Het is moeilijk om pessimistischer te zijn dan Autopsia. Hun hoofdthema
is de dood. Ze doen uitspraken als: ‘Autopsia is een grafsteen op het
graf van de tijd. Autopsia is archeologie. Het discours van en over het
begin. Aan het begin staat de dood.’ Hun cd’s dragen namen als ‘Death is
the mother of beauty’ (een citaat van Wallace Stevens) en ‘Humanity Is
The Devil 1604 - 1994’. Andere thema’s die ze aansnijden zijn religie,
metafysica en technologie.
Autopsia is een mysterieuze groep die in de muziekmythologie wellicht
bekend zal blijven als een aan Laibach aanverwante groep. Aanverwant
omdat ze ook uit ex-Joegoslavië stammen, meer bepaald uit Servië, al
opereren ze sinds 1991 uit Praag. Aanverwant ook omdat ze zich met een
multitude van kunstvormen bezig houden. Industriële en martiale muziek
natuurlijk, maar ook beeldende kunst, fotografie, film en literatuur.
Aanverwant tenslotte omwille van de apocalyptische sfeer die in hun
kunst heerst.
Het mysterie rond Autopsia is compleet. We weten dat ze in 1980
ontstaan zijn. De leden (of het lid, al naargelang) zijn volledig
anoniem. Op het enige optreden dat ik ooit van hen zag - op het WGT in
Leizig, één van de zeer zeldzame optredens van de groep - zaten de
muzikanten verscholen achter een zwart gordijn, terwijl hun muziek in de
grote hal van het Völkerschlachtdenkmal weergalmde.
‘Palladium’ wordt vaak één van de beste cd’s van Autopsia genoemd, en
het was dan ook al even wachten op een heruitgave. Die komt er nu
eindelijk via Old Europa Cafe. De weerklank die de cd gehad heeft, wordt
vaak verbonden aan het moment waarop het uitkwam: 1991, net voor het
uitbreken van een reeks verschrikkelijke oorlogen in ex-Joegoslavië. De
muziek leek toen goed aan te sluiten bij de politieke gebeurtenissen.
Maar hier schuilt toch ook een groot verschil met Laibach: Autopsia is
in feite nauwelijks politiek geladen. Bij hen geen verwijzingen naar
totalitarisme of dubbelzinnige ideologische uitspraken. Enkel
doemdenkerij en hopeloosheid. ‘Palladium’ straalt uiteraard een
apocalyptische sfeer uit, maar dat kan ook van hun ander werk gezegd
worden en is dus niet noodzakelijk aan de historische gebeurtenissen
gelinkt. De opnames dateren trouwens uit 1989.
Hun muziek wordt vaak als ‘industrial’ omschreven, maar dat behoeft
toch enige nuance. Wat we horen zijn bombastische symfonische stukken
die repetitief geloopt worden en onderstut worden door duistere
soundscapes en martiale percussie. Alles is volledig instrumenteel.
Omdat de oorspronkelijke cd slechts ongeveer 40 minuten duurde, heeft
Old Europa Café ervoor gekozen om deze heruitgave aan te vullen met een
selectie nummers uit ‘Factory Rituals’ dat ongeveer rond dezelfde
periode opgenomen werd voor een Autopsia-tentoonstelling in Belgrado, en
die in sfeer en instrumentatie heel goed aansluit bij het hoofdwerk.
Als uitleg bij de nummers liet de groep zich weer uiterst pessimistisch
uit: ‘in een maatschappij waarin alles geprivatiseerd is, houden enkel
rituelen alles bijeen’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten