shadow. Met al zijn pro's en contra's, bedoel ik. Ik ben me ervan bewust dat ik geen enorm toonvaste zanger ben. Maar het is mijn stem, het werd beter en het is de enige constante. En spiritueel gezien zou ik zeggen dat het onze consequente lijn is om te doen wat wij denken dat het beste is. We hadden niet altijd gelijk, bijlange niet. Maar daar ging het ook nooit om.
Ik maak muziek die ik graag hoor en verras mezelf en ons publiek misschien af en toe. Daar komt het uiteindelijk op neer. Daarom zijn we er nog steeds. Dat en dat gevoel als je net een heel goed concert hebt gespeeld. Dat wordt weer eens tijd. Er zijn een aantal zeer interessante shows gepland voor 2022. Vingers kruisen dat het eindelijk gaat gebeuren.
Whispers In The Shadow: website / bandcamp / facebook
Vorige interviews van Whispers In The Shadow: 2018 / 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten