Wie dacht dat Dörthe Flemming - de vrouw achter Bacio di Tosca - na drie uitstekende cd’s op haar lauweren was gaan rusten, heeft het volledig mis. ‘Hälfte des Lebens’ was een groot succes, maar dateert intussen van 2010. Sindsdien is er geen cd van de mezzosopraan meer uitgekomen, doch ik vermoed dat Fleming het nog nooit zo druk heeft gehad als de afgelopen twee jaar.
Dörthe Flemming is een echte artieste, eentje die alle vanzelfsprekendheden terug in vraag stelt, steeds nieuwe wegen zoekt en zich daarbij niet laat leiden door commerciële beschouwingen. Sinds 2012 brengt ze regelmatig reportages uit via haar website, die ze samen met haar vriend Jörg Knieschewski maakt. De onderwerpen van die reportages zijn veelal de dichters die ze met haar muziek vertoont, maar ook musea en klassieke concerten komen aan bod.
Met titels als ‘Rainer Maria Rilke & Porno Karaoke’ of de mededeling dat Ludwig Hölty tot de de eerste boyband ‘Hainbund’ behoorde, proberen Dörthe en Jörg onze aandacht te trekken. En daarbij worden geen concessies gemaakt aan toegankelijke formats. De inhoud primeert. Hebben ze zin om een reportage van anderhalf uur te maken, dan doen ze dat. Ik zal toegeven dat de reportages voor mij soms moeilijk te volgen zijn, maar ik vind het geweldig dat Bacio di Tosca aantoont dat je met enig doorzettingsvermogen zelf je reportages kunt maken en verspreiden.
Elke reportage ging gepaard met een nieuwe compositie, die je nu allemaal terugvindt op deze cd, aangevuld met een paar extra's. Zo u Bacio di Tosca een beetje kent, dan weet u dat u trage en soms zwaarmoedige neoklassieke composities kunt verwachten. Heel wat van die muziek is elektronisch, maar Fleming speelt zelf de viool in, en haar krachtige mezzosopraan stem staat natuurlijk centraal. De composities zijn zeer hoogstaand.
Bacio di Tosca nodigt ook wat gastmuzikanten uit. ‘Bleib bei mir’ is een absoluut hoogtepunt, een zeer romantische compositie van pianist Rainer Biefeldt op een tekst van Dörthe Flemming. ‘Die Eichen’ werd live opgenomen in het Militärhistorischen Museum in Dresden en bevat piano en cello. Ik vind het resultaat prachtig en zou willen dat Bacio di Tosca nog meer muzikanten en akoestische instrumenten betrekt bij opnames.
Flemming beperkt zich niet enkel tot klassieke en symfonische geluiden. Ook drums en synths horen al lang tot haar klankenpalet. Maar zo ver als op ‘Das Wasser’ en ‘Liebe’ is ze nog nooit geweest. Deze nummers zijn zowaar dansbaar. ‘Was ich liebe (ist seltsam und krank)’ is dus gevarieerd van geluid, maar steeds geraffineerd en verheven.
De cd bevat een logo ‘Parental refferal: refined lyrics’. En dat is terecht! Fleming zet gedichten van Wilhelm Busch, Ernst Moritz Arndt, Baudelaire, Theodor Storm en anderen op muziek. Oh ja, en voor het eerst horen ook twee gedichten van Flemming zelve tot de selectie. Je zou denken dat dergelijk elitair en intellectualistisch project gedoemd is om aan de grote massa voorbij te gaan, maar er gaan geruchten dat ze toch vrij succesvol is in Duitsland.
Een andere innovatie is de cd zelf. Deze is versierd met een schitterende Swarkovski Steen. Dit is dus de reliëf-cd, die nieuwe mogelijkheden biedt om een cd te versieren door er allerhande elementen in aan te brengen. Het is moeilijk om te bedenken dat Bacio di Tosca hier twee jaar aan gewerkt heeft, vooral om deze innovatie voor grote oplages mogelijk te maken.
Bacio di Tosca is dus het soort artiesten waar we van houden. Iemand die kunst maakt omwille van de kunst, daarbij geen inhoudelijke diepgang schuwt, steeds naar nieuwe wegen zoekt en prachtige resultaten aflevert. Met ‘Was ich liebe’ heeft ze haar vierde pracht-cd afgeleverd. Vraag me niet om daaruit een favoriet te kiezen, ze zijn gewoon allemaal goed. U doet ermee wat u wil, maar ik beschouw deze cd als een verplichte aankoop.
Bacio di Tosca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten